Όσο θέλω να γράψω τα πάντα που σκέφτομαι, άλλο τόσο δεν θέλω να πω τίποτα. Μια αξιοπρεπές ισοπαλία ανάμεσα στις σκέψεις μου. Καλύτερη από την κάθε ντροπιαστική ήττα που δέχεται η ΟΜΟΝΟΙΑ χωρίς αντίδραση. Χωρίς καν να πέσουν κεφάλια σε διοικήσεις ή τεχνικά επιτελεία την ίδια νύχτα.
Γράφει ο Λίμπερο
Έχουν συνηθίσει τον κόσμο στις ήττες. Να ανέχεται ως δικαιολογία εκείνα τα εγκλήματα μερικών πρώην διορισμένων ανεύθυνων αντιομονοιατών που φόρτωσαν χρέη την ομάδα. Κάποιοι έκαναν περιουσίες αλλά για αυτούς απαγορεύεται να μιλήσει οποιοσδήποτε. Και τόσα χρόνια μετά ακόμη παρουσιάζουμε ως δικαιολογία τα πιο πάνω για τις εκπτώσεις στα θέλω και τις απαιτήσεις μας.
Δεν σε γουστάρουμε έτσι ΟΜΟΝΟΙΑ. Ότι και να είσαι, αυτή τη στιγμή δεν εκφράζεις αυτό που εμείς στηρίζουμε και αγαπάμε. Η στήλη αυτή έγραφε στην αρχή της χρονιάς πως μοναδικός στόχος πρέπει να είναι η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν γίνεται να γουστάρουν όλοι αυτά που διαβάζουν, δεν γίνεται να συμφωνούν όλοι. Όπως δεν συμφωνώ ούτε εγώ με την κάθε μπούρδα που διαβάζω δεξιά και αριστερά, έτσι ο καθένας έχει δικαίωμα να διαφωνεί με την δική μου άποψη.
Όταν η ΟΜΟΝΟΙΑ ξεκινάει χωρίς στόχο το πρωτάθλημα την πρώτη ευθύνη την έχει το Δ.Σ. Ανεξάρτητα από την χαοτική διαφορά στην διαχείριση μερικών ζητημάτων σε σχέση με πέρσι. Ανεξάρτητα από την πρόοδο σε πολλούς τομείς, το επιβλητικό άνοιγμα στα μέλη και τα πρώτα βήματα στο επικοινωνιακό και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η Διοίκηση φαίνεται κυρίως για το χαρακτήρα των ποδοσφαιριστών μέσα στο γήπεδο. Και όταν υπάρχουν «λούλλες» να κωλοσύρνονται περιμένοντας το τελικό σφύριγμα για να γυρίσουν στα σπίτια τους, μαζί τους πρέπει να πάρουν κεφάλια.
Να λέμε πριν 2 μήνες, ΑΝ δεν πετούσαμε βαθμούς με Αναγέννηση, Δόξα, Σαλαμίνα. Να λέμε πριν λίγες βδομάδες πως αν ήμασταν ελάχιστα πιο σοβαροί στα ντέρμπι με Ανόρθωση και Απόλλωνα ή αν δεν δίναμε αφορμές στον Αναστασίου με τον Ερμή. Αλλά ακόμη και χθες. ΑΝ έστω και ένας μέσα στο συμβούλιο πίστευε στο πρωτάθλημα, ακόμη και με την 2η ομάδα να κατεβαίναμε, τέτοια απάθεια δεν θα βλέπαμε στο γήπεδο. Θα παλεύαμε και την τελευταία πιθανότητα για να φέρουμε τα πάντα τούμπα.
