Τον τελευταίο καιρό η ΟΜΟΝΟΙΑ παρατάσσεται μόνιμα με 4-4-2 και ρόμβο στο κέντρο. Στο τελευταίο της παιχνίδι, με αυτόν ακριβώς το σχηματισμό, η ομάδα δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και τα χρειάστηκε κόντρα σε μια μικρή αντίπαλο όπως η ΑΕΖ. Μπορεί βέβαια κάποιος να ισχυριστεί πως απουσίαζαν 4 παίκτες κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να πέσει η συνοχή, δεν αλλάζει όμως ότι δεν αποδώσαμε. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν αυτόματα είναι, αλλάζει το σχήμα;
Στο δικό μας το μυαλό – και το τονίζουμε κανένα αλάθητο δεν διεκδικούμε – οι επιλογές είναι δύο. Είτε διατηρεί το σχηματισμό ο Κάρβερ, είτε το γυρίζει σε 4-3-3 με ένα αμυντικό μέσο, δυο κεντρικούς μέσους (π.χ. Μαργκάσα-Τουρέ), στα άκρα Σέρινταν και Τζίμη και φορ τον Ντάρμπισαϊαρ. Σε αυτή την περίπτωση διατηρεί τα πολλά πρόσωπα στον άξονα, κερδίζει άκρα για την επίθεση αλλά και για να δίνουν βοήθειες στους ακραίους μπακ. Την ίδια στιγμή όμως, ο Σέρινταν αποδίδει καλύτερα μπροστά, ο Ντάρμπισαϊαρ χάνει τον παρτενέρ του άρα έχει όλη την προσοχή των αμυντικών, ενώ έξω μένει και ο Κλέιτον που συνέχεια δεν έχει στην απόδοση του, αλλά παραμένει δημιουργικός.
Μπορεί στο τέλος της ημέρας ρόλο να παίξει και ο αντίπαλος, μπορεί τα πιο πάνω να είναι σενάρια στο κεφάλι μας και ο Κάρβερ να μην σκέφτεται καν να αλλάξει σχήμα. Λογικά όμως προβληματίζεται και ο ίδιος αρκετά για τον τρόπο που θα κατεβάσει την ΟΜΟΝΟΙΑ, ειδικά από τη στιγμή που στο 4-4-2 με ρόμβο, ένας εκ των Σέρινταν και Χριστοφή μένει αναγκαστικά έξω.
