Εδώ και καιρό προσπαθώ να βρω τη δύναμη να στείλω ένα άρθρο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πάλαι πότε κραταιά δύναμη του κυπριακού ποδοσφαίρου. Οι πρόσφατες συζητήσεις με οπαδούς της ομάδας μας με έκαναν να δω πως ακόμα υπάρχει σπίθα στο βλέμμα του Ομονοιάτη και πως ακόμα έχει όνειρα κι ελπίδες.
Δεν είναι κακό να υπάρχει ελπίδα. Φτάνει να μην είναι φρούδα. Και το να πιστεύουμε ότι με τα τωρινά δεδομένα υπάρχει ελπίδα τότε πλανόμαστε πλάνη οικτρά.
Από πού να ξεκινήσουμε; Η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, δεν έχουν το σθένος, την ποιότητα, την αξία, τα κότσια ούτε καν την αντίληψη για να δικαιολογούν έστω την παρουσία τους στο αθλητικό κέντρο. Δεν υποτιμώ τους ανθρώπους ούτε και τις προσπάθειές τους (αν κάνουν). Πολύ απλά αυτοί είναι και δεν μπορούν. Δεν μιλώ για όλους, υπάρχουν 6-7 παίκτες που αξίζουν πραγματικά.
Μπορούμε όμως να ενισχύσουμε την ομάδα με πιο ικανούς από αυτούς που έχουμε; Ναι μπορούμε. Και κάπου εδώ προκύπτει και το φλέγον θέμα της διοίκησης. Η νυν διοίκηση προσπάθησε πολύ, κατά την άποψή μου να βοηθήσει στην οικονομική βελτίωση των πραγμάτων. Τα μέσα που χρησιμοποίησε είναι ακριβώς τα ίδια που θα χρησιμοποιούσε η οποιαδήποτε διοίκηση βρισκόταν στην ίδια θέση. Τον κόσμο δηλαδή. Μάλιστα στην προσπάθεια της να περνά τα κριτήρια, απ’ ότι φαίνεται έκανε συμφωνίες (και δεν εννοώ οικονομικές) με το «διάβολο» τις οποίες πληρώνει η ομάδα κάθε εβδομάδα. Υπάρχει κι αυτή η «πιππίλλα» της διαιτησίας που τυφλώνει τον κάθε Ομονοιάτη πάνω στην απογοήτευσή του και προχωράμε συνεχώς στο άγνωστο.
Και κάπου εδώ ξεκινά το άγριο παιχνίδι που έχει στηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Να επισημάνω κάπου εδώ ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι η Διοίκηση Σεραφείμ. Ίσως να το πάλεψαν πολύ, ίσως να θέλουν, αλλά είναι πασιφανές ότι δεν μπορούν. Δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Να μας εμπνεύσουν, να μας δείξουν το πλάνο (?) να μας κάνουν να νιώσουμε περήφανοι.
Επίσης να πούμε ότι ΟΜΟΝΟΙΑ είναι όλος ο κόσμος της ομάδας. Όχι μόνο τα οργανωμένα σύνολα. Σε ένα τόσο μεγάλο αριθμό λοιπόν είναι λογικό να διίστανται οι απόψεις όσον αφορά την καταλληλότητα της διοίκησης ή όχι. Δεν μπορεί όμως αυτό να οπλίζει την πέννα του κάθε ομονοιάτικου μέσου και να γράφει ότι η Θύρα 9 δεν θέλει τον Σεραφείμ. Όχι, η αντίδραση στους χειρισμούς της διοίκησης είναι γενικευμένη.
Θα μπορούσε αυτή η διοίκηση να έφερνε στην ομάδα επενδυτές (ναι ακόμα υπάρχουν), για να τονώσει οικονομικά την ομάδα. Φαίνεται όμως ότι δεν αντέχουν μια τέτοια εξέλιξη. Το έργο που εκτελούν δεν προνοεί τέτοιου είδους πλάνο. Η δεξαμενή των Ομονοιατών πρέπει να ελέγχεται με άλλο τρόπο. Και ναι, σε κάποιο βαθμό υπάρχουν πολλά «αρνιά» ακόμα.
Υπάρχουν λύσεις όμως δεν είναι στα μέτρα των διοικούντων, επειδή δεν είναι συμφέρουσες προς αυτούς. Προσωπικά μέχρι πρότινος δεν αμφισβητούσα την επιθυμία τους να βοηθήσουν την ΟΜΟΝΟΙΑ, κι ας μην το κάνουν με το σωστό τρόπο έλεγα.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι η συνήθεια αυτών των καταστάσεων που βιώνουμε και το ότι το τέρμα του δρόμου φαντάζει να είναι πολύ μακριά και με πολλά εμπόδια.
Ίσως το να μην βγει η ομάδα Ευρώπη να μην είναι και τόσο κακό για φέτος. Να υπάρξει ο χρόνος να οικοδομηθεί σωστά και να θέσει στόχο το Πρωτάθλημα. Αν ο κάθε ποδοσφαιριστής ξεκινά τη χρονιά και του λένε ότι στόχος είναι ο Ευρωπαϊκός όμιλος αλλά για Πρωτάθλημα δεν μπορούμε τότε η κρίση ταυτότητας είναι αναπόφευκτη. Είμαστε ΟΜΟΝΟΙΑ άρα θέλουμε πρωτάθλημα. Να αποκτήσουμε ξανά (γιατί την έχουμε χάσει) τη νοοτροπία του πρωταθλητή και τα υπόλοιπα θα ‘ρθούν.
Λοΐζος
