Η ήττα της ΑΕΛ από το Αποέλ κράτησε αναλλοίωτη τη διαφορά που μας χωρίζει από την 4η θέση που στέλνει στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Δεν αλλάζει ότι παρακολουθούμε φέτος και ειδικά το τελευταίο διάστημα πιθανότατα την χειρότερη ΟΜΟΝΟΙΑ που είδαμε ποτέ. Και δεν την χαρακτηρίζουμε έτσι μόνο λόγω της απόδοσης της, αλλά πολύ περισσότερο λόγω της συμπεριφοράς της. Κάθε εβδομάδα τα ίδια και συμπεριφορά σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ θα έπρεπε να…αγαπιέται το σύμπαν.
Μια ΟΜΟΝΟΙΑ που έχει πολύ συγκεκριμένο στόχο και που παρότι αυτός είναι χαμηλός, είναι σημαντικός οικονομικά, παρουσιάζεται σαν να κατεβαίνει σε φιλικές αγγαρείες χωρίς το παραμικρό κίνητρο. Αν αυτό δεν είναι ο πάτος, δεν ξέρουμε πραγματικά τι είναι. Μια ομάδα δίχως σκοπό και δίχως χαρακτήρα, που απλά περιφέρεται μες το γήπεδο και περιμένει να τελειώσουν τα παιχνίδια της. Κάποιοι (λίγοι) το παλεύουν, άλλοι σκέφτονται ήδη καλοκαιρινές διακοπές. Και στο καπάκι μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πραγματικά ο τελευταίος μήνας μοιάζει με κακό εφιάλτη, όχι πως η χρονιά γενικά ήταν καλή. Ο κόσμος ζητάει δυναμική παρέμβαση της διοίκησης με επιβολή προστίμου, αν και εδώ που είμαστε αμφιβάλλουμε αν θα αλλάξουν πολλά. Όταν το έξτρα πριμ που υποσχέθηκε το σωματείο δεν έδωσε κίνητρα, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε πλέον είναι πως οι παίκτες μας και όσοι δουλεύουν στο Ηλίας Πούλλος θα αντιληφθούν τουλάχιστον έστω καθυστερημένα πως κάθε εβδομάδα υποφέρουμε με αυτά που βλέπουμε. Θα δείξουν αν μη τι άλλο μια ικμάδα σεβασμού στον κόσμο που δέχθηκε 10 ήττες φέτος (δέκα!) και θα κάνουν μια τελευταία προσπάθεια. Ονειρευόμαστε; Το πιο πιθανόν…Το βέβαιο είναι πως με όλες της τις αδυναμίες και τα κενά, αν ήθελε η ΟΜΟΝΟΙΑ, μπορούσε τουλάχιστον να το παλέψει.
