“Πρέπει να αρχίσουμε να κερδίζουμε τα παιχνίδια”, είπε ο Κίλιαν Σέρινταν με το τέλος του ματς. Έλα όμως που στα πιο μεγάλα θέλω κάνουμε πίσω. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν συμπεριφέρεται σαν ομάδα που επιβάλλεται του αντιπάλου. Ακόμα κι αν αυτή είναι η πρόθεση της, που το πιστεύουμε, δεν το βγάζει στο γήπεδο και είναι αποτέλεσμα πολλών αιτιών.
Δυο παιχνίδια, δυο ντέρμπι στο ΓΣΠ που η ΟΜΟΝΟΙΑ έπρεπε να κερδίσει, για να αλλάξει την όψη της χρονιάς. Πριν από αυτά, είχε καταστεί σαφής η σημασία τους. Και στα δύο ο κόσμος στο πλευρό της. Και στα δύο, ο αντίπαλος μπαίνει φοβισμένος στο γήπεδο λόγω του μεγέθους μας. Και στα δύο, όσο περνάει ο χρόνος ο αντίπαλος σαν μικρότερη ομάδα, δείχνει να συμβιβάζεται με την ισοπαλία. Και στα δύο, αδυνατούμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε και τελικό σκορ 0-0. Το ξέσπασμα δεν ήρθε ποτέ.
Τι φταίει όμως που η ΟΜΟΝΟΙΑ αδυνατεί να κάνει το έξτρα βήμα; Δεν είναι μόνο ένας λόγος είναι για μας τουλάχιστον τρεις.
Νοοτροπία
Έχει καταλάβει η ΟΜΟΝΟΙΑ το στόχο της; Πολύ αμφιβάλλουμε, όταν η διοίκηση έχει πει τη λέξη “πρωτάθλημα” μηδέν φορές, όταν το τεχνικό τημ δηλώνει ικανοποιημένο και όταν κι εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε να πέσει ο πήχης. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει μπόλικη ποιότητα, μα δεν συμπεριφέρεται σαν πρωταθλήτρια.
Απόδοση
Ότι η ομάδα αποδίδει πολύ πιο κάτω από τις δυνατότητες της, δεν χρειάζεται να το γράψει κάποιος για να το αντιληφθεί ο κόσμος. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι ακόμα ομάδα και πως να είναι όταν παίκτες έμπαιναν στο ρόστερ για βασικοί μέχρι τη τελευταία μέρα. Εντοπίζουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα στον άξονα, περισσότερα για αυτό όμως πιο μετά.
Ψυχολογία
Όλου του οικοδομήματος. Δεν είναι μόνο φέτος αυτό το πράγμα, είναι 5 χρόνια. Και κάθε φορά που πάμε να κάνουμε βήμα μπροστά, το κάνουμε πίσω. Πραγματικά αδυνατούμε να πούμε τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η ψυχολογία του οικοδομήματος.
