Αν κάποιος που δεν ασχολείται με κυπριακό ποδόσφαιρο περνούσε χθες από τον Χριστουγεννιάτικο χορό της ΘΥΡΑΣ 9, θα νόμιζε πως η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι στα καλύτερα της. Συνθήματα, γλέντι, χορός και περηφάνια στα πρόσωπα των οργανωμένων για αυτό που αντιπροσωπεύουν. Όχι για αυτό που είναι σήμερα η ΟΜΟΝΟΙΑ, αλλά για την ιδέα που πρεσβεύει και για την πορεία της οργανωμένης μας κερκίδας διαμέσου των χρόνων. Καθόλου τυχαίο και απόλυτα εύστοχο το “τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα”.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ θα υπάρχει, όσο υπάρχει αυτή η φλόγα στις καρδιές των οπαδών της και οι οργανωμένοι της ΘΥΡΑΣ 9 φροντίζουν να είναι ακόμα δυνατή και λαμπερή. Το θέμα είναι όμως να μπει το καύσιμο για να θεριέψει ξανά η φλόγα, μέχρι να γίνει πυρκαγιά να κάψει όλους όσους μπαίνουν στο διάβα της. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως νιώθει ο ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ για αυτό το σύλλογο, άλλοι θα είχαν κλείσει ως τώρα. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως δεν είναι αρκετό το συναίσθημα για να μεγαλώσουμε ξανά.
Χρειάζεται να προχωρήσουμε. Βάση για να μεγαλώσει ξανά η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι αυτός ο υπέροχος κόσμος που την κρατά ακόμα ζωντανή, χρειάζονται όμως κι άλλα συστατικά και πρέπει επιτέλους να τα προσθέσουμε. Θα καταντήσουμε γραφικοί, όμως δεν θα σταματήσουμε να μιλάμε για εκσυγχρονισμό, επαγγελματισμό, κίνητρα σε επιχειρηματίες να βάλουν λεφτά και να επιβάλουν διαδικασίες και πολιτικές σε ένα γίγαντα ο οποίος όμως έχει μείνει πίσω. Η ΟΜΟΝΟΙΑ θα είναι μεγάλη, όσο ο κόσμος της είναι περήφανος και δυνατός. Ας μην περιμένουμε να λυγίσει μέχρι να κάνουμε κάτι.
