Λύπη σίγουρα προκάλεσε μπόλικη η αποψινή ήττα: μέσα σε 90 λεπτά, με δική μας υπαιτιότητα χάθηκε ένας τίτλος και άλλη μια χρονιά τελείωσε χωρίς τέτοιον. Έκπληξη όμως σίγουρα δεν προκάλεσε γιατί δεν ήταν κάτι διαφορετικό από ότι είδαμε όλη τη χρονιά. Κάποιες εκλάμψεις κατά τη διάρκεια της σαιζόν δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να γευτούμε λίγη χαρά στο τέλος, όμως σήμερα εμφανίστηκε στο γήπεδο η αλλοπρόσαλλη ΟΜΟΝΟΙΑ που είδαμε φέτος πολλές φορές.
Κάποιοι παίκτες έδειχναν να το θέλουν, άλλοι απόντες. Κάποια διαστήματα ήταν καλά, άλλα ήταν απλά τραγικά (στο πρώτο 15λεπτο το γήπεδο κατηφόρισε). Ο πάγκος δεν βοήθησε και η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Μιλόγεβιτς αυξάνεται. Και όπως έγινε πριν από όλα τα μεγάλα και σημαντικά ραντεβού της χρονιάς, η ομάδα έμοιαζε απροετοίμαστη. Και καυγάδες για εισιτήρια είχαμε και συζητήσεις για Σκέμπρι είχαμε που φρόντισαν μέσα να αναζοπυρώσουν και άλλους λόγους να αποπροσανατολιστούμε. Την ίδια ώρα ο Απόλλωνας φτιαχνόταν για μια βδομάδα και το νιώσαμε καλά το πρώτο τέταρτο.
Δεν θα αρχίσουμε απόψε τα περί επόμενης μέρας, προγραμματισμού, εκλογών κλπ. Θα αρκεστούμε να πούμε, ότι χρειαζόμαστε γερή ένεση πρωταθλητισμού στο DNA μας, η οποία πρέπει να έρθει από την ηγεσία και από τις επιλογές ποδοσφαιριστών του Νταμπίζα. Βαρεθήκαμε και τους ετσιθελισμούς, βαρεθήκαμε το βάφτισμα χρονιών χωρίς τίτλους ως “πετυχημένες”, βαρεθήκαμε και τους παίκτες που δεν αντιλαμβάνονται που είναι.
