Από την 1η αγωνιστική μέχρι τη 13η, βλέπουμε τα ίδια πράγματα σε επανάληψη. Τραγικά ατομικά λάθη, τεράστια αμυντικά κενά, σχεδόν πάντα στοιχίζουν. Χθες ευτυχώς δεν στοίχισαν βαθμούς, αφού οι δυο κεφαλιές του Γουίλιαμ έδωσαν τη νίκη. Δεν μπορούμε όμως να κλείνουμε τα μάτια μέχρι να την ξαναπάθουμε. Απορούμε τι άλλο πρέπει να γίνει για να σοβαρευτούν όλοι επιτέλους και να αντιληφθούν πως το αστείο παρατράβηξε και δεν αντέχει ο οργανισμός μας άλλες γκέλες.
Στο πρώτο γκολ λείπει όλη η τετράδα της άμυνας. Στην επανάληψη και με το σκορ υπέρ μας, ο Φαμπρίτσιο βγαίνει 2-3 φορές πολύ ψηλά και αφήνει τρύπα πίσω του με αποτέλεσμα ο Πάμπος Χριστοδούλου να μην συμμαζεύεται στον πάγκο του. Λίγο μετά, ο Χριστοδούλου με μια αδιανόητη ολιγωρία παρολίγο να κάνει τη γκάφα της χρονιάς( ο μόνος που έχει ελαφρυντικό λόγω απειρίας). Και για κερασάκι στη τούρτα, στις καθυστερήσεις, ο Γουίλιαμ που ήταν μια ανάσα με το “man of the match”, με μια απίστευτη χαλαρότητα χάνει τη μπάλα σαν τελευταίος παίκτης από τον Λουίς Κάρλος που φεύγει μόνος στον αιφνιδιασμό (ευτυχώς το γλιτώσαμε). Δεν αντιλαμβάνεστε τη σοβαρότητα των λαθών; Γιατί δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε αλλιώς.
Δεν ξέρουμε τι άλλο πρέπει να γίνει για να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Οι πληροφορίες μας λένε πως αν ο Εκίθα επιστρέψει και είναι υγιής, ίσως να μην γίνει μεταγραφή στο κέντρο της άμυνας. Τώρα αν μπορεί ένας παίκτης να συμμαζέψει και τους υπόλοιπους, δεν μπορούμε να το ξέρουμε, το βέβαιο είναι πως η κατάσταση έχει ξεφύγει προ πολλού. Και όταν δέχεσαι τόσο αστείες φάσεις και τέρματα, φυσιολογικό είναι να φοβάσαι και τη σκιά σου.
