Η προχθεσινή τραγική ομάδα που παρουσιάστηκε (;) στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», έπεισε τους πάντες ότι η μόνη της ομοιότητα με την Ομόνοια είναι το χρώμα των φανελών και το έμβλημα που βρίσκεται στην αριστερή τους πλευρά. Η φετινή έκδοση της Ομόνοιας, μόνο θλίψη και πόνο προκαλεί στον κόσμο της.
Του Πέτρου Παπαγιώργη, 24sports.com.cy
Προχθες στο «Αντώνης Παπαδόπουλος», είχε να αντιμετωπίσει μια αποδεκατισμένη ομάδα, που βίωνε ατμόσφαιρα τελετής κηδείας και επί πλέον δεν είχε σοβαρό κίνητρο, σε ένα ματς που ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη για να… τρέξει προς την Ευρώπη, έστω και τώρα. Και αντί να βάλει την πρώτη ταχύτητα και μετά σταδιακά να την αυξάνει για να φθάσει στο τέρμα, έβαλε… όπισθεν, έφυγε από το δρόμο και βρέθηκε στο… χωράφι. Και έμεινε εκεί. Ακινητοποιημένη.
Μια ομάδα χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς επάρκεια στο υλικό, χωρίς καν τη στοιχειώδη συνοχή στις γραμμές της. Μια ομάδα που δέχτηκε γκολ ακόμη και από πλάγιο άουτ!
Μια άδεια ομάδα που (ισχυρίζεται ότι) θέλει να βγει στην Ευρώπη, συνεχίζει με θαυμαστή συνέπεια να διάγει μια μίζερη σεζόν και να αφαιρεί από τον κόσμο της κάθε κίνητρο και κάθε όρεξη ώστε να πάει στο γήπεδο για να την παρακολουθήσει. Να παρακολουθήσει τι; Την αγωνιστική γύμνια που δεν κρύβεται με τίποτα, ή τη συνεχιζόμενη πορεία ασυνέπειας προς το παρελθόν και την ένδοξη ιστορία της ομάδας του; Την καταβαράθρωση δίχως τέλος;
ΥΓ: Το να ασκηθεί κριτική σε κάποιον, ή κάποιους για την απόδοση τους στο προχθεσινό ματς, είναι άνευ σημασίας. Το απόστημα είναι μεγάλο.
