Ένα νεαρό παιδί, που ήθελε απλά να δει την ομάδα του, δεν είναι πια στο κόσμο τούτο. Ένας οπαδός που έκανε το “έγκλημα” να φοράει τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας, καταδιώχθηκε από κάποιους που θεώρησαν αντρίκιο να την πέσουν 10 προς 1 σε ένα παιδί που απλά χαιρόταν τη νίκη της ομάδας του. Δυστυχώς ο Νάσος δεν είναι πια μαζί μας. Δυστυχώς όμως, θυμόμαστε όλοι και ειδικά οι αρμόδιοι, να νοιαστούμε μόνο όταν υπάρχουν θύματα.
Κατά τα άλλα, κάθε φορά που την “γλιτώνουν” οι άμαχοι από αυτούς τους τύπους, οι ομάδες τρέχουν να προστατεύσουν τα συμφέροντα τους και οι αθλητικοί δικαστές να τις βοηθήσουν, να τους κάνουν την εξυπηρέτηση. Οι δε πολιτικοί, οι δε αρμόδιοι, αντί να βρουν πραγματικούς τρόπους να λύσουν τα προβλήματα μπαίνουν σε οικονομικά και πολιτικά παιχνίδια εντυπώσεων (κλασσική περίπτωση η δική μας κάρτα οπαδού, που μέχρι και παρασκήνιο για την εταιρεία που θα την εφάρμοζε είχαμε). Παιχνίδια τα οποία προφανώς αγγίζουν επιδερμικά το θέμα και δεν έχουν καμία τύχη να επιλύσουν προβλήματα. Δοκιμάστηκαν άλλωστε και αλλού και απέτυχαν.
Στο όνομα του Νάσου, θα δούμε τις επόμενες μέρες πολλά κομμάτια γραμμένα. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Θα αντιμετωπιστεί σε Ελλάδα και Κύπρο πραγματικά και εις βάθος το πρόβλημα ή θα συνεχίσουμε το ίδιο τροπάρι;
Σχετικά με το θέμα, έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο μέλος της Γραμματείας της ΘΥΡΑΣ 9 και με την άδεια του το αναδημοσιεύουμε.
“Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να γράψω οτιδήποτε για τους άτιμους και τους ξεφτίλες που την έπεσαν 10 σε 1 στο παλικάρι από την Πάφο με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του. Άλλωστε όσοι ασχολούνται με τον χώρο ξέρουν ότι τέτοια σκουλίκια τρυπώνουν σε όλες τις ομάδες, άλλοι τους διώχνουν με τις κλωτσιές και σε άλλους βασιλεύουν.
Όσα ήταν να γραφτούν για αυτούς που εκπροσωπούν την σαπίλα των «οπαδών» έχουν γραφτεί, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν αίμα στα χέρια τους, είναι και κάποιοι άλλοι με ακριβά κουστούμια και σφικτές γραβάτες. Αυτοί που στο όνομα της καταπολέμησης δήθεν του χουλιγκανισμού κατάφεραν η οπαδική σκηνή στην Ελλάδα του σήμερα να παραδοθεί στον υπόκοσμο, στα σκουλίκια, στα μπραβιλίκια, στα ραντεβού θανάτου και στην τυφλή βία στους δρόμους.
Το 2014 είχα την τιμή να εκπροσωπήσω την ΘΥΡΑ 9 στην επιτροπή νομικών της βουλής στην συζήτηση για τον τρομονόμο Ιωνά και την Κάρτα Οπαδού. Εκείνη την μέρα στην τοποθέτηση μου μεταξύ άλλων είχα δείξει και μια φωτογραφία του Μιχάλη Φιλόπουλου οπαδού του Παναθηναϊκού που είχε πέσει νεκρός σε ραντεβού θανάτου στην Παιανία. Δείχνοντας την φωτογραφία ζήτησα από τους βουλευτές αν είναι τόσο σίγουροι για τα μέτρα καταστολής και απαγορεύσεων που θα ψηφίσουν τότε να πάνε να εξηγήσουν στην μάνα του Φιλόπουλου γιατί όλα αυτά δεν γλίτωσαν το παιδί της. Ήταν μια ύστατη προσπάθεια να δώσω στους βουλευτές να καταλάβουν ότι ο τρομονόμος Ιωνά όχι μόνο δεν θα έλυνε το πρόβλημα της βίας αλλά θα το οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες μορφές.
Η στοχοποίηση των συνδέσμων από τα Μ.Μ.Ε και την κοινωνία, η βίαιη καταστολή από τα ΜΑΤ και οι απαγορεύσεις μετακινήσεων όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα της οπαδικής βίας στην Ελλάδα αλλά το φούντωσαν ακόμα παραπάνω και εξηγούμαι.
