Καταρχάς είναι το γεγονός πως για άλλη μια χρονιά μπαίνουμε στα πλέι οφ αδιάφοροι. Αυτή τη σαιζόν φαίνεται πως θα σπάσουμε άλλο ένα αρνητικό ρεκόρ και θα τερματίσουμε 6οι. Μετά είναι η συνεχής συζήτηση για παίκτες “πιασμένους” που η αλήθεια είναι κρατάει χρόνια, φέτος απλά ξεκινάει από μέσα. Ύστερα είναι το γεγονός πως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, ζητάμε από διαφορετικούς παίκτες (αφού αλλάζουμε καμιά 15αριά) να “νιώσουν” τι σημαίνει ΟΜΟΝΟΙΑ, κάτι που πριν κάτι μήνες αγνοούσαν πλήρως.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι δύσκολο να βρούμε νόημα στη συζήτηση για μπάλα. Και αυτό είναι το χειρότερο δυνατό που μπορούσε να συμβεί, αφού ναι μεν η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι πολύ περισσότερα από ποδόσφαιρο, αλλά στο τέλος της μέρας από το γήπεδο περνάει η ψυχολογία μας. Τι να κάνουμε; Να αναρωτηθούμε γιατί παίζει ο Μπρέβελντ δεκάρι και είναι βασικός και αναντικατάστατος ενώ είναι και ο Κανού στο ρόστερ; Να αναρωτηθούμε τι παραπάνω έχει δηλαδή ο Σόλομον από τον Κατσαντώνη που είναι δικός μας και είναι και Κύπριος; Δεν έχουμε δύναμη, δεν υπάρχει και νόημα.
Το μόνο που θα ζητήσουμε για άλλη μια φορά, είναι από όλους τους παίκτες να παίξουν για την αξιοπρέπεια μας. Όπως το πάνε, θα σπάσουν κι άλλα αρνητικά ρεκόρ, θα πλησιάσουμε κι άλλο το πάτο. Συμπεριφερθείτε σαν επαγγελματίες, αυτό ζητάμε στο τέλος της ημέρας.
