Ευτυχώς, γράφουμε αυτό το κομμάτι υπό ευχάριστες συνθήκες. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έδειξε μεγάλη καρδιά και παρότι έμεινε πίσω στο σκορ δυο φορές, κατάφερε να φύγει από το Μακάρειο με σημαντικό διπλό. Αυτή η καρδιά μαζί με τις αλλαγές και τους πόντους είναι το θετικό που κρατάμε από το παιχνίδι. Περισσότερη έμφαση πρέπει όμως να δώσουμε στις αδυναμίες, γιατί αν δεν τα δούμε τώρα που κερδίσαμε, δεν θα τα δούμε ποτέ. Ψύχραιμοι, με το τρίποντο στο τσεπάκι, πρέπει να δούμε τα λάθη μας.
Η άμυνα, αχ αυτή η άμυνα. Έχουμε γράψει πολλές φορές, πως όσο η επίθεση καταφέρνει να τα μπαλώνει είμαστε ΟΚ. Το ίδιο έγινε και σήμερα, αφού πρώτα φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Στο πρώτο γκολ του αντιπάλου, ο Παντελιάδης κάνει παιδικό λάθος και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες μας μες το κουτί μένουν άγαλμα. Στο δεύτερο, χάνουμε την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι και στο δεύτερο δεν υπάρχει κανείς. Ένα γκολ, που έμοιαζε πολύ και με το πρώτο που πέτυχε ο Ερμής απέναντι μας και τελικά το πληρώσαμε, διά χειρός Αναστασίου. Γενικώς μοιάζαμε αμυντικά να μην έχουμε ισορροπία.
Και για να μην τα ρίχνουμε όλα στην οπισθοφυλακή, σήμερα ως το 78′ ούτε η ανάπτυξη μας ήταν καλή. Με τον Κλέιτον καλά κλεισμένο ανάμεσα σε δυο αμυντικά χαφ, η ΟΜΟΝΟΙΑ έμοιαζε βραχυκυκλωμένη και δεδομένου του συστήματος, η μπάλα δεν έφτανε σχεδόν ποτέ στους φορ μπροστά με καλές προϋποθέσεις. Καθόλου τυχαίο άλλωστε πως όλες οι καλές μας φάσεις ως το 78′ ήρθαν είτε από πλάγιο, είτε από στημένα. Καθόλου τυχαίο επίσης που η εικόνα άλλαξε άρδην, όταν ο Σέρινταν πήγε αριστερά και ο κορυφαίος Χριστοφή δεξιά.
Δεν καταστροφολογούμε ποτέ, δεν μπορούμε όμως ούτε να κλείνουμε τα μάτια στις αδυναμίες, τις οποίες άλλωστε πληρώσαμε πολλές φορές. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πάει στη διακοπή και έχει πολύ συγκεκριμένα πράγματα να δουλέψει, αφού μεσοεπιθετικά γενικώς έχει βρει ρυθμό. Έχει επίσης μπροστά της μεταγραφική περίοδο και η ανάγκη για άλλον ένα ποιοτικό κεντρικό αμυντικό φωνάζει. Ας τα δούμε λοιπόν τώρα που κερδίσαμε, για να μην τα θυμόμαστε μόνο όταν χάνουμε.
