Τα δεδομένα πριν από το χθεσινό παιχνίδι ήταν ξεκάθαρα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έδινε σε 3 μέρες 7 παιχνίδια. Αν κέρδιζε και τα 3, θα ήταν είτε 2η είτε 3η στη βαθμολογία, πιθανότατα θα μείωνε την απόσταση από την κορυφή και θα ήταν και στα ημιτελικά του κυπέλλου. Θα πίστευε κανείς, πως από τη στιγμή που μιλάμε για μια ομάδα του μεγέθους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, οι παίκτες θα έμπαιναν στο γήπεδο έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον έμπαινε στο διάβα τους. Μόνο αυτό δεν είδαμε όμως.
Η απάθεια της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ήταν αδιανόητη, είναι όμως και ενδεικτικό του πόσο ανέτοιμοι ψυχολογικά κατεβήκαμε στο γήπεδο για το έξτρα βήμα. Ανεξάρτητα από τακτικούς σχηματισμούς και οδηγίες, είμαστε δεύτεροι σε κάθε σπριντ και κάθε μονομαχία. Δεν κατεβήκαμε πότε στο γήπεδο και είναι να αναρωτιέσαι πώς είναι ποτέ δυνατόν να αφήσαμε να γίνουν τόσες εκπτώσεις στο DNA μας, που πάμε σε παιχνίδια do or die με ομάδες σαν την ΑΕΚ, με κατεβασμένα τα παντελόνια.
Την Τετάρτη έχουμε μπροστά μας ένα τελικό. Δεν δίνει τρόπαιο, ούτε καν μας φέρνει αγκαλιά με αυτό, απλά δίνει γραμμή ζωής για την Ευρώπη και τη χρονιά. Δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν μπούμε μέσα όπως πρέπει. Ξέρουμε σίγουρα πως αν ξεχάσουμε να κατεβούμε όπως χθες, το ταξίδι της επιστροφής θα είναι πολύ δύσκολο.
