Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει καταφέρει να κτίσει δυναμική, παρόμοια της οποίας δεν είχαμε τουλάχιστον για μια 5ετία. Λίγο η παρουσία του Πάμπου Χριστοδούλου, λίγο οι μεταγραφές και λίγο κάποιες ενωτικές κινήσεις της διοίκησης είχαν σαν αποτέλεσμα όλοι όσοι αποτελούν το ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΟ οικοδόμημα να έρθουν πιο κοντά, να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους και να αποτελέσουν όπλο της προσπάθειας που γίνεται. Για την ώρα όμως, δεν έχουμε δώσει επίσημο παιχνίδι, οπότε δεν ήρθε ακόμα στραβή.
Αφορμή για τα πιο πάνω και όσα θα ακολουθήσουν, οι λίγες έστω “μουρμούρες” για το γεγονός πως η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν κέρδισε τα τελευταία φιλικά της. Είναι σημαντικό να έχουμε απαιτήσεις και απόλυτα θεμιτό να μην μας αρέσουν οι ισοπαλίες και οι ήττες. Καλό είναι όμως επίσης να θυμόμαστε δυο-τρία πράγματα. Πρώτο ότι η ομάδα μέχρι και την Παρασκευή έκανε διπλές προπονήσεις λόγω των αναβολών. Δεύτερο ότι άλλο φιλικά και άλλο επίσημα ματς, αλλιώς θα μπει μες το γήπεδο η ομάδα τότε. Και τρίτο ότι ο μόνος λύκος πεθαίνει, ενώ η αγέλη επιβιώνει.
Τι εννοούμε με το τελευταίο. Θα έρθουν σίγουρα και στραβές μες τη χρονιά, συμβαίνουν και στα καλύτερα σπίτια. Το πώς θα τις διαχειριστούμε, μακροπρόθεσμα θα κάνει τεράστια διαφορά. Αν περιμένουμε στη γωνιά για να δικάσουμε τους πάντες και τα πάντα στο πρώτο κακό αποτέλεσμα, τότε η προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Αν από την άλλη πιστέψουμε στην προσπάθεια που γίνεται, διατηρήσουμε την δυναμική μας ακόμα και όταν δεν πάνε όλα καλά, παραμείνουμε γενικώς ενωμένοι, είμαστε καταδικασμένοι να πάμε ψηλά. Και πρέπει να το θυμόμαστε.
Με όσα λέμε φυσικά, δεν εννοούμε να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε άλλο από νίκες και πρωταθλήματα και να πανηγυρίζουμε ισοπαλίες και ήττες. Απλά να παραμείνουμε κοντά στην ομάδα, να την στηρίξουμε, ειδικά στα πρώτα στάδια του πρωταθλήματος.
