Νοέμβριος 1986, ο Sir Alex Ferguson, ίσως ο πιο επιτυχημένος προπονητής όλων των εποχών, αναλαμβάνει τα ηνία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το τέλος της χρονιάς βρίσκει την Γιουνάιτεντ στην 12η θέση του βαθμολογικού πίνακα.
Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με μεγάλες μεταγραφές και την Γιουνάιτεντ να τερματίζει στην 2η θέση της βαθμολογίας πίσω από την μεγάλη Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’80.
Η σεζόν του 1988 ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες καθώς ο Μαρκ Χιούζ επέστρεφε από την Μπαρτσελόνα. Παρόλα αυτά η Γιουνάιτεντ με τα από μια ντροπιαστική σεζόν τερματίζει στην 11η θέση του βαθμολογικού πίνακα.
Παρ’ όλη την αμφισβήτηση από της μεγαλύτερες εφημερίδες της εποχής αλλά και τους ίδιους τους οπαδούς, η διοίκηση της Γιουνάιτεντ, κατάφερε να ξεχωρίσει το δέντρο από το δάσος, να απεγκλωβιστεί από το παρελθόν και να επικεντρωθεί στην μεγάλη εικόνα, τη Γιουνάιτεντ του μέλλοντος.
Το τέλος της επόμενης σεζόν βρίσκει την Γιουνάιτεντ μια θέση πάνω από την ζώνη του υποβιβασμού μετά από ντροπιαστικές ήττες.
Και ξανά η ίδια ιστορία τα επόμενα χρόνια που παρ’ όλη την πίεση για αλλαγή προπονητή, η διοίκηση της Γιουνάιτεντ συνέχισε να εμπιστεύεται τον Σκωτσέζο, μόνο που αυτή την φορά το τέλος του 1993 ήταν διαφορετικό. Η Γιουνάιτεντ κατακτά το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 23 χρόνια.
Την συνέχεια, λίγο πολύ, όλοι την ξέρουμε. Πολλές κούπες και διακρίσεις.
Θα μπορούσα να φέρω το παράδειγμα της Ντόρτμουντ του Κλοπ ή του ολλανδικού μοντέλου της που ξεκίνησε με της σφαλιάρες που έφαγε η ομάδα του Ριβάλντο μέχρι να καταλήξει στην χρυσή εποχή του Γκουαρτιόλα αλλά νομίζω πως όλοι έχουμε την νοημοσύνη να καταλάβουμε τι εννοώ.
Μετά από πολλές αλλαγές προπονητών την τελευταία εικοσαετία είτε γιατί πιστεύαμε πως ο προπονητής θα μάθαινε προπονητική απάνω μας όπως κάποτε ο προπονητής της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα (Γκουαρντιόλα) είτε γιατί πιστεύαμε ότι ο προπονητής ήταν αχάπαρος ή είναι καλός μόνο για σκάουτερ ή τεχνικός διευθυντής, αποφασίσαμε να δώσουμε τις τύχες του ποδοσφαιρικού τμήματος σε ένα επαγγελματία με παραστάσεις στην Πρέμιερ Λιγκ, Νίκο Νταμπίζα.
Το μοντέλο αυτό όμως, με Μπάτζετ που ήταν στο ένα τέταρτο των μεγάλων ανταγωνιστών, χρειαζόταν χρόνο να δουλέψει. Επίσης έκοβε της επιρροές από εξωτερικά όργανα ελέγχου που συντηρούσαν την δύναμη και το στάτους τους από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Και για να μην κρυβόμαστε, αναφέρομαι στο κόμμα που έχανε την επίβλεψη του ποδοσφαιρικού τμήματος και θα δυσαρεστούσε αυτούς που βόλευε και θα έχανε το κουτί με το μέλι των υποψηφίων ψηφοφόρων, την θύρα 9 που θα σταμάτησε να έχει τον λόγο του μπούλη στην στρατηγική της ομάδας, μανατζαρέων που προφανώς τάιζαν κόσμο μέσα στην ομάδα για να διατηρούν πελατιακές σχέσεις με το σωματείο.
(26 Αυγούστου 2014, η Μόλτον Κινς, απο την Τρίτη κατηγορία Αγγλίας, συνέτριψε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 4-0 όπως κάποτε η ΟΜΟΝΟΙΑ το μεγάλο Άγιαξ της εποχής στον επαναληπτικό του 10-0 του Άμστερνταμ.)
Όλοι οι παραπάνω, έχοντας μπροστά τους ένα χειραγωγούμενο κόσμο που ενθουσιάζεται με τις πρακτικές του Μιλτή, που θέλει αμέσως πρωτάθλημα ακόμα και αν σημαίνει πως οι μισθοφόροι που θα έρθουν θα βάλουν στην άκρη τα ταλέντα της ομάδας, ακόμα και αν σημαίνει ότι την επόμενη χρονιά θα ξαναρχίζουμε από το μηδέν.
Η αλήθεια είναι πως η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι το μεγαλύτερο σωματείο στην Κύπρο, όπως ήταν κάποτε η Λίβερπουλ στην Αγγλία, άλλα αν συνεχίσουμε να πιστεύουμε πως ζούμε στην εποχή του πρωταθλήματος των χωραφιών και των ερασιτεχνικών ομάδων των χωριών, θα έχουμε πολύ χειρότερες χρονιές από την φετινή.
Φέτος πήγε να γίνει κάτι σωστό αλλά ο δρόμος προς την επιτυχία όπως της περισσότερες φορές, έπρεπε να περάσει από τη λάσπη, αλλά κόσμος και ειδικότερα αυτοί που οχλαγωγούν πιο πολύ, δεν μπορούσαν να είναι μέρος ενός τέτοιου Πρότζεκτ. Εμείς οι ίδιοι θα διώχναμε τον Αλεξ Φέργκιουσον στα μέσα της σεζόν.
Ίσως είναι η ώρα εμείς, ως οπαδοί να αναλογιστούμε ποιες είναι οι ευθύνες μας για την όλη κατάσταση.
Α.Α.
