Παρά την ήττα, η παρουσία της Εθνικής Κύπρου κρίνεται σε γενικές γραμμές καλή. Ήταν οργανωμένη στα μετόπισθεν, έκλεισε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα τα ατού του αντιπάλου, ίσως στο τέλος να άξιζε την ισοπαλία. Η πραγματικότητα πάντως είναι πως μπροστά, δεν κατάφερε να γίνει όσο απειλητική θα έπρεπε. Τόσο λόγω τακτικής, όσο και γιατί έλειπε ο παίκτης που θα δημιουργούσε πανικό στην αντίπαλη άμυνα.
Μακρής και Χαραλαμπίδης γίνονταν εύκολη λεία για τους ιδιαίτερα αθλητικούς ακραίους μπακ της Ουαλίας, ενώ ο Μυτίδης πάλεψε αλλά δεν πονοκεφάλιασε το κέντρο της άμυνας τους. Απόντος του Δημήτρη Χριστοφή λοιπόν, η Κύπρος ήταν συνήθως ακίνδυνη. Ο Χριστοφή είναι ο μοναδικός Κύπριος του οποίου τα φυσικά προσόντα είναι στο επίπεδο επαγγελματιών ποδοσφαιριστών του εξωτερικού και έλειψε πολύ από τη Κύπρο.
Όπως λείπει βέβαια και από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Παίκτες με τη ταχύτητα, την ορμή και τη διεισδυτικότητα του Χριστοφή είναι πολυτέλεια στο κυπριακό ποδόσφαιρο και είμαστε στην ευχάριστη θέση να τη διαθέτουμε. Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ανυπομονεί ο αγαπημένος του Τζίμμη να πατήσει ξανά γήπεδο. Οι εκτιμήσεις λένε αρχές Οκτωβρίου, οι αισιόδοξοι ελπίζουν πως θα προλάβει την Ανόρθωση.
