Η ομάδα του στο -7 και με εικόνα που δεν δίνει περιθώρια για πολλή αισιοδοξία. Αυτός όμως εκεί, εξάντλησε τα εισιτήρια που του αναλογούσαν, ήταν για άλλη μια φορά στο πλευρό της αγαπημένης του ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Έσπρωξε πάλεψε, έκανε ότι μπορούσε. Και στο τέλος έφυγε ξανά με σκυμμένο το κεφάλι.
Πραγματικά τι να πεις σε αυτό το κόσμο; Ότι είναι ότι θυμίζει ΟΜΟΝΟΙΑ; Το ξέρει, έχει κουραστεί όμως να το ακούει και να μην βλέπει καμία κίνηση προς τη διόρθωση της κατάστασης. Πώς να τον κρατήσεις κοντά όταν η ομάδα για χρόνια του προσφέρει μόνο πίκρες και αυτοί που ορίζουν τις τύχες του αρνούνται να δουν μπροστά; Όταν κάποιοι θεωρούν κτήμα τους την ΟΜΟΝΟΙΑ και κάνουν ότι θέλουν.
Σιγά σιγά, αρκετοί έχουν ήδη απομακρυνθεί. Μένουν κοντά της πλέον όχι όσοι την αγαπούν περισσότερο, αλλά όσους αντέχουν περισσότερο τα στομάχια τους. Είναι καλό να αντιληφθούν αυτοί που κινούν τα νήματα του οικοδομήματος, ότι είναι και οι πιο δυνατοί στα όρια τους. Και το ξέσπασμα τους θα έχει επιπτώσεις ποδοσφαιρικές και όχι μόνο. Για αυτό αφού οι φωνές του κόσμου δεν τους συγκίνησαν τόσα χρόνια, ας τους συγκινήσει ο φόβος του να μείνουν μόνοι.
