Δεν ξεκίνησε από αυτή τη διοίκηση αυτή η ιστορία. Από τη στιγμή όμως που επαναλαμβάνει τα λάθη των προκατόχων της έχει το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Η ΟΜΟΝΟΙΑ εδώ και αρκετά χρόνια, πληρώνει αποζημιώσεις σε παίκτες που δεν αγωνίζονται για αυτήν, τεράστια χρηματικά ποσά που την μετατρέπουν σε κομπάρσο. Είτε αυτοί προχωράνε σε άλλη ομάδα και συνεχίζουν να πληρώνονται από εμάς, είτε κάθονται πάνω στο συμβόλαιο. Γιατί ο Πέρεζ δεν είναι ο πρώτος, απλά αυτός χρονικά το τράβηξε παραπάνω.
Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε με τα ονόματα παικτών που ήλθαν είδαν και απήλθαν, αλλά ακόμα πληρώνονται. Καταλαβαίνουμε πως δεν είναι δυνατόν να σου βγουν όλες οι μεταγραφές. Το επιχείρημα αυτό όμως είναι αστείο αν δει κανείς τη δομή του ρόστερ μας τα τελευταία 3-4 χρόνια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ΟΜΟΝΟΙΑ διατηρούσε δυο προϋπολογισμούς, ένα για εκείνους που έφυγαν αλλά πληρώνονταν και έναν για την ομάδα. Αν όλα αυτά τα λεφτά που πέταξαν οι διοικήσεις μας στο κάλαθο των αχρήστων ξοδεύονταν για ένα τεχνικό διευθυντή της προκοπής και αναβάθμιση του ποδοσφαιρικού τμήματος, θα συζητούσαμε για άλλα τώρα. Και ακριβώς εδώ είναι που εστιάζεται το μεγαλύτερο παράπονο μας από τη τωρινή διοίκηση. Ότι είχε γνώση και πάλι δεν απέφυγε τα ίδια.
Πριν το καλοκαίρι, έχοντας πετύχει τους στόχους της Ευρώπης και της μείωσης του χρέους που έθεσε πέρσι σαν ταβάνι (στόχους χαμηλούς για την ιστορία μας), η διοίκηση είχε την ευκαιρία να κάνει το έξτρα βήμα, συγυρίζοντας, εκσυγχρονίζοντας το ποδοσφαιρικό τμήμα. Επέλεξε να μην το κάνει, επέλεξε να κινηθεί στην ίδια λογική που κινούμαστε καιρό και δεν έβγαλε κάπου και τώρα πληρώνει βαρύ το τίμημα αφού ο κόσμος μοιάζει με καζάνι που βράζει. Κύριοι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αν μέχρι τη διαχείριση φτάνει το όραμα και τα θέλω σας, ευχαριστούμε το πετύχατε πέρσι, αλλά ο κόσμος νιώθει πως η ΟΜΟΝΟΙΑ χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Το μεγάλο κρίμα όμως, είναι πως ξέρουμε πως στη διοίκηση υπάρχουν (και) άτομα που θέλουν και ονειρεύονται το κάτι παραπάνω, αλλά τους παίρνει το ποτάμι.
