Αν είναι κάτι που μπορεί να λεχθεί με σιγουριά για τον Πάμπο Χριστοδούλου, είναι πως πρόκειται για προπονητή χωρίς ανασφάλειες όσον αφορά τις μεθόδους που είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει προκειμένου να κερδίσει. Ο κόουτς ξεκίνησε χθες με 4-4-2, δεν του βγήκε. Βλέποντας την Ανόρθωση καλύτερη, δεν έκατσε να περιμένει να δεχθεί γκολ, το άλλαξε σε 4-2-3-1 και είδε την ομάδα του να ανεβαίνει, να ισοζυγίζει και στο δεύτερο ημίχρονο να πατάει καλύτερα.
Όταν δε μπήκε μπροστά στο σκορ, επέλεξε να φροντίσει να κρατήσει το μηδέν και μετά αν τα καταφέρει να κτυπήσει στην κόντρα. Το ίδιο πράμα έκανε και κόντρα στην ΑΕΛ και του βγήκε. Θα του έβγαινε και χθες, αν δεν τον πρόδιδε ο τερματοφύλακας του. Ή αν νωρίτερα ο Λεάντρο ήταν πιο προσεκτικός στις τελικές του πάσες ή αν έπαιρνε περισσότερες βοήθειες από τον Χριστοφή, για τον οποίο σε κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξει η συζήτηση, αν μη τι άλλο για να προστατευτεί ο ίδιος ο παίκτης. Το κοουτσάρισμα κατά την ταπεινή μας άποψη, από τη στιγμή που ο Πάμπος αναγνώρισε το λάθος ξεκίνημα και το διόρθωσε, από τη στιγμή που οι αλλαγές ήταν λογικές και σωστές, ήταν σωστό.
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως η ΟΜΟΝΟΙΑ έδωσε περισσότερο μπάλα από όσο έπρεπε στην Ανόρθωση. Καταρχάς να πούμε πως ήταν φυσιολογικό ο αντίπαλος να βγει ψηλά να ψάξει το γκολ, αλλά μέχρι την ισοφάριση δεν είχε κάνει ούτε και μία ευκαιρία. Κατά δεύτερο, θα πούμε πως η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι ακόμα η ομάδα που θα διαχειριστεί προβάδισμα με άνεση, που θα κυκλοφορήσει μπάλα για μεγάλα συνεχόμενα διαστήματα για να κρατήσει τον αντίπαλο μακριά και ο πρώτος που το ξέρει είναι ο Πάμπος. Προσπάθησε λοιπόν όσο πιο κυνικά μπορούσε να κρύψει τις αδυναμίες της ομάδας και να κρατήσει το αποτέλεσμα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα το κατάφερνε. Την τελευταία 10ετία στην ΟΜΟΝΟΙΑ όμως τίποτα δεν είναι φυσιολογικό.
