Αγαπητοί φίλοι καλή σας μέρα
Αντιγράφω απλώς ένα κομμάτι από μια παράγραφο από ένα δικό σας σημερινό άρθρο:
“Σιγά σιγά, αρκετοί έχουν ήδη απομακρυνθεί. Μένουν κοντά της πλέον όχι όσοι την αγαπούν περισσότερο, αλλά όσους αντέχουν περισσότερο τα στομάχια τους”.
Ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Ένας από αυτούς με τα λιγότερα δυνατά στομάχια, έντερα, καρδία, πνευμόνια. Το ζάχαρο εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια είναι μόνιμος μου συνοδός, η πίεση μου πέρσι και στους φετινούς Ευρωπιακούς αγώνες που παρακολούθησα από το γήπεδο κτυπούσε κόκκινο.
Η φωνή μου παλιά (όταν ήμουν μαθητής και φοιτητής) χανόταν Δευτέρα και Τρίτη και μιλούσα ξανά την Τετάρτη. Έχουμε οικογένεια και για αυτό έμεινα από την αρχή της χρονιάς πίσω διότι δεν θα μπορούσα να αντέξω άλλη σειρά από χάπια.
Οι τρεις ώρες στο γήπεδο κάθε 15 μέρες αναλώνονται πλέον πιο παραγωγικά και οικογενειακά.
Είχα βαρεθεί να βλέπω την ομάδα μας που ενώ διαλαλούσε πως θα έπαιζε τον αγώνα της χρονιάς, πως (για χιλιοστή φορά) γυάλιζε το μάτι των παικτών της και ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν (και πάλι για χιλιοστή φορά) να σέρνεται στο γήπεδο.
Το τελειωτικό κτύπημα φέτος το δέχτηκα στα τελευταία 10 λεπτά με την Μπρόνμπι, που θέλαμε τέρμα και η τελευταία αλλαγή της ομάδας ήταν ο Μεντί σε θέση σεντερ φορ. Εκεί είχα πλέον αντιληφθεί πως αυτή η ομάδα δεν έχει σωτηρία.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΣΤΟΜΑΧΙΑ
ΜΑ
