Αναδρομή στους ποδοσφαιριστές που ανέλαβαν την οργάνωση του παιχνιδιού του «τριφυλλιού».
Ο Κλέιτον θα είναι ο παίκτης που θα κρατά την μπαγκέτα και θα καθοδηγεί το παιχνίδι της Ομόνοιας. Ουσιαστικά αναλαμβάνει σαν πρώτος «διευθυντής ορχήστρας» στη θέση του Ασίς, αν τελικά παραμείνει γι’ άλλη μία χρονιά ο Πορτογάλος. Αν θα αποδειχτεί το «10» το καλό, θα το δείξει ο χρόνος. Σε πολλά σημεία της ιστορίας της η Ομόνοια πόνταρε σε παίκτη-οργανωτή. Είτε πάλι είχε στο ρόστερ της ποδοσφαιριστή που τα τεχνικά του χαρίσματα του επέτρεπαν να έχει πρώτο λόγο στην οργάνωση.
Του Αντρέα Βιολάρη, sigmalive.com/sports
Ο Πάκκος και ο Νίκος
Ο Ανδρέας Χριστοδούλου Πάκκος δεν ήταν δεκάρι. Στα χρόνια του οι ομάδες (ανά το παγκόσμιο είχαν 3-4 τεχνίτες επιθετικούς στην 11άδα). Αλλά ήξερε πολλή μπάλα και είχε γενικά το πρόσταγμα στο παιχνίδι από το 1955 μέχρι το 1963. Το πρώτο «δεκάρι», όνομα και νούμερο, ήταν φυσικά ο τεράστιος Νίκος Χαραλάμπους. Είναι πάρα πολλοί (οι παλαιότεροι) που μιλάνε για τον πιο προικισμένο τεχνικά Κύπριο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Έπαιξε στην Ομόνοια από τα τέλη της δεκαετίας του ΄60, μέχρι και το 1977. Η αποχώρησή του (ήταν μόλις 28 ετών) ήταν για εξωαγωνιστικούς λόγους.
Ο Κυριάκος Ερωτοκρίτου φορούσε το 10 για μερικά χρόνια, δίπλα σε Φίλιππο και Γκρέγκορι, ενώ από το 1981, η απόκτηση Γιώργου Σαββίδη άλλαξε το μοντέλο παιχνιδιού. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, άρχισαν οι αφίξεις από Βουλγαρία. Ο Ζεχτίνσκι, ο Μπακαρτσίεφ και ο Σπάσοφ. Ο πρώτος ήταν σπουδαίος τεχνίτης, αλλά έμεινε ένα μόνο χρόνο. Ο 2ος εθεωρείτο και στην πατρίδα του μεγάλο ταλέντο στην αρχή της καριέρας του, αλλά δεν έκανε ιδιαίτερα πράγματα, ο 3ος ήρθε τραυματίας και ουσιαστικά δεν έπαιξε.
Τούτιτς, Βέσκο
Από το 1990, η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία ανάγκασε πολλούς σπουδαίους παίκτες να επιλέξουν την Κύπρο για να αγωνιστούν. Δύο εξ αυτών φόρεσαν τη φανέλα της Ομόνοιας. Ο Τούτιτς ήταν δεκάρι με τα όλα του, παίκτης με απίστευτη τεχνική. Αν ήταν πιο «επαγγελματίας» εκτός γηπέδου (ο πρώτος που το λέει είναι ο ίδιος), θα μπορούσε να κάνει ακόμη περισσότερα μαγικά. Στη μέρα του ήταν πάντως ο απόλυτος επιτελικός. Ο 2ος -ιτς, ήρθε μετά από πολλούς σταθμούς στην Ομόνοια. Καλοκαίρι του 1999, η Ομόνοια ανακοίνωσε τον Μιχαΐλοβιτς και η παρουσία του ήταν καταλυτική για την ομάδα στα επόμενα χρόνια. Αν και δεν ξεκίνησε σαν επιτελικός μέσος, η τεχνική του κατάρτιση του επέτρεψε να κάνει μεγάλες χρονιές στη θέση. Κοινό χαρακτηριστικό των Τούτιτς και Μιχαΐλοβιτς, ότι έκατσαν και στον πάγκο της ομάδας σε ρόλο προπονητή. Τρίτος… -ιτς, τεχνίτης μεν, αλλά χωρίς το ειδικό βάρος ήταν ο Στεπάνοβιτς (2001-2003).
Οι τραυματίες
Το 1997, η Ομόνοια απέκτησε τον Γερμανό Γκίντο Χόφμαν. Το αριστερό του πόδι… μιλούσε στην μπάλα, αλλά ήταν και… γυάλινο. Ο τότε 32χρονος Χόφμαν πέρα από την καταπληκτική του πρεμιέρα πρωταθλήματος με τον Εθνικό αγωνίστηκε πολύ λίγο. Ο Ρικάρντο Σόουζα αποκτήθηκε το 2007, έκανε ένα τρελό 25λεπτο κόντρα στη ΤΣΣΚΑ στο ΓΣΠ και μετά… πονούσε συνεχώς. Στο «Ηλίας Πούλλος» μιλούσαν για τον κατά «φαντασίαν ασθενή».
Ο επόμενος «κλασικός» οργανωτής ήρθε και πάλι από την Πορτογαλία. Όχι, δεν μιλάμε για τον Αγκουϊάρ, που ήρθε ως επιτελικός, αλλά δεν ήταν. Για τον Νούνο Ασίς και τα τέσσερα (μέχρι τώρα;) χρόνια του στην Ομόνοια, δεν χρειάζεται να γράψουμε ιδιαίτερα πράγματα. Στη χρονιά που ολοκληρώθηκε, το «τριφύλλι», είχε και 2ο επιτελικό, τον Μπεμπέ.
Δεκάρια κατά συνθήκην
Υπάρχουν και άλλοι παίκτες που με τα τεχνικά τους χαρίσματα ή και την σπιρτάδα τους ανέλαβαν την οργάνωση του παιχνιδιού όταν χρειάστηκε. Ο Μαλέκος (φορούσε και το δέκα στην πλάτη), ο Καϊάφας, ο Μάγκνο Μοσελίν, ο Άντερς Νίλσεν (ο κατά τον Ράουφμαν καλύτερος πασέρ).
