Θυμάμαι το παιδί μου να τρέχει, να αθλείται, να πρωταγωνιστεί σε κάθε δραστηριότητα και να ξεχωρίζει πάντα για τις επιδώσεις του. Σωστός πρωταθλητής και άξιος σεβασμού. Ήμασταν πολύ περήφανοι για το παιδί μας.
Σιγά, σιγά οι επιδώσεις του άρχισαν να πέφτουν. Δεν πήγαινε καλά στα μαθήματά του, δεν είχε όρεξη να τρέξει, να παίξει. σκιά του καλού του εαυτού.
Στην αρχή δεν μπόρεσα να προσδιορίσω το τι ακριβός πήγαινε λάθος. Έλεγα με τη γυναίκα μου ότι ίσως είναι τερτίπια της ηλικίας του και ότι σύντομα θα επανέλθει. Περνούσαν οι μέρες ,οι μήνες, το κακό συνεχιζόταν και γινόταν όλο και πιο έντονο. Οι καθηγητές του μας προειδοποιούσαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί μας. Εμείς δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ή μάλλον φοβόμασταν να πιστέψουμε ότι κάτι κακό συμβαίνει στο παιδί μας.
Τον παρακολουθούσαμε καθημερινά. Συζητούσαμε μαζί του, τον ρωτούσαμε τι νοιώθει, τι του συμβαίνει. Δεν ήξερε να μας πει, δεν μπορούσε να μας το περιγράψει. Ο κατήφορος του συνεχιζόταν αλλά εμείς μου το λατρεύαμε δεν μπορούσαμε να το αντιληφθούμε ή μάλλον δεν μπορούσαμε να το αποδεχτούμε.
Έπρεπε να κάνουμε κάτι και έτσι μια μέρα αποφασίσαμε να το πάρουμε σε γιατρό. Ο γιατρός που το εξέτασε κάτι κατάλαβε αλλά μας παρέπεμψε σε άλλο γιατρό και ο άλλος γιατρός σε άλλο γιατρό.
Οι γιατροί άρχισαν να μας τα μασάνε. Στο τέλος μας είπαν ότι το παιδί μας πάσχει από μία ασθένεια την οποία αν εντοπίζαμε ενωρίτερα θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν πιο εύκολα. Μας είπαν να μην ανησυχούμε και ότι όλα θα πάνε καλά.
Ακολούθως, άρχισαν να μας λένε ότι το παιδί θα πρέπει να κάνει αυτή την θεραπεία, την άλλη θεραπεία, την πάρα άλλη θεραπεία, ότι πρέπει να λαμβάνει το τάδε φάρμακο και τα λοιπά και τα λοιπά.
Τα χρήματα μας τελείωναν, σε κάποια στιγμή μας τελείωσαν, το παιδί μας είχε εκλάμψεις, μια πήγαινε καλύτερα και δυο χειρότερα. Έπρεπε όμως να το στηρίξουμε. Οι γιατροί μας έλεγαν ότι πάει καλά και ότι θα γίνει καλά και ότι θα πρέπει να το στηρίξουμε. Ε μα έπρεπε να το στηρίξουμε, ήταν το παιδί μας, η αγάπη μας η ζωή μας ολόκληρη. Άρχισα να κάνω δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουμε να στηρίξουμε το παιδί μας, να το δούμε να γίνεται καλά, να γίνει ξανά δυνατό όπως παλιά. Οι θεραπείες πολλές, τα φάρμακα αμέτρητα, τα αποτελέσματα φτωχά και τα χρήματα που δώσαμε υπέρογκα.
Η ανησυχία μας απερίγραπτη, τα βράδια δεν κλείναμε μάτι. Βλέπαμε από το παράθυρο το απέναντι πάρκο που τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν με χαρά και μονολογούσαμε, γιατί να μην μπορεί και το δικό μας παιδί; Τα ερωτήματα πολλά, η στεναχώρια μας μεγάλη, καθημερινές και Σαββατοκύριακα έμοιαζαν όλα ίδια.
Ξαφνικά οι γιατροί μας είπαν ότι θα ακολουθήσουν μια νέα θεραπεία. Ουσιαστικά δεν ήταν νέα, η θεραπεία ήταν γνωστή εδώ και χρόνια, απλά προσπαθούσαν για κάποιο λόγο να την αποφύγουν. Αφού στερέψαμε από λεφτά και ελπίδες, έπρεπε να μαζέψουμε ένα σεβαστό ποσό για να ακολουθήσει το παιδί μας τη νέα θεραπεία. Παρακάλεσα φίλους, γνωστούς και συγγενείς να μας δανείσουν χρήματα για να μπορέσουμε να δούμε ξανά το παιδί μας να υψώνει το ανάστημα του, να αρχίζει να καλύπτει το χαμένο έδαφος.
Μαζέψαμε τα χρήματα που χρειάζονταν, έτσι νομίσαμε βέβαια. Κάθε λίγο και λιγάκι κάτι νέο προέκυπτε και χρειαζόμασταν επιπλέον χρήματα. Τα βρίσκαμε, τα δανειζόμασταν, άλλωστε ήταν για το μονάκριβο παιδί μας.
Ξαφνικά ξέσπασε ένα σκάνδαλο, σύρθηκαν γιατροί στα δικαστήρια, οι γιατροί που υποτίθεται προσπαθούσαν να θεραπεύσουν το παιδί μας δίνοντας μας υποσχέσεις, αρπάζοντας μας ότι είχαμε και δεν είχαμε πουλώντας μας την ελπίδα ότι θα δούμε ξανά το παιδί μας γερό, δυνατό και να διεκδικεί αυτά που του στέρησε η ζωή τα τελευταία χρόνια. Μάθαμε ότι όλες αυτές οι θεραπείες ήταν απλά μια καλοστημένη πλεκτάνη με την οποία απομυζούσαν χιλιάδες πάνω στον πόνο και την απελπισία των γωνιών που απλά ήθελαν να δουν το παιδί τους δυνατό.
Κάθομαι και συλλογίζομαι. Τι έκανα λάθος; Μήπως άργησα να δω την πραγματικότητα; Μήπως άργησα να λάβω μέτρα και αναγκάστηκα να πέσω στην παγίδα του κάθε ”γιατρού”;
Τί να κάνω όμως; Να εγκαταλείψω το παιδί μου; Τί μου φταίει; Τί φταίει αν κάποιοι το εκμεταλλεύτηκαν; Τί φταίει αν κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη που έχω γι’ αυτό; Τί φταίει που άργησα να δω το κακό, που άργησα να αντιδράσω, που με έκλεβαν πουλώντας μου ελπίδα και που πίστευα χωρίς να ερευνώ ότι όλα με κάποιο τρόπο θα διορθωθούν; Ε δεν φταίει, δεν μπορεί να φταίει και είναι το παιδί μου και δεν μπορώ να εγκαταλείψω το παιδί μου. Είναι η ΟΜΟΝΟΙΑ ΜΟΥ.
ΜΠ
