Η ΟΜΟΝΟΙΑ πήγε στο χθεσινό παιχνίδι με συνθήκες ιδανικές. Η ομάδα έδειχνε να πατάει καλά, έφυγε το τελευταίο έγκλημα στο CAS, παίκτες-κόσμος-Δ.Σ. συνέφαγαν και έδειχναν ενωμένοι, υπήρχε γενικώς η πεποίθηση πως κάνουμε βήματα μπροστά. Μέχρι να έρθει το μεγαλύτερο βήμα προς τα πίσω, με την ντροπιαστική όπως εξελίχθηκε ήττα από τον αιώνιο. Επιλέγουμε να μην ασχοληθούμε με τη διαιτησία ούτε σε αυτό το κομμάτι, συνειδητά, γιατί είναι επικίνδυνο να χαθούμε εντελώς.
Σε λίγες μέρες, όταν ο απόηχος θα κοπάσει, εκείνο που θα μένει είναι το ντροπιαστικό σκορ. Ελάχιστοι θα θυμούνται τις λεπτομέρειες και μην έχετε καμία αμφιβολία, θα βάλει και ο μηχανισμός τους το χέρι του. Για αυτό καλά κάνει η ΟΜΟΝΟΙΑ πέραν από τις φωνές για να προστατευτεί να δει και τα δικά της. Ο κόσμος πίστεψε τον τελευταίο μήνα πολύ στο πρότζεκτ, πίστεψε στη δουλειά που γίνεται και αυτή η πίστη ψες δέχθηκε ένα ηχηρό χαστούκι με αποτέλεσμα να κλονιστεί.
Αν μείνουμε στάσιμοι να φωνάζουμε, το παιχνίδι θα χαθεί μια και καλή. Αν από την άλλη γίνουν διορθωτικές κινήσεις άμεσα αλλά και το Γεννάρη, ίσως δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Γιατί για παράδειγμα, μπορεί ο Καρλίτος να στάθηκε επάξια κόντρα σε ΑΕΚ και ΑΕΛ, δεν μπορούμε όμως παρά να αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε το Αποέλ να φτιάχνει φάσεις από το πουθενά με κάθετες από τους ακραίους χαφ στους φορ, αν ο Κάρβερ δεν αναγκαζόταν να βαφτίσει ένα ακραίο μπακ κεντρικό αμυντικό και διαθέταμε ένα κεντρικό μπακ αξίας.
Το χθεσινό ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω, είτε το κάναμε μόνοι μας είτε μας έσπρωξαν. Για να πιστέψει ξανά ο κόσμος και να πιστώσει την προσπάθεια, χρειάζονται πάρα πολλά μπροστά.
