Ότι χρειάζεται χρόνος για να μπορέσεις να φτιάξεις μια ισχυρή ομάδα κανείς δεν αμφιβάλει. Χρόνο, εννοούμε αρκετούς μήνες και καμιά φορά και χρόνια. Ομάδες με βαριά κληρονομιά στο χώρο του ποδοσφαίρου και με χρήμα προσπαθούν μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα να επιστρέψουν στις κατακτήσεις τίτλων, προσηλωμένοι όμως στο στόχο τους, έχοντας ψηλό το αίσθημα του καθήκοντος και των υποχρεώσεων τους, χωρίς να αμφιταλαντεύονται για την αποστολή τους μετά από κάποια αποτυχία.
ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, goal.com.cy ([email protected])
Σ’ αυτή την κατηγορία ομάδων, κάνοντας και τον παραλληλισμό στην Κύπρο, βάζω και την ΟΜΟΝΟΙΑ, της οποίας οι οπαδοί της δείχνουν μετά την ήττα από τον Ερμή να χάνουν την υπομονή τους, μέσα σε τρεις μήνες. Οι εκατόν ημέρες δεν μπορούν και δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα για την προσπάθεια που καταβάλλεται. Πέρσι η Μ. Γιουνάιτεντ στην προσπάθειά της να κάνει μια καινούργια αρχή προσέλαβε τον Μουρίνιο. Τερμάτισε στην έκτη θέση. Από το τελευταίο της πρωτάθλημα το 2013 δεν κατάφερε να τερματίσει πάνω από την 4η θέση. Εξήλθε 7η το 2014, 4η το 2015, 5η το 2016 και πέρσι 6η.
Αν διευρύνουμε ακόμη το θέμα μας, θα διαπιστώσουμε επίσης ότι ακόμα μία από τις σπουδαιότερες ομάδες της Ευρώπης, η Μίλαν μετά το τελευταίο της πρωτάθλημα το 2011, προσπαθεί να ορθοποδήσει. Δυσκολεύεται όμως αφάνταστα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει τερματίσει 8η (2014), 10η (2015), 7η (2016) και 6η (2017). Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στην Ευρώπη. Αυτό που δεν υπάρχει στην Κύπρο είναι η ηρεμία, έτσι ώστε να εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και να μπουν οι βάσεις.
Όπως λοιπόν στην ΟΜΟΝΟΙΑ και σε πολλές άλλες ομάδες δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει στην επιλογή όλων των ξένων ποδοσφαιριστών. Αυτό που πρέπει να αποφύγει η διοίκηση, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, είναι να μπει στη λογική μιας καινούργιας αρχής. Η ΟΜΟΝΟΙΑ μετά την αποχώρηση του Νεόφυτου Λάρκου προσπάθησε την επόμενη χρονιά 2012-13, με τον Τόνι Σαβέβσκι, για ένα νέο ξεκίνημα. Άντεξε περίπου ενάμιση χρόνο. Τον λόγο για την επανεκκίνηση είχε μετά (2014-15) ο Κώστας Καϊάφας. Ξανά πάλι, την επόμενη (2015-16) χρονιά τα ηνία πήρε ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς, πέρσι ο Κάρβερ, φέτος ο Πάμπος Χριστοδούλου… Έτσι όμως δεν κόβεις δρόμο.
Σε κάποια στιγμή θα πρέπει η διοίκηση να ακολουθήσει τον αθλητικό δρόμο και όχι τον συναισθηματικό, την πίεση δηλαδή που ασκείται μετά από αποτυχημένα αποτελέσματα, έτσι ώστε να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας της. Ένας καλός κορμός ποδοσφαιριστών υπάρχει. Δεν είναι όλοι top class ποδοσφαιριστές, αλλά μπορεί τον Ιανουάριο να κλείσει μια, δυο τρύπες και το επόμενο καλοκαίρι, αν δεν ξεκινήσει από την αρχή, να φτάσει στο σημείο να δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο ικανό, ποιος ξέρει, ίσως και για τον τίτλο. Αλλιώς τη νέα σεζόν θα γίνει μια καινούργια αρχή και κάθε χρόνος που θα περνά θα είναι μια καινούργια μέρα με νέο προπονητή και καμιά 15αριά ξένους ποδοσφαιριστές.
