Η μηδενιστική κριτική δεν αντιμετωπίζεται με τον αφορισμό της αλλά με σωστή ανάλυση των δεδομένων, είτε αυτά είναι αρνητικά είτε θετικά.
Πηγή: kifines.com
Έχοντας μαζέψει 2 βαθμούς στα τρία ματς με τους νεοφώτιστους δεν νομίζουμε να υπάρχει άτομο που να μην κατανοεί ότι δικαιολογημένα υπάρχει απογοήτευση που ίσως και να φτάνει τα όρια του θυμού. Άλλωστε η συζήτηση μας έχει σαν θέμα την Ομόνοια Λευκωσίας, των 20 πρωταθλημάτων και της ομάδας με τον περισσότερο κόσμο στο νησί.
Ξεκινάμε απ’ αυτό λέγοντας ότι η βαθμολογική συγκομιδή της ομάδας στα 5 ματς που αγωνίστηκε ήταν άκρως απογοητευτική. Υπάρχει απόσταση 6 βαθμών από την κορυφή, έστω κι αν εκκρεμεί ο αγώνας μας στο Τσίρειο με τον Απόλλωνα, την στιγμή που βάσει προγράμματος η ομάδα όφειλε να ήταν στην κορυφή.
Λέμε όφειλε να είναι στην κορυφή χωρίς να αποτελεί άποψη επηρεασμένη από κάποια εσφαλμένη αισιοδοξία, αλλά γιατί ακριβώς στους 4 από τους 5 αγώνες που δώσαμε, παίξαμε με αντίπαλους κατά πολύ υποδεέστερους από την Ομόνοια.
Πέραν αυτού, οφείλουμε να παραδεχτούμε τις αδυναμίες που παρουσίασε η ομάδα μας στους αγώνες αυτούς.
– Υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα στα στημένα. Τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά η ομάδα δεν αντιδράει σχεδόν ποτέ σωστά, έχοντας δεχτεί γκολ από στημένες φάσεις σε κάθε της αγώνα ενώ σπαταλά με μεγάλη ευκολία τα πολλά στημένα που κερδίζει πέριξ της περιοχής όπως και τα κόρνερ.
– Ο Πιτ Φελτχούιζεν δεν είναι αυτή τη στγμή ο “άσος της διαφοράς” που όλοι περιμέναμε. Αυτό δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ο ποδοσφαιριστής να βελτιωθεί με τα συνεχόμενα παιγνίδια, αλλά η “σχεδόν” έξοδος του στην μοναδική φάση που απειλήθηκε η εστία του προβλημάτισε τους πάντες στο ΓΣΠ αλλά και όσους είδαν τον αγώνα τηλεοπτικά. Το γεγονός τούτο έρχεται να συνδυαστεί και με την μέτρια μέχρι τώρα παρουσία του Κωνσταντίνου Παναγή, ο οποίος ούτε και αυτός δείχνει στο παρών στάδιο να μπορεί να αποτελέσει εγγύηση για την θέση.
– Η εικόνα στο κέντρο βελτιώνεται από παιγνίδι σε παιγνίδι όμως προβληματίζει το γεγονός ότι τόσο ο Μαδούρο όσο και ο Μπρέεβελντ δεν μπόρεσαν ακόμη να έχουν την αναμενόμενη απόδοση. Ο δεύτερος βέβαια δεν έχει πάρει ακόμη τον απαιτούμενο χρόνο συμμετοχής για να κριθεί σοβαρά, όμως όπως και ο Μαδούρο, είχαν μια ανούσια παρουσία στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα με τον Ολυμπιακό.
– Υπάρχει θέμα αποτελεσματικότητας το οποίο είναι πολυδιάστατο αφού ένας αχταρμάς αστοχίας και ατυχίας μπορούν να αποτελέσουν ως ένα βαθμό ένα δικαιολογητικό για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες. Η ουσία όμως είναι ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ φτύνει αίμα για να σκοράρει ένα γκολ και με τα αμυντικά στατιστικά να εγγυούνται τουλάχιστον ένα γκολ ανά αγώνα, δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ η σιγουριά για την επιτυχή έκβαση του αγώνα.
