Ο διαιτητής Ανδρέας Παππάς έχει μόλις σφυρίξει το τέλος του αγώνα στη Νέα Σμύρνη, ο Πανιώνιος έχει νικήσει 1-0 τον Παναθηναϊκό και οι “κυανέρυθροι” στήνουν τη δική τους γιορτή, που αφορά κατ’ αρχάς αγκαλιές και μετά το “ευχαριστώ” στον κόσμο που για μια ακόμη φορά ήταν εκεί. Στο πλευρό τους. Ο Νίκος Παπαδόπουλος πλησιάζει το σημείο που κάθονται οι οργανωμένοι. Τους ζητά να του δώσουν ένα πανό. Αυτό που γράφει “Refugees welcome”. Ζητά να τον βγάλουν μια φωτογραφία και μετά το click επιστρέφει στους φίλους του
“Πού το είδες;” με ρωτά, όταν του ζητώ να μου εξηγήσει τι ακριβώς είχε στο μυαλό του. “Έτυχε να είμαι εκεί κοντά”, του απαντώ. “Είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση αυτή, που ανήκει στα πολιτικά. Θες να την κάνουμε;“. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Εκείνος όμως, θυμάται ότι έχει υποχρεώσεις που δεν του επιτρέπουν να αναλύσει εκτενώς τις σκέψεις του. “Για αυτό, θα αρκεστώ στο να σου πω ότι με αυτήν την κίνηση, ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη σε όλους τους ανθρώπους που μάχονται για τη ζωή τους, για μια καλύτερη ζωή. Δεν πιστεύω σε σύνορα και σε χώρες. Μόνο στον άνθρωπο και το δικαίωμα του στη ζωή“. Συμφωνούμε και κάπως έτσι ολοκληρώνουμε μια συζήτηση που αφορά τον ίδιο και φυσικά τον Πανιώνιο, ομάδα που με το τέλος της περασμένης αγωνιστικής περιόδου είχε χαρακτηρίσει ως “μικρό θαύμα”.
Αριστερό μπακ χαφ… ώσπου ψήλωσε
Προφανώς και αντιλαμβάνεστε το γιατί. Αλλά πάμε στο παρασύνθημα. Ταλαιπωρημένος εκείνος από τα πήγαινε-έλα, ταλαιπωρημένος και ο Πανιώνιος από τα δικά του -τα διοικητικά-, στις 23/7 του 2013 συμφώνησαν να πορευτούν μαζί. Και από ό,τι φαίνεται, βγήκαν και οι δύο κερδισμένοι -με προοπτική να κάνουν τα πράγματα, ακόμα καλύτερα. Η πρώτη ερώτηση ήταν για την ακρίβεια απορία. Ισχύει ότι τερματοφύλακας γίνεται, όποιος δεν μπορεί να παίξει; “Αυτό ναι, ισχύει στο ποδόσφαιρο που παίζουμε ως παιδιά, στο σχολείο. Απ’ ό,τι θυμάμαι, εκεί βάζαμε τα παιδιά που όντως, δεν είχαν ιδέα“. Εκείνος που έπαιζε; “Αριστερό μπακ χαφ“. Και γιατί μετακόμισε; “Από τα 6 έως τα 15 ήμουν στον Παμπατραϊκό, ομάδα της Πάτρας απ’ όπου κατάγομαι -ιδρύθηκε σαν ακαδημία της Παναχαϊκής Κάπου στα 12 έφτασα το 1.90 και μου πρότειναν να δοκιμάσω στο τέρμα. Είχε τύχει δε, να μην έχουμε γκολκίπερ εκείνο το διάστημα, οπότε είπα “γιατί όχι;“.
