Ο κόσμος, αυτός που έμεινε να ασχολείται δηλαδή, γελάει. Βασικά αυτοί που έχουν τη δύναμη ακόμα να βλέπουνε κουκλοθέατρο, δεν έχουν διάθεση άλλο να αγχώνονται και το έριξαν στο τρολάρισμα. Την ίδια στιγμή κάπου στην Ασία στήνουν πάρτι με την πάρτη μας. Το άθλημα που κάποτε ήταν του λαού, έχει καταντήσει των μπούκηδων και της ελίτ που απολαμβάνει τους τίτλους και τα κέρδη. Και κάπου μέσα σε αυτό το μπουρδέλο, ο πρόεδρος της ΚΟΠ γλύφει το γλειφιτζούρι του και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η όλη κατάσταση άλλωστε, βολεύει τον “εκλεκτό της καρδιάς του” που κατάντησε τιτλοσυλλέκτης.
Αυτή τη στιγμή, όλη η φίλαθλος γνώμη αμφισβητεί πέραν του Κουτσοκούμνη και τον μόνιμο χάρη στην όλη κατάσταση πρωταθλητή. Τον αμφισβητεί εδώ και χρόνια βέβαια, λόγω πρωταθλημάτων που πήρε στα χαρτιά, ή με ένα οφσάιντ ή ένα πέναλτι στα όρθια και καμία νίκη του μες το γήπεδο δεν αλλάζει αυτή την πεποίθηση. Πλέον όμως ο κόσμος βλέπει ότι όλα τα εντός έδρας παιχνίδια του αιωνίου πλην ενός, κόντρα σε υποδεέστερες ομάδες, έχουν τελειώσει Χ ημίχρονο, 1 τελικό και στο καπάκι ακούει για κόκκινους φακέλους και σκέφτεται πως “1+1 κάνουν 2 κι ας προσπαθεί ο Κωστάκης να μας πείσει πως κάνουν 5”. Κωστάκη, αρχίζει να χάνεται το παιχνίδι, θα αλλάξει ποτέ κάτι;
Ή μήπως πάνε όλα βάση σχεδίου; Μήπως αυτό θέλουν στο τέλος της ημέρας αυτοί που ελέγχουν το ποδόσφαιρο; Να καταντήσουν το κυπριακό πρωτάθλημα όπως ένα άλλο γειτονικό, με μια ομάδα που έχει 22 δανεικούς στις υπόλοιπες, πλήρη έλεγχο καταστάσεων και πλήρη αδυναμία αντίδρασης των υπολοίπων για να ρέει το παραδάκι στο στοίχημα και όχι μόνο; Αν αυτό θέλουν, σε καλό δρόμο το πάνε, έχουν άλλωστε και τα δικά τους ΜΜΕ (όπως έχουν και στη γειτονική χώρα) να αποθεώνουν συχνά πυκνά τον “θρύλο”, να μας παίζουν ευρωπαϊκές επιτυχίες και τα άλλα να τα σπρώχνουν κάτω από το χαλί. Μην έρθουν μετά να το παίξουν όμως συντετριμένοι όλοι αυτοί όταν τα παρατράγουδ αρχίσουν να μοιάζουν με αυτό το γειτονικό πρωτάθλημα. Στα δικά τους χέρια θα είναι το αίμα…
υ.γ. Για να προλάβουμε όσους έρθουν με διάθεση “αυτομαστιγώματος” και “αίσθημα δικαίωσης ” (τελευταία αυτή μοιάζει για κάποιους πιο σημαντική από τις νίκες) και τις ευθύνες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ τις ξέρουμε και τις λέμε και τις συνέπειες της κομματικοποίησης της ομάδας μας τις ξέρουμε και τις λέμε συνεχώς και προσπαθούμε να τις αλλάξουμε με τα μέλη. Δεν αλλάζει το γεγονός όμως, πως στο κυπριακό ποδόσφαιρο χτυπάνε καμπανάκια εδώ και χρόνια και όλοι σφυράνε αδιάφορα.
