Για το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας της, η ΟΜΟΝΟΙΑ τρόμαζε κάθε αντίπαλο. Έμπαιναν στο γήπεδο οι άλλες ομάδες και αναρωτιόνταν στα πόσα θα σταματήσει το κόντερ, ελπίδα για βαθμολογικό κέρδος καμιά. Σε κάποια στιγμή όμως, οι διοικήσεις της ομάδας μας επέλεξαν να την κρατήσουν στάσιμη. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, στήριζαν τη λάθος απόφαση αντί να την αφήσουν να προχωρήσει.
Την επόμενη εβδομάδα η ΟΜΟΝΟΙΑ πάει στο Αμμόχωστος να παίξει με τη Σαλαμίνα. Μια Σαλαμίνα που ιστορικά, όπως και όλες οι άλλες ομάδες, δεχόταν το ένα χαστούκι μετά το άλλο από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Αυτή την εβδομάδα πάμε στο Αμμόχωστος και φοβόμαστε. Φοβόμαστε πως η προσφυγική ομάδα που ήδη είναι στο +4 από εμάς, θα ξεφύγει ακόμα περισσότερο. Και πραγματικά ντρεπόμαστε που το λέμε.
Από την αρχή το λέγαμε και δεν αλλάζουμε γνώμη, το ρόστερ μας έχει και ποιότητα. Έχει όμως και σημαντικά κενά-αδυναμίες, αλλά κυρίως δεν έχει προσανατολισμό και συνοχή. Και το σημαντικότερο είναι οι εξωαγωνιστικές καταστάσεις που δεν αφήνουν την ομάδα να ηρεμήσει. Πάντα κάτι υπάρχει στον αέρα, πάντα είμαστε ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
Τι να γράψουμε λοιπόν; Για νέα αρχή και 3 νίκες ως το Δεκέμβριο; Έχουμε κουραστεί. Όσο κι αν πιστεύουμε στην αξία συγκεκριμένων παικτών και το μέγεθος της φανέλας μας, τα υπόλοιπα προβλήματα δυστυχώς υπερτερούν. Μέχρι να απαλλαγούμε από αυτά, κάθε προσπάθεια όσο καλή και να είναι, αργά ή γρήγορα θα προσκρούει σε τοίχο.