Αυτό το “γιατί όχι;” έγινε θέση μόνιμη, έγινε και δουλειά. “Πρώτα βέβαια, διαπίστωσα πως ο τερματοφύλακας σε μια ομάδα, είναι πιόνι”. Ως παιδί, είχε ως ίνδαλμα τον Van der Sar. “Tώρα, έχω πιο πολύ σε εκτίμηση τον Neuer“. Ποιο χαρακτηριστικό του Γερμανού θα ήθελε να έχει; “Τη σταθερότητα στην απόδοση του, που είναι πολύ βασικό στοιχείο, αλλά και προϊόν εμπειρίας“.
“Όταν είσαι μικρός, νομίζεις πως όλα θα είναι τέλεια”
Αρχικά, του άρεσαν περισσότερο “οι εκτινάξεις, το να πετάγομαι“. Και δεν τον ενδιέφερε αν χτυπήσει; “Όχι. Συν του ότι, το να μη χτυπάς, δεν θέλει ειδική δουλειά. Εν αντιθέσει, με το να βελτιώνεις τον τρόπο που πέφτεις. Επ’ αυτού, δουλεύεις κάθε μέρα“. Ένας από τους λόγους που παραμένει γοητευμένος από αυτή τη θέση “είναι πως δεν μπορείς ποτέ να πεις “ΟΚ, τα ξέρω όλα”. Πάντα μαθαίνεις κάτι, πάντα μπορείς να γίνεις καλύτερος, να προσθέσεις κάτι στο… μενού σου“. Πάντα πρέπει να ‘χει και τα αντανακλαστικά του έτοιμα. “Αλλιώς, χαθήκαμε“. Επί των προσθηκών στο μενού, αποφασίζει ο προπονητής των γκολκίπερ. Εκείνος κρίνει και βάσει του τι κρίνει, δουλεύει ο αθλητής. “Συζητάμε με τον προπονητή και μετά προχωράμε στο πού πρέπει να επικεντρώσουμε, για να γίνω καλύτερος. Ποια είναι τα δυνατά μου σημεία και ποια τα μειονεκτήματα που πρέπει να αμβλύνω. Εξυπακούεται πως δεν κάνουμε κάθε μέρα την ίδια δουλειά. Όσο πλησιάζει το κάθε παιχνίδι, μειώνουμε το ρυθμό“… για να ‘χει ενέργεια, όταν πρέπει.
Στα 15 του “και ενώ είχαμε παίξει με τον Παμπατραϊκό ένα παιχνίδι με τους μικρούς του Ολυμπιακού“, τον είδε ο Σίνισα Γκόγκιτς, προπονητής στις ακαδημίες των “ερυθρόλευκων” και τον ζήτησε. Πήγε μόνος ή με την οικογένεια, γιατί ήταν λίγο μικρός; “Μας τα παρείχε όλα ο Ολυμπιακός. Έμενα στις εγκαταστάσεις, στο Ρέντη οπότε δεν υπήρχε θέμα. Εννοώ ως προς την καθημερινότητα, το φαγητό και τη στέγαση. Να σου πω την αλήθεια, σε εκείνη την ηλικία είχα και άγνοια κινδύνου. Όταν είσαι μικρός, δεν σκέφτεσαι τα κακά που μπορεί να συναντήσεις. Νομίζεις πως όλα είναι τέλεια“. Αλλά δεν είναι. “Στην πράξη, χάνεις πολλά. Τους φίλους σου, τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσες, την οικογένεια σου. Αλλά ωριμάζεις. Συμβιβάζεσαι και προσαρμόζεσαι“.
