Η απόσταση από την επιτυχία μέχρι την αποτυχία και αντίθετα είναι πολύ μικρή. Η πιο πρόσφατη επιβεβαίωση για το πιο πάνω ήρθε στο Δασάκι της Άχνας το βράδυ της Τετάρτης.
Γράφει ο Λίμπερο
Διαφορετικά θα μιλούσαμε σήμερα, αν δεν ερχόταν η μοναδική οργανωμένη φάση για την ομάδα μας στο 91 και το γκολ της ισοφάρισης από τον Ντάρμπισαϊαρ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ για ακόμη ένα συνεχόμενο παιχνίδι παρουσιάστηκε κάκιστη στο πρώτο ημίχρονο, ανούσια με την μπάλα στην κατοχή της, και εγκλωβισμένη στην μετριότητα. Δέχθηκε εύκολο γκολ, παρουσίασε κενά και αδυναμίες, δεν άρεσε στον κόσμο της και πάλι καλά που προκρίθηκε.
Το πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα αν δεν έπαιρνε την πρόκριση η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν μπορώ να το ξέρω, όμως το κλίμα θα ήταν ακόμη πιο βαρύ. Είναι στενάχωρο που τα ίδια αμυντικά κενά παρουσιάζονται από τα πρώτα φιλικά προετοιμασίας μέχρι και σήμερα. Πιο στενάχωρο που 20 του μήνα ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί κεντρικός αμυντικός. Και για να το πάω ένα βήμα παρακάτω, ακόμη πιο στενάχωρο που δεν υπήρχε κλειστός παίκτης για το κέντρο της άμυνας πριν καν μπει η μεταγραφική του Ιανουαρίου.
Αν το οικονομικό επηρεάζει τον προγραμματισμό, πιθανές αποδεσμεύσεις και μεταγραφικές προσθήκες, τότε υπάρχει ευθύνη και ανήκει στο Δ.Σ. Ανεξάρτητα από την ΘΕΤΙΚΗ συνολική εικόνα, το οικονομικό είναι άλλη μια ευθύνη που πρέπει να επωμιστεί η Διοίκηση.
ΥΓ: Εσείς πως θα χαρακτηρίζατε την ισοπαλία στο Δασάκι; Επιτυχία ή Αποτυχία;
