Όσο κι αν μας πειράζει, δεν θα είναι δα και τόσο συνταρακτική είδηση αν μείνουμε εκτός Ευρώπης τη Πέμπτη. Δυστυχώς με εξαίρεση την μια χρονιά με τη Ντινάμο Μόσχας, αργά ή γρήγορα μέναμε εκτός. Και όχι επειδή στερούμαστε δυνατοτήτων, πραγματικά πιστεύουμε πως συνήθως μένουμε εκτός από ομάδες του ίδιου ή μικρότερου βεληνεκούς τη δεδομένη χρονική στιγμή, κυρίως λόγω νοοτροπίας. Θυμηθείτε Άστρα, Ερυθρό Αστέρα (σε άσχημη κατάσταση τότε), Μπρόντμπι. Δεν μείναμε εκτός γιατί ήταν καλύτεροι.
Μας έλειπε πάντα εκείνο το κάτι, εκείνη η πίστη βασικά πως θα μπούμε στο γήπεδο και θα επιβληθούμε με το έτσι θέλω. Μας έλειπε η κατάλληλη νοοτροπία για να προσεγγίσουμε και να διαχειριστούμε τα παιχνίδια που ήταν ζωής και θανάτου. Τέτοιο είναι και αυτό της Πέμπτης, ζωής και θανάτου. Το 1-0 του πρώτου ματς μας βάζει με τη πλάτη στο τοίχο. Στα δύσκολα όμως είναι που καλούνται οι μεγάλοι παίκτες να βγουν μπροστά, στα δύσκολα είναι που εμπεδώνεται στο DNA η νοοτροπία μεγάλης ομάδας.
Αυτή τη φορά, στα δύσκολα, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν πρέπει να κάνει πίσω. Να αρπάξει την ευκαιρία να προσθέσει ένα κομματάκι αυτοπεποίθησης και δυναμικής, να κάνει το καθήκον της και όχι υπέρβαση, να προκριθεί και να δει με αισιοδοξία τον επόμενο αντίπαλο. Τη Πέμπτη η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να αποδείξει πως στο νέο αγωνιστικό ξεκίνημα με Νταμπίζα και Κάρβερ, αποβάλλει σιγά σιγά τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες που τη στοιχειώνουν τόσα χρόνια.