Στα 17 πήγε στο Μαρκόπουλο για ενάμιση χρόνο (“στην Μαρκό“) και επέστρεψε στον Ολυμπιακό “όπου κάθισα στη δεύτερη ομάδα, μέχρι τα 19. Μετά πήγα στην πρώτη“. Εκεί ξεκίνησε πάλι από το μηδέν. “Τίποτα δεν είχε την παραμικρή σχέση με όσα είχα ήδη ζήσει. Η δουλειά ήταν άρδην διαφορετικά. Είχα πια να κάνω με άνδρες. Όχι με παιδιά. Οι απαιτήσεις ήταν άλλες, οι στόχοι άλλοι και φυσικά οι συμπαίκτες ήταν τελείως διαφορετικοί. Ανταγωνιζόμουν πια, τους καλύτερους“. Η οικογένεια του ήταν πάντα δίπλα του, να τον στηρίζει, να του λέει πως πιστεύει σε εκείνον, να του δίνει κουράγιο. Κάποιος άλλος που τον βοήθησε; “Ο Χρήστος Θεοδώρου, ο Μπάμπης Ζελενίτσας και φυσικά ο κ. Γκόγκιτς“. Τι κρατά από την όλη διαδρομή στον Ολυμπιακό; “Τα ονόματα με τα οποία συνεργάστηκα. Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία, είχα την τιμή να είμαι σε ομάδα που πήρε δυο συνεχόμενα νταμπλ”. Τι αφήνει; “Στο μυαλό μου, τα είχα διαφορετικά τα πράγματα, όταν πήγα στην πρώτη ομάδα. Το κύριο ενδιαφέρον μου ήταν να παίξω, αλλά δεν μου δόθηκε ποτέ αυτή η ευκαιρία. Ούτε σε φιλικό“.
Και κάπως έτσι, έφυγε για τη Fortuna Dusseldorf, που εκείνη τη χρονιά (2012), είχε προκριθεί στην Βundesliga. “Ήταν άλλη ομάδα, άλλη πόλη, άλλη χώρα, γενικότερα άλλη ζωή. Έπρεπε να προσαρμοστώ σε μια νέα κουλτούρα και στην αρχή ομολογώ πως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ευτυχώς, είχα ταξιδέψει μαζί με τον Στέλιο Μαλεζά και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον”. Στα καθημερινά. Γιατί στην ομάδα “πάλι δεν βρήκα το χρόνο μου, τη θέση μου. Είχα μπροστά μου δυο πολύ καλούς γκολκίπερ και μοιραία ούτε εκεί πήρα ευκαιρίες“.
Ξεκίνησε λοιπόν, εκ νέου τη διαδικασία αναζήτησης ομάδας “και τότε ήλθε ο Πανιώνιος” που δεν θα έλεγες ότι ήταν στα καλύτερα του. “Δεν το σκέφτηκα λεπτό, πριν πω το “ναι”. Ενδεχομένως, ως προς αυτό να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ως άνθρωπος γενικά έχω άγνοια κινδύνου. Ο Πανιώνιος μου έδινε κάποια πολύ βασικά -για εμένα- πράγματα. Όπως ευκαιρίες, τις οποίες και βρήκα” και τις αξιοποίησε.
Πόσο εύκολο ήταν να μένει συγκεντρωμένος στο στόχο, τη στιγμή που δεν ήξερε τι ξημερώνει στους “κυανέρυθρους”; “Την πρώτη μου χρονιά στη Νέα Σμύρνη, τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Τα οικονομικά ήταν χάλια. Δεν είχαμε βοήθεια από κανέναν. Ήμασταν οι παίκτες, οι προπονητές, τα μέλη της ομάδας… και τέλος“. Αυτό που τους “έδενε”, που δεν τους άφησε να “διαλυθούν” “ήταν το ένστικτο επιβίωσης. Αυτό μας έσωσε γενικότερα, μαζί με τον προσωπικό -καλώς εννοούμενο- εγωισμό του καθενός“.
Στα 25 του, είναι στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του και ο Πανιώνιος εν πλήρει ηρεμία. “Φέτος υπάρχει υγεία. Υπάρχει σειρά, συγκεκριμένη δομή, μια ομάδα ανθρώπων που μας επιτρέπει να επικεντρωνόμαστε στη δουλειά μας. Προφανώς, εν τω μεταξύ, υπάρχουν και μεγαλύτερες υποχρεώσεις, τώρα που τα έχουμε όλα αυτά. Πρέπει να ανταπεξέλθουμε. Θα είμαστε ικανοποιημένοι αν τερματίσουμε στην 9η ή τη 10η θέση. Επειδή έχουμε περάσει πολύ δύσκολα τα τελευταία χρόνια, κρατάμε μικρό καλάθι. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν έχουμε στόχους“, για την ομάδα και μετά για τον καθένα ξεχωριστά.