Πέραν των πιο πάνω αρνητικών όμως οφείλουμε να υπογραμμίσουμε και τα θετικά, αφού μόνο έτσι μπορούμε να δούμε αν όντως η φετινή προσπάθεια στην Ομόνοια διαφέρει από τις προηγούμενες.
– Η ποιότητα στο μεγαλύτερο μέρος της αρχικής 11άδας υπερτερεί κατά πολύ της περσινής. Σε ατομικό επίπεδο και με τον τρόπο που κινούνται οι ποδοσφαιριστές στο γήπεδο αναγνωρίζει κανείς ότι υπάρχει επαρκής ποιότητα αλλά και ικανότητα να αντεπεξέλθει η ομάδα σε ψηλό επίπεδο.
– Παιγνίδι με παιγνίδι η ομάδα ελαχιστοποιεί τα λάθη της. Στον αγώνα με τον Ολυμπιακό η ΟΜΟΝΟΙΑ επέτρεψε μόλις 2 φορές την είσοδο ποδοσφαιριστών στο κουτί της, πληρώνοντας για κακή της τύχη αυτή που δεν είχε το χρονικό περιθώριο να διορθώσει. Οι αντεπιθέσεις του αντιπάλου σταμάτησαν επιτυχών σε μεγάλο ποσοστό είτε στον χώρο του κέντρου ή λίγο μετά την μεσαία γραμμή. Είτε με αναχαίτιση και αντεπίθεση είτε με φάουλ τακτικής. Δεν παρατηρήθηκε δηλαδή το ανεξήγητο φαινόμενο του κενού διαστήματος στα 15 μέτρα πριν και μετά την μεσαία γραμμή όπου ο εκάστοτε μέσος του αντιπάλου για κάποιο λόγο έχει απόλυτη ελευθερία χώρου και κινήσεων.
– Πολυφωνία στην επίθεση. Πέραν του Ματ Ντάρμπισιαϊρ που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοράρει, έστω κι αν φάνηκε άτυχος με Αλκή και Ολυμπιακό, επαφή με την αντίπαλη εστία έχουν οι Χριστοφή, Κανού, Γκονζάλες, Σοάρες και Λόπες. Ακόμη και ο Φαμπρίτσιο έδειξε να μπορεί να απειλήσει με το δυνατό του σουτ εκτός περιοχής. Ασχέτως της αστοχίας, η συχνότητα με την οποία “εκτελούν” οι επιτιθέμενοι ποδοσφαιριστές μας είναι ένα στοιχείο διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια το οποίο αν μη τι άλλο δίνει την ελπίδα ότι σε κάποια φάση θα σπάσει το ρόδι και θα ανοίξει η κάνουλα των γκολ.
Συμπερασματικά, το να αντιμετωπίζεται η αγωνιστική παρουσία της ομάδας ως “μια από τα ίδια” είναι μάλλον η μισή αλήθεια και αυτό αφορά μόνο τα αποτελέσματα της ομάδας. Η γενική εικόνα που βγάζει στο γήπεδο η ΟΜΟΝΟΙΑ όμως, είναι μιας ομάδας με αρκετές δυνατότητες που είναι ικανή για πολύ καλύτερα πράγματα. Οι όποιες ατομικές αδυναμίες μπορούν να διορθωθούν με την προπόνηση αλλά και με αλλαγές προσώπων στον βαθμό που το επιτρέπει το βάθος του ρόστερ και το μπάτζετ της επόμενης μεταγραφικής περιόδου.
Πολύ πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι η εικόνα σταδιακά (θα) βελτιώνεται και μέσω των προπονήσεων και των αλλαγών της τεχνικής ηγεσίας η συνολική λειτουργία της ομάδας να μπορεί να καλύψει τις όποιες αδυναμίες. Αυτό είναι το στοίχημα το οποίο θα οδηγήσει την ομάδα με την κατάλληλη στήριξη (που έχει μέχρι σήμερα) του κόσμου της, εκεί που πραγματικά της αξίζει.
