15 χρόνια καυγάδες. Κατακρίβιαν να πάμε ένα βήμα πίσω. Δεκαπέντε χρόνια απουσίας από πρωταθλήματα,με κάποιες μικρές εξαιρέσεις τα δυο χρόνια του μέλιτος με το Μιλτή, άρνησης στον εκσυγχρονισμό, ακραίων αντιδράσεων και στο καπάκι καυγάδων. Ο απλός κόσμος, που δεν ανήκει σε στρατόπεδα είχε ήδη αρχίσει να στερεύει, να μην μπορεί να δώσει άλλο. Τα γεγονότα των τελευταίων 48 ωρών, ήρθαν να του πουν πως είναι καιρός να πάει σπίτι του. Ειδικά τον μεσήλικα, τον οικογενειάρχη, μην τον ψάχνετε άλλο. Υπάρχει λόγος να χαλάει την καρδιά του και να μαλώνει με τους δικούς του για μια κατάσταση άρρωστη;
15 χρόνια. 15 γαμημένα χρόνια τα ίδια και τα ίδια σε επανάληψη, χωρίς να αλλάζει τίποτα στο σωματείο, χωρίς να κάνουμε ούτε και ένα βήμα μπροστά. Πλέον έχει χαθεί κάθε ελπίδα για επικοδομητικό διάλογο, κάπου ανάμεσα στους καυγάδες. Και το λέμε ξεκάθαρα, λάθη για να φτάσουμε ως εδώ κάναμε όλοι, άλλοι μεγάλα, άλλοι μικρά. Κανένα από αυτά δεν αναγνωρίστηκε, κανείς δεν δέχτηκε ποτέ να κάνει ένα εκατοστόμετρο πίσω. Και οι παράπλευρες απώλειες, ήταν ακριβώς αυτοί που φεύγουν. Και δεν είναι λίγοι, δεν είναι καθόλου λίγοι. Μακάρι η πρόβλεψη μας να βγει λανθασμένη, αλλά θα αυξηθούν κιόλας.