Αλλά ποιος έβαλε στόχο τον τίτλο; Ίσως μόνο ο γραφικός Λίμπερο που κάθεται και υπολογίζει πως ακολουθούν ένα σωρό μαζεμένα ντέρμπι, με όλες τις ομάδες να έχουν στόχους, κανένα αδιάφορο παιχνίδι και μια σφαγή χωρίς τελειωμό εν όψει. Γιατί να μην γίνει συνωστισμός στις πρώτες θέσεις; Γιατί να μην είμαστε εμείς που να το θέλουμε παραπάνω; Δεν είμαστε Λίμπερο, μην το ψάχνεις. Γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ. Δεν το διεκδικούμε καν. Εμείς πλέον κάνουμε δηλώσεις σεβασμού στην κάθε ομάδα που μας γλεντάει. Δείχνουμε την ανωτερότητα μας, δεχόμενοι ήττες που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν βάλαμε ούτε για μια μέρα τον τίτλο στο μυαλό μας, για αυτό σε κάθε ντέρμπι η έλλειψη ποιότητας γιγαντώνεται. Γιατί είναι και αυτός ένας σημαντικός παράγοντας που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.
Η έλλειψη ποιότητας σε σχέση με άλλες ομάδες της 6άδας είναι ορατή. Και όχι δεν είναι τεράστια η διαφορά, όμως όταν προστεθεί η έλλειψη στόχων, ναι γιγαντώνεται. Ένας καλός παίχτης χωρίς στόχους, είναι χειρότερος από ένα κακό παίχτη με στόχους. Και προσωπικά είμαι σίγουρος πως 10-12 παίκτες του ρόστερ μας θα μπορούσαν να κάνουν εύκολα πρωταθλητισμό σε ομάδα που ΚΑΝΕΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ και δεν κρύβει συνεχώς την δειλία της πίσω από το οικονομικό.
Τόσο μεγάλη αγγαρεία είναι για κάποιους να κυνηγήσουν τον τίτλο. Αλήθεια από ποιους περνάει αυτή η νοοτροπία εντός γηπέδου; Όποιοι και να ‘ ναι αυτοί πάντως είναι άκρως επικίνδυνοι για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για όσους θεωρούν πως το φετινό ρόστερ δεν έπρεπε να κτυπά τίτλο με όλες του τις αδυναμίες και τα κενά. Και τόσο πολύ φαίνεται πως ουδέποτε βάλαμε ως στόχο το πρωτάθλημα που ενώ φωνάζει από χιλιόμετρα το μπάτε σκύλοι αλέστε στα μετόπισθεν, το μαρκάρισμα με τα μάτια συνεχίζεται. Οι παίκτες περιμένουν να τελειώσει ο αγώνας να πάνε για μπάνιο.
Ήθελα να ασχοληθώ με πολλούς στο σημερινό άρθρο. Νιώθω μίσος να μεγαλώνει για όσους ευθύνονται για τα χάλια που βλέπουμε στο γήπεδο. Το μίσος το ξέρω δεν είναι ο κατάλληλος οδηγός για να βρεις τον δρόμο σου, όμως όταν τυχαίνει να ακούσω συζητήσεις από οπαδούς άλλων ομάδων δεν μπορώ να μην εκφράσω το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ νιώθω.
Με τόσες αγωνιστικές ξεφτίλες, με τόσες ήττες και τόσα γκολ στην πλάτη μου… Νιώθω σαν ένας γνήσιος Αελίστας, ένας βέρος Απολλωνίστας, ένας ονειροπόλος Αεκτζής. ΚΑΤΑΝΤΙΑ. Τώρα ναι, σας νιώθω αληθινά.
ΥΓ1: Κάποτε κάποιοι αποκάλεσαν αντιομονοιάτες μια παρέα που βρέθηκε να συζητήσει για τα κακώς έχοντα της ΟΜΟΝΟΙΑ σε ένα σύλλογο. Εγώ αποκαλώ αντιομονοιάτη οποιονδήποτε δεν βάζει ως πρώτο στόχο το πρωτάθλημα. Δικαίωμα μου.
ΥΓ 2: Με τούτα που θωρούμε στο γήπεδο, την ίδια αντίδραση μαζί σου έχουμε φίλε Νασιμέντο(φωτό).
