Καταρχάς, ναι ο γράφον έχει κόλλημα με τον Κλοπ κι ας μην δηλώνει Λίβερπουλ, λόγω της δουλειάς του Γερμανού στη Ντόρτμουντ. Τα αποτελέσματα είναι τέτοια, που αναγκάζουν όποιον καταλαβαίνει από ποδόσφαιρο να υποκλιθεί στις μεθόδους και τις τακτικές του Γιούργκεν Κλοπ. Κατά τη προσωπική μας άποψη πάντως, πρώτα πετυχαίνει στη νοοτροπία και στο τρόπο σκέψης, μετά στο γήπεδο.
Διαβάζοντας αναλύσεις από το Μεγάλο Νησί είναι εύκολο να καταλάβεις ότι ο Κλοπ, παρά το δύσκολο ξεκίνημα, έχει καταφέρει να μεταδώσει σε όλους πως οι μεγάλες ομάδες, μαθαίνουν να ζουν και παραμένουν μεγάλες διεκδικώντας τίτλους και δεν παρατάνε παιχνίδια. Η Λίβερπουλ, νοσεί πρώτα από όλα σε νοοτροπία και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Κλοπ την αλλάζει. Το έκανε ξεκάθαρο από τις δηλώσεις του στη συνέντευξη τύπου πως εκεί εντοπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Στον ίδιο ακριβώς τομέα πονάει και η ΟΜΟΝΟΙΑ εδώ και χρόνια και για αυτό το λόγο αρνείται πεισματικά να εκσυγχρονιστεί. Ο Μιλόγεβιτς έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται και το είπε εμμέσως πλην σαφώς μετά το Παραλίμνι. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να το καταλάβει και η διοίκηση. Μια διοίκηση που θέτει ως στόχο την οικονομική σωτηρία, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως αυτή θα επιτευχθεί μέσω μιας μεγάλης ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Για να παραμείνει μεγάλη η ΟΜΟΝΟΙΑ, πρέπει να συμπεριφέρεται σαν μεγάλη. Πρέπει οι διοικούντες να καταλάβουν πως ο κόσμος δεν αντέχει άλλο πορεία κομπάρσου. Καταλαβαίνει τις δυσκολίες, βοηθά, βλέπει όμως άλλους με τη σωστή νοοτροπία και σωστές μεθόδους δουλειάς, να προοδεύουν και να μας προσπερνούν.
Πιο πάνω είπαμε για μια μεγάλη ΟΜΟΝΟΙΑ. Αυτό δεν σημαίνει κατανάγκη ακριβή. Τα παραδείγματα είναι πολλά, αν είχαμε ένα μεγάλο πλάνο, μια μεγάλη εικόνα για την ΟΜΟΝΟΙΑ, δεν θα αναφερόταν ούτε για αστείο σαν ασύμφορη οικονομικά πρόσληψη τεχνικού διευθυντή. Αν είχαμε ένα μεγάλο πλάνο, θα θέταμε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ως αυτή που θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Αν η διοίκηση υϊοθετούσε ένα συγκεκριμένο όραμα, θα σταματούσαμε στα μέσα της χρονιάς να κάνουμε επιλογές για να “σωθεί η χρονιά”. Και με την επόμενη τι θα γίνει;
Θα το πούμε ξανά, βλέπουμε τη δουλειά που έγινε στο οικονομικό. Την αναγνωρίζουμε, τη σεβόμαστε, αποδίδουμε τα εύσημα εκεί που πρέπει. Οι μεγάλες ομάδες παραμένουν όμως μεγάλες μέσω των στόχων, της δουλειάς και της αποτελεσματικότητας τους. Σε αυτά πονάμε, γιατί νοσούμε πρώτα από όλα στη νοοτροπία. Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι δεν αρκεί η οικονομική διαχείριση. Για να θεωρήσει ο κόσμος πως αυτή η διοίκηση πάραξε έργο, πρέπει να αφήσει πίσω της σημεία βελτίωσης σε οργάνωση και νοοτροπία. Και πρέπει επιτέλους να κερδίσουμε ξανά το δικαίωμα να στοχεύσουμε ψηλά.
