Προβληματική δεν τη λες τη χθεσινή ΟΜΟΝΟΙΑ. Μέχρι το 75′ έλεγξε πλήρως τον αγώνα, προηγήθηκε δυο γκολ, είχε ευκαιρίες να πετύχει και περισσότερα και φαινόταν να οδεύει προς ένα εύκολο απόγευμα. Κάπου εκεί ο διακόπτης όμως έπεσε για μερικά λεπτά, ο Άρης είπε ευχαριστώ στο δώρο της πράσινης άμυνας και μέχρι το τέλος μπορεί να μην έφτιαξε φάσεις, αλλά θα μπορούσε να κάνει τη ζημιά. Από το “ένα εύκολο απόγευμα”, πήγαμε στο “πάλι καλά που κέρδισε” και για όλα η ΟΜΟΝΟΙΑ μπορεί να μέμφεται μόνο τον εαυτό της.
Φανταστείτε το εξής σενάριο. Βρισκόμαστε στο 88ο λεπτό και ο Πρεντέσκου σουτάρει. Η μπάλα κοντράρει στο κεφάλι του Ρομαρίκ, πάει στην αντίθετη πορεία που κινείτο ο Παναγή και ο Άρης κλέβει βαθμό. Θα θυμόταν κανείς ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν μόνη της μέχρι το 75′; Όχι, το πιθανότερο είναι να είχαμε εκ νέου λαϊκά δικαστήρια και στο καπάκι, η ψυχολογία της ομάδας θα έπεφτε ακόμα περισσότερο. Η φάση που περιγράψαμε έγινε, απλά η μπάλα δεν κόντραρε και κατέληξε στην αγκαλιά του τερματοφύλακα μας. Στο ποδόσφαιρο μια φάση χρειάζεται για να γίνει η ζημιά.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ επί Μιλόγεβιτς, έδειξε για μεγάλο χρονικό διάστημα να το καταλαβαίνει και κάπως έτσι κράτησε ανέπαφη την εστία της. Για αδιευκρίνιστο λόγο, επέστρεψε η επιπολαιότητα και η έλλειψη συγκέντρωσης σε κάποια λεπτά. Ας το πάρουν όλοι απόφαση στο Ηλίας Πούλος, οι όποιοι στόχοι έχουν θέσει, που είναι ήδη πολύ χαμηλοί, δεν θα επιτευχθούν όσο δεν προσηλώνονται απόλυτα σε αυτούς.
