Σαββατοκύριακο χωρίς παιχνίδι για την ΟΜΟΝΟΙΑ και μια καλή ευκαιρία για τη στήλη να καταθέσει την δική της γνώμη για την μέχρι στιγμής τραγική βαθμολογική συγκομιδή.
Γράφει ο Λίμπερο
Μπορεί στο ξεκίνημα της χρονιάς να μην περίμενα πως όλα θα κυλίσουν ρόδινα, όμως δεν περίμενα ούτε αυτή την κάκιστη βαθμολογική συγκομιδή.
Έχοντας ένα γεμάτο καλοκαίρι στη διάθεση μας και ένα εξαιρετικό πρόγραμμα στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, περίμενα αν μη τι άλλο μια ομάδα με σταθερότητα μέσα στο γήπεδο. Τόσο ως προς τις δυνατότητες της, όσο και στις αδυναμίες της. Αντί αυτού βλέπουμε μια ομάδα που σε κάθε παιχνίδι παρουσιάζει διαφορετικό πρόσωπο, διαφορετικές αδυναμίες και μια εντελώς απρόβλεπτη εικόνα.
Όλοι γνωρίζουμε πως οι ομάδες δεν κτίζονται από την μια μέρα στην άλλη. Δεν θέλω να φανώ άδικος, όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται αυτό το σύνολο, με αυτή την πρωτοφανή ΥΠΟΜΟΝΗ για τα δεδομένα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ από τον κόσμο όσο και το Δ.Σ, να βγάζει τόσο πολλή άγχος και ανασφάλεια στον αγωνιστικό χώρο.
Πραγματικά δεν μπορεί να το χωρέσει το δικό μου μυαλό, πως αυτή η ομάδα, με αυτό το τεχνικό επιτελείο και αυτές τις μονάδες να μην μπορεί να σταυρώσει τρίτη πάσα στο γήπεδο χωρίς κόμπλεξ και ανασφάλεια. Να χάνονται με τέτοιο τρόπο τα αμυντικά μαρκαρίσματα, να μην βγαίνουν αυτοματισμοί και να μην αποκτά η ομάδα μια αγωνιστική ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ μετά από 20 σχεδόν παιχνίδια από την προετοιμασία μέχρι και σήμερα.
Μπορώ να βάλω στο παιχνίδι τη λέξη «αν» και να αναφέρω 3 τουλάχιστον παιχνίδια που μπορούσε να μας έδιναν άλλους 6 βαθμούς και να έφερναν την βαθμολογική συγκομιδή σε επιτρεπτά όρια, όμως δεν θα το κάνω σε αυτό το κείμενο. Δεν θα το κάνω γιατί η ίδια ομάδα που άξιζε άλλους 6 βαθμούς (αν είχε τερματοφύλακα και σοβαρή άμυνα), είναι η ίδια ομάδα που έκανε καθυστερήσεις κόντρα στην Δόξα για να πάρει νίκη ενός τέρματος διαφορά. Κάτι το οποίο ως οπαδό και φίλο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με προσβάλει και μου αφαιρεί το δικαίωμα στην επιείκεια.
Κλείνω το κείμενο με μια ευχή, γιατί είναι το μόνο στήριγμα που μας έχει απομείνει με αυτά τα χάλια. Ευχή να σηκώσει ανάστημα το Σωματείο και να αντιληφθούν όλοι εκεί μέσα, πως δεν είναι επαρκές το ικανοποιητικό, δεν είναι αρκετό το μέτριο. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ επιδιώκαμε το άριστο και μας στεναχωρούσε η δεύτερη θέση. Αν οι παίκτες πανηγυρίζουν την προοπτική της 6άδας τότε το Σωματείο θα μικραίνει χρόνο με το χρόνο προς ικανοποίηση όλων, όσων για 6 δεκαετίες έτρεμαν στο άκουσμα του.
Σεβασμό στον κόσμο και την Ιστορία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ
