Γράφει ο Λίμπερο
Ο τραυματισμός του Ζίγκι Μπατιμπαγκά μου δίνει την αφορμή να ασχοληθώ σήμερα με τα φτερά της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Είτε αυτά είναι σε σχήμα με 1 επιθετικό και 2 εξτρέμ, είτε σε ζώνες.
Επιρρεπής σε τραυματισμούς
Όπως και να το κάνουμε ο Βέλγος επιβεβαίωσε τις φοβίες μας πως είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς. Στις 3 Ιουλίου είχα γράψει την άποψη μου για απόκτηση ενός ακόμη επιθετικού ποδοσφαιριστή, έχοντας υπόψη τους συχνούς τραυματισμούς. Η είδηση για ένα μήνα παροπλισμού του Μπατιμπάγκα φέρνει ξανά στο προσκήνιο το κεφάλαιο ενίσχυσης στην συγκεκριμένη θέση.
Φτερά που θα τρέχουν
Η ΟΜΟΝΟΙΑ χρειάζεται στα φτερά ενός πιθανού 4-4-2 που θέλει ο Κάρβερ, παίκτες που θα τρέξουν πολύ στην σεζόν και θα μείνουν μακριά από τραυματισμούς για να πιάσουν ρυθμό. Ο Ζίγκι έδειξε πέρσι πως μπορεί να προσφέρει σε αυτό το ρόλο όταν είναι υγιής. Δεν μπορεί όμως να εγγυηθεί κανείς πως θα παραμείνει μακριά από τραυματισμούς. Το ίδιο βέβαια και ο Χριστοφή που ταιριάζει γάντι σε αυτό το σύστημα, όμως και αυτός θα πάρει το χρόνο του μέχρι να δώσει το κάτι παραπάνω. Μέχρι τότε όμως οφείλουμε να προστατεύσουμε τα νώτα μας.
Τόσο στο 4-4-2 όσο και στο 4-2-3-1 που εφαρμόζεται στις πλείστες ομάδες του πλανήτη, οι ομάδες χρειάζονται φτερά με ταχύτητα, δύναμη και πνευμόνια. Η ΟΜΟΝΟΙΑ φαίνεται πως θα αγωνιστεί με τους δύο αυτούς σχηματισμούς φέτος, οπότε ας προνοήσουμε. Και μιλώντας για δύο συστήματα, να ξεκαθαρίσουμε πως το κάθε ένα από αυτά απαιτεί κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Τα «διαφορετικά» φτερά
Πολύ διαφορετικό ρόλο έχουν στο γήπεδο οι 2 εξτρέμ σε σύστημα με 2 αμυντικούς χαφ και επιτελικό μέσο ενδιάμεσα τους, και πολύ διαφορετικό ρόλο όταν αγωνίζονται σε σχηματισμό 4-4-2 σε ζώνη. Στην δεύτερη περίπτωση οι παίκτες πρέπει να ξεκινούν από πολύ πιο πίσω τις ενέργειες τους, να ακολουθούν την γραμμή και να συνεισφέρουν περισσότερο στην άμυνα. Τουλάχιστο αυτά έχω εγώ στο μυαλό μου για την εφαρμογή του 4-4-2 μέσα από τα χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο.
Σε τέτοιο σενάριο δύσκολα μπορεί να αγωνιστεί στο άκρο ο Σιέρινταν ή ο Ρουσιάς. Με δεδομένο πως οι Μπατιμπάγκα, Χριστοφή ταλαιπωρήθηκαν αρκετά από τραυματισμούς, η απόκτηση ενός ακόμη ακραίου μέσου (και όχι ακραίου επιθετικού) κερδίζει έδαφος στο δικό μου κεφάλι.
Στα δύο άκρα του 4-4-2 μπορούν να αγωνιστούν επίσης οι Αγκάγιεφ και Δημητρίου με τον πρώτο να θεωρείται σίγουρο γρανάζι της φετινής ομάδας, ενώ τον Μάριο να έρχεται για να δώσει βάθος στο ρόστερ. Ως αριστερό χαφ μπορεί να αγωνιστεί και ο Σοϊλέδης σύμφωνα με το πώς ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα, ωστόσο αν δούμε αυστηρά το θέμα, η ΟΜΟΝΟΙΑ χρειάζεται προσθήκη στα άκρα.
ΥΓ1: Γουστάρω τον προπονητή που αναγνωρίζει την κακή απόδοση και το λέει, παρά αυτόν που δίνει συγχαρητήρια στους ποδοσφαιριστές ανεξάρτητα αν έκαναν άθλια εμφάνιση.
ΥΓ2: Ο Ρενάτο Μαργκάσα είναι ο ποδοσφαιριστής που χρειάζεται ο άξονας μας στο κέντρο. Μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα εκεί.
