«Πρωτάθλημα για την ΟΜΟΝΟΙΑ είναι η οικονομική της σωτηρία». Με αυτήν τη δήλωση, την οποία έκανε ο πρόεδρος του συλλόγου Δώρος Σεραφείμ τον Ιούλιο του 2014, η ΟΜΟΝΟΙΑ γύριζε με τον πλέον επίσημο τρόπο σελίδα.
Του Α.Βιολάρη / Η Σημερινή
Εκείνη η ημέρα αποτέλεσε την αρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής πολύ διαφορετικής από αυτήν που γνώρισαν και έζησαν για δεκαετίες οι φίλοι της ομάδας. Με αυτά τα λόγια άρχισε και επίσημα η «συρρίκνωση» του συλλόγου. Η σμίκρυνση και μετεξέλιξή του σε κάτι άλλο.
Από μόνη της η συγκεκριμένη δήλωση και η οριοθέτηση του στόχου της οικονομικής σωτηρίας (και όχι της κατάκτησης ή έστω διεκδίκησης του πρωταθλήματος) δεν ενόχλησε τόσο, όσο το οτι δεν συνοδεύτηκε από συγκεκριμένο μακροπρόθεσμο πλάνο και όραμα από πλευράς διοίκησης. Αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά…
Ο πρόεδρος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ υποσχέθηκε τη δημιουργία μίας ποιοτικής και διεκδικητικής ομάδας, που θα παλεύει αξιόμαχα όλους τους αγώνες. Δεκαοκτώ μήνες και τρεις μετεγγραφικές περιόδους μετά, οι αδυναμίες και τα κενά στο ρόστερ είναι ακόμα εκεί.
Μίλησε επίσης για έλλειψη νοοτροπίας νικητή και αλλοίωση του DNA της ομαδας μέσα από τις συνεχόμενες αποτυχίες και την ανομβρία τίτλων. Όπως τόνισε, η ΟΜΟΝΟΙΑ «είχε μετατραπεί από μία ομάδα που από τον καιρό της ίδρυσής της έφερε το μέταλλο του νικητή, σε ένα σύνολο που απλώς διεκπεραίωνε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, χωρίς να θεωρεί -στα επίπεδα που θα έπρεπε- σημαντικό το να κερδίζει». Ούτε και σε αυτό το κομμάτι είδαμε κάποια ουσιαστική βελτίωση. Αντίθετα, σχεδόν κάθε εβδομάδα παρακολουθούμε ποδοσφαιριστές να μη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στο γήπεδο και με το τέλος των αγώνων να συμπεριφέρονται και να διασκεδάζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
«Θα νιώθουμε ότι τα έχουμε καταφέρει σ’ αυτόν τον τομέα, όταν ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ χειροκροτεί σε κάθε αγώνα τη συνολική και ατομική προσπάθεια, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος». Ο κόσμος όχι μόνο δεν χειροκροτεί, αλλά αποδοκιμάζει, βρίζει και ζητά κεφάλια επί πίνακι. Προφανώς και εδώ κάτι πήγε λάθος.
«Στέρεψε» ο κόσμος
Ο κ. Σεραφείμ ζήτησε, επίσης, από τον κόσμο να έχει «επιμονή, υπομονή, αντοχές και αστείρευτη αγάπη για την ΟΜΟΝΟΙΑ, να κρατήσει αυτήν την ιδέα όρθια και να την οδηγήσει σε νέες επιτυχίες, αντάξιες του ένδοξου παρελθόντος της». Το θέμα, όμως, είναι πως ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του. Είναι ο μοναδικός που κράτησε όρθια την ιδέα και ζωντανό το ένδοξο παρελθόν του συλλόγου. Από μόνος του όμως δεν μπορεί. Τα τελευταία χρόνια έβαλε πολλές φορές το χέρι βαθιά στην τσέπη, έδωσε ξανά και ξανά από το υστέρημά του. Αποτέλεσμα; Η μείωση του χρέους κατά ένα εκατομμύριο. Είναι σαφές ότι από μόνος του ο κόσμος δεν μπορεί να σώσει την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν μπορεί να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος των 15+ εκατομμυρίων ευρώ χρέους.
Οι νοοτροπίες, οι αποφάσεις, οι χειρισμοί, η προσέγγιση και η διαχείριση της σκληρής πραγματικότητας από τη διοίκηση (όχι μονο την παρούσα) δεν αρμόζουν σε έναν σύλλογο με το όνομα και την ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Η έλλειψη οράματος και συγκεκριμένου πλάνου, το οποίο θα βγάλει μια και καλή την ομάδα από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι πασιφανής. Καλώς ή κακώς, ο μοναδικός ορίζοντας που έχουν μπροστά τους οι διοικούντες είναι ο κάθε επόμενος οικονομικός έλεγχος της ΟΥΕΦΑ ή ο μηνιαίος έλεγχος της ΚΟΠ. Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο (μακροπρόθεσμο) πλάνο, που να επιτρέπει στον Ομονοιάτη να ελπίζει ότι σε 2, 3 ή 5 χρόνια από σήμερα θα λυθεί το οικονομικό πρόβλημα. Και αφού δεν υπάρχει πλάνο και όραμα, δεν μπορεί να υπάρξει και ελπίδα.
Μια λύση στο οικονομικό πρόβλημα (τουλάχιστον μέρους του) θα μπορούσε να αποτελέσει η εισροή χρημάτων μέσα από τις επιτυχίες της ομάδας, στις εγχώριες αλλά κυρίως στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και αυτό όμως είναι δύσκολο να συμβεί, όταν παρατηρούνται τόσο σοβαρά λάθη στον μετεγγραφικό σχεδιασμό, απουσία κατάλληλων ατόμων σε καίρια πόστα (π.χ. τεχνικός διευθυντής) και γενικότερα έλλειψη επαγγελματισμού, στον βαθμό που θα έπρεπε και που αρμόζει σε έναν σύλλογο του μεγέθους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει μικρύνει. Και θα συνεχίζει να μικραίνει μέχρι να αλλάξει το σκηνικό που περιγράψαμε πιο πάνω. Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε και τόσο δύσκολο όπως το κάνουν κάποιοι να φαίνεται. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πυρηνική φυσική. Χρειάζονται τα σωστά άτομα σε κρίσιμα πόστα, κάτι που δεν συμβαίνει αυτήν τη στιγμή η ΟΜΟΝΟΙΑ.
