Κάθε ήττα από τον αιώνιο πονάει, αυτή είναι η αλήθεια. Είμαστε πολλά παιχνίδια χωρίς νίκη απέναντι στο Αποέλ, αλλά και πάλι δεν μπορεί να γίνει ρουτίνα, θα μας ενοχλεί κάθε φορά. Μας ενοχλεί περισσότερο, όταν ο αντίπαλος είναι τραγικός και εμείς καταφέρνουμε να είμαστε χειρότεροι. Όπως σήμερα δηλαδή, που στο δεύτερο ημίχρονο το Αποέλ αδυνατούσε να κάνει τα βασικά και η ΟΜΟΝΟΙΑ το ανησύχησε μόνο σε μια φάση. Δεν είχε την ένταση να του επιβληθεί, δεν είχε το χαρακτήρα να κάνει το παιχνίδι δικό της, της έλειπε και η ποιότητα σε κάποιες συγκεκριμένες θέσεις.
Συνήθως όταν σε μια ομάδα αλλάζει ο προπονητής, η ψυχολογία αλλάζει. Όλοι αντιλαμβάνονται πως κάτι συνταρακτικό συνέβηκε, ανεβάζουν ρυθμούς, προσπαθούν να αποδείξουν πράγματα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ όμως αποτελεί εξαίρεση του κανόνα και οι περισσότεροι πραγματικά μοιάζουν περαστικοί. Μοιάζουν σαν να κάνουν μια βόλτα στο πάρκο, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η απάθεια, η απουσία οποιασδήποτε προσπάθειας επιβολής όταν ο αντίπαλος είναι μπροστά αλλά μένει από δυνάμεις.
Ο Πάμπος Χριστοδούλου ήταν στην κερκίδα και είδε από κοντά την προσπάθεια ή καλύτερα την απουσία της. Είδε πως ποιοτικά χρειαζόμαστε σοβαρές ενέσεις. Το να μιλάμε πλέον για Ευρώπη είναι μάλλον ανούσιο, πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για το πως θα ξαναγίνει η ΟΜΟΝΟΙΑ μεγάλη. Γιατί αυτή τη στιγμή υστερεί και σε ποιότητα και σε προσωπικότητα. Πριν από 2 μήνες μιλούσαμε για κορμό που πρέπει να διατηρηθεί. Συγκεκριμένοι παίκτες μας έχουν απογοητεύσει πολύ με την παρουσία τους το τελευταίο διάστημα. Και η σημερινή ήττα από το χειρότερο Αποέλ ήρθε να μας θυμίσει να θέτουμε τον πήχη ψηλά.
