Για κάποιο λόγο το πρώτο πράγμα που ηρθε στο νού μου μετά την απόκτηση του Ζίγκι Μπαντιμπαγκά το Σάββατο, ήταν ο μύθος του σκορπιού και του βατράχου. Ενός μύθου άγνωστης προέλευσης, την ιδιοκτησία του οποίου πολλοί αποδίδουν στον Αίσωπο (ο κουγκάς για όλους τους «ορφανούς» μύθους).
Ο μύθος καταπιάνεται με την ιστορία ενός σκορπιού και ενός βατράχου σε ένα δάσος που καίγεται, όπου η μόνη διέξοδος είναι ένας ποταμός ο οποίος τέμνει το δάσος στα δύο. Αφού λοιπόν η φωτιά πλησιάζει και ο σκορπιός «ήρτε στα θκυό στενά», ζητά από τον βάτραχο να τον περάσει απέναντι, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να κολυμπήσει. Ο βάτραχος απαντά στον σκορπιό και του λέει «έντζιαι είμαι πελλός, άμαν σε πάρω πάνω μου θα με κεντρίσεις». Ο σκορπιός απαντά θιγμένος «καλά ρε αν σε κεντρίσω εν να πάμε τζιαι εγώ τζιε εσύ που κάτω, νομίζεις θέλω να πεθάνω»;
Χωρίς να πολυλογώ, ο βάτραχος ξανασκέφτεται το, πείθεται, πιάνει τον σκορπιό καβαλλούρι και μπαίνουν στο ποτάμι. Κάποια στιγμή που βρίσκονται στα μισά, ο σκορπιός γυρίζει το νούρο του και τον κεντρίζει. Και ενώ ο βάτραχος ξεψυχάει και αρχίζουν και οι δυο να βουλιάζουν, ρωτάει τον σκορπιό: “καλά ρε, γιατί μου το έκαμες τούτο; Εν θωρείς ότι τωρά εννα πεθάνουμε τζιαι οι θκυό;” Και ο σκορπιός του απαντά: “δεν μπορούσα αλλιώς! Eίναι στην φύση μου…”.
Τα δύο πράματα που καταπιάνεται ο μύθος είναι η αχαριστία και το γεγονός ότι η φύση κάποιων ανθρώπων είναι αδύνατο να αλλάξει. Εγώ θα ασχοληθώ μόνο με το δεύτερο. Επιστρέφοντας στον Ζίγκι, μόλις άρχισα να διαβάζω τις θέσεις που παίζει ο παίχτης κατάλαβα ότι για άλλη μια φορά πρόκειται περί πολυθεσίτη (κάτι που προετοιμάζει για μελλοντικά βαφτίσματα). Όσοι έπαιζαν ή ακόμα παίζουν manager, ο Ζίγκι είναι AMRLC/FRLC και κατόπιν βαφτίσματος (όπως ο Ράμος ας πούμε) DRL.
Όπως πάντα, παρουσιάζεται ως πλεονέκτημα η πιο πάνω ικανότητα του παίχτη, αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξιχάνουμε ότι ΜΙΑ είναι συνήθως η θέση που βολέβκει τον παίχτη και εκείνη στην οποία αποδίδει καλύτερα. Ο Μαλντίνι π.χ. έπαιζε αριστερά, τζιαμέ απέδιδε καλλύτερα τζιαμέ έπεζε πάντα, για αυτό και η ομάδα του φρόντιζε να έχει κεντρικούς αμυντικούς που ήταν η θέση τους και μόνο όταν ήταν απολύτως αναγκαίο και όταν ο Μαλτίνι πλέον δεν «έσωννε» εβάλλαν τον κεντρικό αμυντικό. Γιατί εξίθαψα τον Μαλτίνι θα μου πείτε, γιατί ήταν ο ορισμός του πολυθεσίτη στην άμυνα, ο οποίος απέδιδε σχεδόν το ίδιο και στις δύο θέσεις που έπαιζε, ακόμα και έτσι όμως η ομάδα του έβαλλε τον τζιαμέ που του επέρναν παραπάνω.
Μίλησα πολλές φορές για τα προβλήματα του φετινού, και όχι μόνο, προγραμματισμού και δεν γουστάρω να επαναλαμβάνομαι, αλλά ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί φέτος, είναι ότι εχτές εφκήκε προς τα έξω ότι η ομάδα μπορεί να κινηθεί για κόφτη! Εν είμαι προπονητής (και ελπίζω να είναι απλά πελλάρες των ΜΜΕ) αλλά τούτη έννε μια θέση που θα εγύρευκα παίχτη, άμαν τούτη εν η μοναδική θέση στο ρόστερ που εν έχω βάφτισμα (Γκουλόν, Γιόγιο, Φυλακτού, Μαργκάσα).
Από τη στιγμή που έχει 5 καλοκαίρια που φέρνουμε ένα καραβάνι παίχτες και σχεδόν κάθε καλοκαίρι έχουμε παίχτη που αποδεσμεύεται πριν να ανοίξουν τα σχολεία, κάτι πάει λάθος όχι μόνο στον προπονητή (τον εκάστοτε, δεν είναι θέμα Καϊάφα) ή την διοίκηση, αλλα γενικά στον τρόπο λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος. Καταλαβαίνω ότι ο προπονητής όντας δυναμικός χαρακτήρας θέλει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στους παίχτες που φέρνει, αλλά δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα (σε αντίθεση με την διαχείρηση του ρόστερ πριν ή κατά τη διάρκεια του αγώνα που κάνει φοβερή δουλειά, για να μεν μηδενίζουμε τα πάντα) ή κυριότερα ότι η διοίκηση δεν έχει τους απαραίτητους μηχανισμούς που θα διασφαλίσουν ότι το περιθώριο λάθους θα περιοριστεί, είτε αυτός λέγεται τεχνικός διευθυντής είτε οτιδήποτε άλλο.
Ίσως τα αίτια του μεταγραφικού «τέλματος» να βρίσκονται στην ίδια τη φύση της εν γένει λειτουργίας του ποδοσφαιρικού τμήματος και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει και να οδηγήσει επιτέλους σε αλλαγές. Ίσως αυτό να απαιτεί πολλοί από τους εμπλεκόμενους να βάλουν τη «φύση» τους κάτω προς όφελος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Είναι δύσκολο και επίπονο συμφωνώ, αλλά είναι πέρα για πέρα εφικτό. Εξάλλου εμείς, οι οπαδοί της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ομάδας του τόπου, εβάλαμε τη φύση μας κάτω (αυτή του οπαδού που θέλει μόνο πρωταθλήματα) τα τελευταία χρόνια για το καλό της ομάδας.
Είναι βέβαιο ότι όσοι συνιστούν το ποδοσφαιρικό τμήμα αγαπούν και πονούν την ομάδα ίσως παραπάνω από πολλούς από εμάς, επειδή την αγαπούν όμως πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν, ειδάλλως ίσως και να την οδηγήσουν άθελά τους στον πάτο.
ΟΜΟΝΟΙΑΣ ως το τέλος.
Το κεντρί
