Είναι πραγματικά σκανδαλώδες αυτό που συμβαίνει με την αθλητική δικαιοσύνη στην Κύπρο. Και το θέμα είναι ότι κανείς δεν αντιδρά, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.
Με αφορμή τις χθεσινές ποινές – παρωδία που επιβλήθηκαν κατά πρώτον στο Αποέλ για το κάψιμο του Τσιρείου και κατά δεύτερον στον ποδοσφαιριστή της Αέλ που έκανε το λάθος να συγκρουστεί με τον Ψευδιώτη, πρέπει επιτέλους τα σωματεία να καθίσουν κάτω και να αναθεωρήσουν από την αρχή μέχρι το τέλος τους πειθαρχικούς κανονισμούς αλλά και κατ´ επέκταση τον ίδιο τον θεσμό του “αθλητικού δικαστή”.
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση προτού περάσουμε στην ουσία της ποινής – σκάνδαλο που επιβλήθηκε στο Αποέλ και για την οποία ούτε ταράζεται ούτε συγκινείται κανένας. Όταν εντελώς ετσιθελικά η ΚΟΠ εν μία νυχτί ξήλωσε την Δικαστική Επιτροπή, η οποία λόγω της σύνθεσης της από δικηγόρους διαφόρων ομάδων δεν εξέπεμπε εικόνα αξιοπιστίας και την αντικατέστησε με τον “αθλητικό δικαστή”, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν κατά πολύ χειρότερο. Δεν τοποθετώ τυχαία τον αθλητικό δικαστή σε εισαγωγικά. Διότι απλούστατα δεν πρόκειται για δικαστή, αλλά για μονομελή δικαστική επιτροπή. Ο “αθλητικός δικαστής” Αριστοτέλης Βρυωνίδης είναι δικηγόρος και πληρώνεται από την Ομοσπονδία. Εκδικάζει δε, στη βάση παραπομπών του επίσης δικηγόρου, “πειθαρχικού εισαγγελέα” Στέλιου Νικολάου, ο οποίος επίσης πληρώνεται από την Ομοσπονδία. Δεν ασχολούμαι με αυτά που γράφονται κατά καιρούς περί των οπαδικών προτιμήσεων των δύο δικηγόρων. Η ουσία είναι άλλη: Εάν η ΚΟΠ ήθελε να καταπολεμήσει την προκατάληψη (έτσι ξήλωσε την Δικαστική), αυτό που τελικά πέτυχε ήταν να την πολλαπλασιάσει. Δύο άνθρωποι, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο, με αμφιλεγόμενες νομικές διαδικασίες, με ένα σωρό κενά, νομικά παράθυρα και καμπόση διακριτική ευχέρεια, παραπέμπουν, δικάζουν, επιβάλλουν ποινές. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τις αποφάσεις τους, παραπέμπεται και τιμωρείται εκ νέου. Εάν πραγματικά η ΚΟΠ ήθελε να προστατέψει τον θεσμό, αυτό που όφειλε να πράξει ήταν να ζητήσει από το Ανώτατο Δικαστήριο την απόσπαση Επαρχιακού Δικαστή ο οποίος για συγκεκριμένη περίοδο θα ασκεί καθήκοντα αθλητικού δικαστή. Χωρίς εισαγωγικά. Ενός δικαστή επαγγελματία, τον οποίο το Σύνταγμα περιβάλλει με τα εχέγγυα της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας και όχι ενός δικηγόρου που πληρώνεται από την Ομοσπονδία για να παρέχει υπηρεσία. Αντίστοιχα τα δεδομένα και αναφορικά με τον πειθαρχικό εισαγγελέα, απόσπαση δηλαδή από την Νομική Υπηρεσία του κράτους.
Επιστρέφω στο σκάνδαλο. Στον αγώνα Αέλ – Αποέλ, η Δυτική του Τσιρείου θύμιζε πολεμικό τοπίο, αναγκάζοντας τη ΜΜΑΔ να κάνει έφοδο για να επιβάλει την τάξη. Οι οπαδοί του Αποέλ έβαλαν φωτιές στα καθίσματα, προκαλώντας την παρέμβαση της Πυροσβεστικής, έσπασαν καθίσματα, έκαναν ντου στα δημοσιογραφικά για να επιτεθούν στους αθλητικούς συντάκτες. Μέσα σε όλα αυτά, η Αστυνομία αναγκάστηκε να προβεί σε χρήση δακρυγόνων προκειμένου να εκτονωθεί η κατάσταση. Οι καταγεγραμμένες ζημίες ανήλθαν στο ποσό των €25.000.
Μετά απο 15 μέρες, ο “αθλητικός δικαστής” επιβάλλει ποινή – ανέκδοτο 2 αγωνιστικών με κλειστή τη νότια κερκίδα του ΓΣΠ! Αναπόφευκτα δημιουργούνται στο μυαλό κάθε υγιούς σκεπτόμενου φίλαθλου 3 απλά ερωτήματα, τα οποία καλό θα ήταν οι ομάδες να ζητήσουν από την Ομοσπονδία να απαντηθούν:
1. Αυτή η περίφημη νομική έννοια της “διακριτικής ευχέρειας” του δικαστή αναφορικά με τη σοβαρότητα ή την έκταση επεισοδίων, συμβάλλει ή όχι στη δημιουργία προκατάληψης; Σε περιπτώσεις επεισοδίων μικρότερης έκτασης, επιβλήθηκαν στο παρελθόν ποινές κεκλεισμένων των θυρών.
2. Αποτελεί τιμωρία των οπαδών που έκαψαν το Τσίρειο, η μετατόπιση τους κατά 50 μέτρα δεξιότερα, από τη Νότια δηλαδή κερκίδα στην Ανατολική; Αποτελεί τιμωρία για την ομάδα σε οικονομικό επίπεδο, το κλείσιμο κερκίδας 4.000 θέσεων σε γήπεδο χωριτικότητας 20.000 σε αγώνα κυπριακού πρωταθλήματος;
3. Η “τιμωρία” αυτή συμβάλλει στην αποτροπή ή μήπως στην ενθάρρυνση παρόμοιων συμπεριφορών στο μέλλον;
