ΟΚ, συμφωνούμε απόλυτα ότι ο όρος, για όσους γνωρίζουν τον Κώστα Καϊάφα ή τον έχουν δει έστω μία φορά στην άκρη του πάγκου, καμία σχέση δεν έχει με τον χαρακτήρα και το στιλ του Κύπριου τεχνικού. Κάθε άλλο θα λέγαμε. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για ένα άλλο «ρομαντισμό», αυτόν της φανέλας, της σημαίας, της παλιάς δόξας μίας ομάδας.
Του Αντρέα Οδυσσέως, 24sports.com.cy
Ο Κώστας Καϊάφας ανέλαβε και κατά πολλούς «άντεξε» μέχρι τώρα στην «ηλεκτρική καρέκλα» που ονομάζεται πάγκος της Ομόνοιας, γιατί είχε (και) το πλεονέκτημα έναντι άλλων προπονητών, πως έζησε για πολλά χρόνια τα «πράσινα» αποδυτήρια. Ήταν ο άνθρωπος με τις περισσότερες συμμετοχές, μετά τον Ανδρέα Κανάρη, με το τριφύλλι στο στήθος και έτσι γνώριζε από πρώτο χέρι, το τι εστί εκτίμηση αλλά και οργή του Λαού.
Η αποχώρηση του όμως, σηματοδοτεί και ένα τέλος εποχής. Αυτής, που μία παλιά δόξα ομάδας μπορούσε να αναλάβει και τις «τύχες» του κλαμπ που δοξάστηκε και να το διαχειριστεί με επιτυχία. Ένα εγχείρημα, που κοιτώντας τα τελευταία χρόνια, πουθενά δεν πέτυχε. Η τελευταία τέτοια είδους επιτυχία, με τη διαφορά όμως ότι δοξάστηκε ναι, αλλά δεν ξεκίνησε απ’ εκεί, ήταν με τον Τιμούρ Κετσπάγια στην Ανόρθωση.
Ο Κώστας Καϊάφας ήταν ο τελευταίος που συμμετείχε σε τέτοιου είδους εγχείρημα, με το έργο του όμως να μην κρίνεται επιτυχημένο, εξ ου και ο λόγος που αποχωρεί. Προσέξτε: Δεν μιλάμε για υπηρεσιακούς ή τεχνικούς που μπαίνουν σε ένα πόστο… «απλώς για να βγει η χρονιά». Μιλάμε για ανταγωνισμό, του υψηλότερου επίπεδου αφού μέσα στη μέση είναι και το πρωτάθλημα, διαχρονικά στόχος της Ομόνοιας.
Πείτε το εκμοντερνισμό, πείτε το ξενομανία, πείτε το ανάγκη για ανέλιξη. Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα δούμε στο μέλλον ποδοσφαιριστή που δοξάστηκε σε μία Κυπριακή ομάδα, να γίνεται στο μέλλον προπονητής της, με επιτυχία. Δεν είναι και πολλές άλλωστε οι «σημαίες» που έμειναν στις ομάδες μας, ενώ άποψη μου είναι πως εκεί που εμπλέκεται συναίσθημα και δεσμός στο ποδόσφαιρο, δύσκολα πας μπροστά σε τέτοια θέματα.
Όσο και αν θέλουν οι διοικήσεις των ομάδων μας να δίνουν το χρίσμα σε «δικούς τους» για διάφορους λόγους, η επιλογή αυτή πλέον τείνει να καταντήσει, εάν δεν έγινε ήδη, «καταστροφική» προτού καν γίνει η πρόσληψη. Αποφάσεις τέτοιες έχουν σίγουρα τα θετικά τους (γνώση εκ των έσω πχ), όπως όμως και τα αρνητικά (αμφισβήτηση απ’ την αρχή πχ), που στο τέλος φαίνεται τα τελευταία πως υπερτερούν των όσων καλών έχει ένας προπονητής «γέννημα-θρέμμα» μίας ομάδας.
