Θα το πούμε ξανά, δεν περιμέναμε θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη. Από τη στιγμή που η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν μπήκε καλά στο πρωτάθλημα, δεν λειτουργούσε ως έτοιμο σύνολο, ξέραμε πως θα υπάρχει μια μεταβατική περίοδος. Κατά την διάρκεια της όμως, περιμέναμε και πως θα διορθώνει σιγά σιγά τις ατέλειες της, θα είχε μια πρόοδο να επιδείξει και σταδιακά, θα πλησίαζε ή ακόμα και θα έφτανε το ταβάνι της. Κάτι τέτοιο για την ώρα δεν είδαμε.
Εκείνα που βγάζουν ακόμα μάτι είναι τα κενά πίσω. Κάποια Καρμιώτισσα μας έκανε 12 τελικές, οι μισές από αυτές κλασσικές ευκαιρίες. Δεν έχουμε ακόμα βρει σταθερότητα, αρκετός κόσμος θεωρεί πως αυτό οφείλεται αποκλειστικά λόγω ποιότητας συγκεκριμένων παικτών, αλλά δεν είμαστε τόσο βέβαιοι. Κάποιες φορές νιώθουμε σαν να μην έγινε δουλειά στα λάθη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις στημένες φάσεις, ενώ χθες εμφανίστηκαν ξανά και μεσοαμυντικά κενά που έδιναν χώρο στον αντίπαλο.
Από κει και πέρα, δεν υπήρξε ούτε στην ανάπτυξη βελτίωση. Παρότι ο Κάρβερ διατήρησε τον άξονα που έπαιξε και στην Άχνα, η ΟΜΟΝΟΙΑ πονούσε δημιουργικά και ήταν μεμονωμένα τα διαστήματα που κατάφερε να απειλήσει οργανωμένα. Κατακρίβιαν αυτό έγινε όταν ο σχηματισμός άλλαξε σε 4-4-2 ρόμβο, πέρασε επιτελικός ο Κλέιτον και μπροστά ήταν μαζί οι Σέρινταν-Ντάρμπισαϊαρ. Χωρίς να λέμε πως αυτή είναι η λύση των προβλημάτων μας, γιατί και πάλι δεν θεωρούμε πως είναι ένα στοιχείο που μας κρατά πίσω.
