Ενδεχομένως κάποιοι να πουν πως δεν έπρεπε οι οργανωμένοι να πάνε 2 μέρες πριν το ματς στο Ηλίας Πούλλος και να δημιουργήσουν τόσο έντονες καταστάσεις. Σε κανένα δεν αρέσουν οι φωνές και οι εντάσεις αυτό είναι δεδομένο. Εμείς θα υπενθυμίσουμε όμως, πως δεν ήταν η πρώτη επίσκεψη οργανωμένων σε προπόνηση της ομάδας. Στην πρώτη που βλέπεται στη φωτογραφία, δημιούργησαν συνθήκες ντέρμπι. Μετά στις Πλάτρες, είδαμε ένα πανέμορφο σκηνικό. Μετά τις πρώτες ήττες επίσης στήριζαν και κρατούσαν το κόσμο κοντά οι της ΘΥΡΑΣ 9. Ε, κάποια στιγμή όμως η υπομονή εξαντλείται.
Γιατί πέραν από τις όποιες ευθύνες έχει ο Πάμπος Χριστοδούλου, η διοίκηση και ο αναχρονιστικός τρόπος λειτουργίας (που έχουν όλοι), έχουν και οι ποδοσφαιριστές τις δικές τους. Και με εξαίρεση ελαχίστων εξαιρέσεων που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν μπορούν καν να κοιτάξουν στο καθρέφτη και να πουν “εγώ δίνω σε ατομικό επίπεδο κάθε εβδομάδα το 100%”. Είναι τόσο αποκαρδιωτική η εικόνα συγκεκριμένων, τόσο προκλητική η απάθεια άλλων και τόσο εκνευριστική η απειθαρχία ενός τρίτου γκρουπ, που οι οργανωμένοι ένιωθαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή.
Το χθεσινό, όλοι όσοι εργάζονται στο Ηλίας Πούλλος πρέπει να το εκλάβουν ως υπενθύμιση των απαιτήσεων. Σε όποια κατάσταση κι αν είμαστε, απαιτούμε 100% προσπάθεια και νίκες. Όσο καλύτερος μας κι αν είναι ο Απόλλωνας για παράδειγμα, αύριο απαιτούμε νίκη και οτιδήποτε άλλο, είναι αποτυχία. Φτάνει πια να ωραιοποιούμε καταστάσεις, φτάνουν τα χειροκροτήματα στις καλές εμφανίσεις. Είμαστε η ΟΜΟΝΟΙΑ και τα τελευταία χρόνια έχουν ασελγήσει πολλοί εκ των έσω στο κορμί του συλλόγου. Όποιος δεν αντέχει την πίεση, να ζητήσει να φύγει.