Γιατί δεν αποκλείεται η φετινή αγωνιστική περίοδος να προστεθεί στη λίστα αυτών που έχει απολαύσει ο Πανιώνιος, ως “παραγωγός ταλέντων”. “Αυτό που ξέρω, στην παρούσα φάση, είναι πως όλα είναι μια χαρά. Όλοι είμαστε χαρούμενοι που παίζουμε εδώ και ό,τι προκύψει. Σας διαβεβαιώ πως όλοι έχουμε επικεντρώσει στο παρόν, στο να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για αυτήν την ομάδα, για αυτόν τον κόσμο”. Πού αποδίδει τη… συνήθεια των “κυανέρυθρων” να “βγάζουν” ή να εξελίσσουν παίκτες; “Είναι στο DNA του συλλόγου να μάχεται, να επιβιώνει, να μην παρατά ό,τι και αν συμβεί και μετά να διακρίνεται. Έχει “χτίσει” χαρακτήρα, μέσα στα χρόνια“.
Φέτος λοιπόν, όλοι απολαμβάνουν το καθεστώς τους ως μέλη του Πανιωνίου και δη στη θέση των γκολκίπερ. “Πέραν του ότι γίνεται τρομερή δουλειά, όλοι έχουμε τις ευκαιρίες μας και όλοι διαθέτουμε καλούς χαρακτήρες, κάτι που παίζει πάντα πολύ μεγάλο ρόλο στο να εξελισσόμαστε όλοι. Όχι μόνο εκείνος που παίρνει λεπτά συμμετοχής. Στο φετινό Πανιώνιο, υπάρχει συναγωνισμός και αυτό σε κάνει να θες να δώσεις όλον σου τον εαυτό για την ομάδα, για το σύλλογο“.
Κάπως έτσι, επετεύχθη και το αποτέλεσμα της Κυριακής (13/9): το 1-0 επί του Παναθηναϊκού. “Το αποτέλεσμα κρίθηκε από την πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά, όλης της ομάδας, όχι μόνο της σχετικής γραμμής. Όλοι βοήθησαν στην άμυνα και μετά διαχειριστήκαμε πολύ καλά, την κυκλοφορία της μπάλας. Τόσο που βρεθήκαμε αρκετές φορές στην αντίπαλη εστία, με αξιώσεις“.
Όταν τώρα, στο 89ο λεπτό ο Νίνης βρήκε τον Καλτσά και εκείνος έκανε την προσπάθεια του μέσα στην περιοχή, ο Παπαδόπουλος ήταν εκεί να κρατήσει “καθαρή” την εστία του. “Αυτή είναι η δουλειά μου. Να προσπαθώ να κρατώ την εστία ανέπαφη. Και εξυπακούεται πως όταν κάνω καλά τη δουλειά μου, είμαι χαρούμενος“. Όταν δε, τον πλησιάζουν όλοι οι συμπαίκτες του, για να τον συγχαρούν το συναίσθημα δεν περιγράφεται.
Για το τέλος, αφήσαμε άλλη μια απορία. Αν υποθέσουμε ότι σε 90 λεπτά αγώνα, η άμυνα της ομάδας είναι τόσο καλή που η εστία του δεν απειλείται έστω μια φορά, πώς νιώθει; Μήπως βαριέται λιγουλάκι; “Τέλεια! Θα αισθανθώ τέλεια. Είναι εξαιρετικό το να μην απειλείσαι και να κρατάς το “0”. Σημαίνει πως η ομάδα σου μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Ο ρόλος μου είναι να είμαι εκεί, όταν πρέπει. Αν το κάνω αυτό, είμαι μια χαρά απέναντι στον εαυτό μου και την ομάδα μου“.
πηγη: sport24.gr