1) Η στοχοποίηση των συνδέσμων κάποιες φορές δίκαια και άλλες ΠΟΛΛΕΣ φορές άδικα οδήγησε πολλούς υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους μακριά από τους συνδέσμους στον φόβο να μην είναι δαχτυλοδιχτούμενοι και να μην τους δημιουργηθεί πρόβλημα στην προσωπική τους ζωή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι συνδέσμοι σε πολλές περιπτώσεις να πέσουν στα χέρια ατόμων που σε καμιά περίπτωση δεν είχαν οπαδική κουλτούρα. Αυτά τα άτομα οδήγησαν τους συνδέσμους σε άλλους δρόμους με μπραβιλίκια, ναρκωτικά, προστασίες και προσηλυτισμών νέων με βασικό χαρακτηριστικό την ετοιμότητα τους να «μπλέξουν» και όχι την αγάπη τους για την ομάδα.
2) Η βίαιη καταστολή από τις δυνάμεις της αστυνομίας κάνει το κοκτέιλ των ελληνικών γηπέδων ακόμα πιο εκρηκτικό. Μπάτσοι χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση, πορωμένοι για ξύλο και κρυμμένοι πίσω από την ασφάλεια της ατιμωρησίας λειτουργούν σαν ακόμα ένα γκρουπ χούλιγκαν δημιουργώντας ακόμα και βεντέτες με συνδέσμους. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το βρώμικο Ελληνικό ποδόσφαιρο, που ουσιαστικά στηρίζεται από το κράτος και προστατεύεται μέσω της καταστολής των διαμαρτυριών από την αστυνομία, δημιουργούν το κατάλληλο πολεμικό κλίμα σε κάθε αγώνα.
3) Οι απαγορεύσεις μετακινήσεων το μόνο που κατάφεραν είναι να οδηγήσουν τις συγκρούσεις λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο με πιο βίαιες και οργανωμένες συμπλοκές. Η απομάκρυνση του οπαδού από τον φυσικό του χώρο, που δεν είναι άλλος από το γήπεδο, ξεκίνησε ένα συμμοριτοπόλεμο με επιδρομές σε συνδέσμους αντιπάλων, με ραντεβού θανάτου και καθημερινά πεσίματα σε οπαδούς άλλων ομάδων σαν και αυτό που στοίχισε την ζωή στον Νάσο αλλά και σε πολλούς άλλους. Πλέον στο γήπεδο δεν έχει σημασία πόσο δυνατά θα φωνάξεις αφού δεν έχει αντίπαλο να σε ακούσει και αφού δεν μπορείς να κοντραριστείς στην φωνή, στα πανό και στα πειράγματα τότε είναι που δημιουργείται η ανάγκη να κοντραριστείς στους δρόμους και όχι με όρους οπαδικούς παντελονάτους αλλά με συμμορίτικούς.
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες που εφάρμοσαν σκληρούς νόμους κάποιοι στην Κύπρο έχουν το ΘΡΑΣΟΣ να μας παρουσιάζουν όλα όσα έχουν αποτύχει σε άλλες χώρες σαν την λύση του προβλήματος. Η δική μου θέση παραμένει σταθερή, οι συνδέσμοι επιβάλλεται να μπουν στο παιχνίδι και όχι να στοχοποιούνται και να απομονώνονται. Η πολιτεία έχει χρέος να βρει τους τρόπους να εκμεταλλευτεί τους συνδέσμους για να δημιουργήσει οπαδική παιδεία στα γήπεδα. Καταρχήν πρέπει να τους εμπλέξει στο διάλογο ως σύμμαχους στο να μην θρηνήσουμε θύματα και όχι ως μέρος του προβλήματος. Όσοι σύνδεσμοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις του ’14 είχαν εκφράσει την ετοιμότητα να μπουν στο διάλογο με προτάσεις, σήμερα 3 χρόνια μετά δεν μας έχει ζητηθεί η γνώμη μας πάνω σε κανένα θέμα. Απ’ ότι φαίνεται κάποιοι περιμένουν το κακό να γίνει για να βγαίνουν ως κριτές στα διάφορα πάνελ των εκπομπών και να σχολιάζουν για τους κακούς οπαδούς κρύβοντας στον κόσμο τις βαρύτατες ευθύνες που φέρουν οι ίδιοι.
Εμείς πάντως έχουμε βαρεθεί να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς, χωρίς την γνώμη μας και το κυριότερο χωρίς να έχουν την απαιτούμενη γνώση.
Κουράγιο στην οικογένεια του Νάσου ας ελπίσουμε να είναι ο τελευταίος.”