Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, όχι για να σχολιάσω για μια ακόμα φορά το ποιος φταίει για την τρέχουσα κατάσταση (νομίζω πια όλοι ξέρουμε) ούτε να ζητήσω λαϊκά δικαστήρια και παραιτήσεις. Αυτό το κείμενο απευθύνετε και στον τελευταίο Ομονοιάτη που νιώθει ότι χάνει κάτι δικό του βλέποντας την Ομάδα μας σε αυτή την κατάσταση.Για μας η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι απλά μια ομάδα που υποστηρίζουμε για 90 λεπτά, είναι κάτι πιο σημαντικό. Αν για τους άλλους ομάδα σημαίνει νίκες πανηγυρισμοί και φιέστες για εμάς ΟΜΟΝΟΙΑ σημαίνει υπερηφάνεια.
Για τον κάθε εφραίμ που διαλέγει τους απέναντι δεν απογοητευόμαστε για την επιλογή του αλλά για το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε αρχηγός έστω και για λίγο. Έτσι και για την κάθε καινούρια αποτυχία απογοητευόμαστε όχι για την ήττα, αλλά γιατί χάνετε λίγο λίγο η υπερηφάνεια μας. “Ξέραμε πως θα αντιμετωπίσουμε μια καλή ομάδα που θα μας δημιουργούσε προβλήματα” είπε ο Κρίστιανσεν, όχι μετα το παιχνίδι με τον εθνικό ή τον άρη αλλά μετα το παιχνίδι με την ΟΜΟΝΟΙΑ. Όσο απίστευτο και αν ακούγετε αύτο κατάντησαν την ΟΜΟΝΟΙΑ μας. Τι και αν χάσαμε από την αεκ, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για τον Ομονοιάτη από αυτές της δηλώσεις του Κρίστιανσεν. Ευκαιριακοί πανηγυρισμοί για τίτλους είτε τους δικαιούμαστε είτε όχι είναι επιτυχία για τους άλλους. Για μας επιτυχία είναι το δέος που μάθαμε να βλέπουμε στα μάτια των αντιπάλων για την ΟΜΟΝΟΙΑ μας, τον φόβο, την ζήλεια. Αυτές οι έννοιες που γαλουχήθηκαν μέσα σε δεκαέτιες και κινδυνεύουν να εξαφανιστούν μέρα με τη μέρα περισσότερο.
Το -10 από την 9η αγωνιστική δεν πληγώνει όσο η εικόνα μιας ομάδας που δεν πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει. Το να χάνω από την αεκ δεν είναι το σημαντικό, το σημαντικό είναι ότι ενώ κερδίζαμε 1-0 κάποια αεκ πίστευε και δικαιώθηκε ότι μπορεί να κερδίσει. Δυστυχώς δεν είναι αυτή η ΟΜΟΝΟΙΑ που ξέραμε και όσο βρισκόμαστε σε αυτό το αδιέξοδο η κάθε αεκ μπορεί(?) να γίνει άρης, δόξα, πάφος.Οι ευθύνες πολλές, τα λάθη αμέτρητα αλλά δυστυχώς το τι μένει είναι η απογοήτευση, η πικρία και του τελευταίου Ομονοιάτη που περιμένει κάθε Κυριακή την Ομάδα του να τον κάνει περήφανο.
Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί ο κάθε ‘πελλομονοιάτης’ έτρεξε να δώσει λεφτά για να φέρει τον Χριστοφή ή για να σώσει την ΟΜΟΝΟΙΑ. Μα αυτό είναι το θέμα ότι όσοι αναρωτιούνται δεν καταλαβαίνουν την αγάπη για την Ομάδα μας. Για τον οπαδό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ το να δώσει λεφτά και να βοηθήσει με τον οποιοδήποτε τρόπο την ΟΜΟΝΟΙΑ, σημαίνει υπερηφάνεια. Για αυτόν τον κόσμο που θα έκανε τα πάντα πριν να δει την Ομάδα του να καταστρέφεται έχουμε όλοι μας υποχρέωση να κρατήσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ ψηλά.
Έτσι απλά ήρθε η ώρα η αγάπη για την Ομάδα να γίνει πράξη και ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί δικαιούται αυτός ο κόσμος την χαμένη του υπερηφάνεια. Φέρτε πίσω την ΟΜΟΝΟΙΑ που ξέραμε κόντρα σε εμμονές και συμφέροντα.
ΥΓ 1– Πέτρινα Χρόνια είχαν όλες οι ομάδες στον κόσμο από την Γιουβέντους μέχρι την Μπαρτσελόνα , όμως η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν πάντα εκεί, έτσι για να καταλαβαίνουν μερικοί που μας έχουν καταντήσει με τις εμμονές τους.
ΥΓ 2— Το να μάθεις να συμβιβάζεσαι με την ήττα και την αποτυχία απλά οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο μετριότητας. Έτσι κάποιες φορές η αλλαγή χρειάζεται μόνο και μόνο για να αποδείξεις ότι δεν συμβιβάζεσαι με την αποτυχία.
Π.Ο.
