Το ενδιαφέρον όλων όπως είναι φυσιολογικό, είναι στραμμένο στις διοικητικές εξελίξεις. Από τις λίγες ποδοσφαιρικές συζητήσεις που γίνονται, προκύπτει πως αν ρωτούσε κανείς τον κόσμο για τους ξένους παίκτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, οκτώ στους δέκα θα κρατούσαν μόνο τον Ματ Ντάρμπισαϊαρ. Οι άλλοι ίσως απαντούσαν και τον Τζαΐλσον ή τον Κιπιάνι. Κατά τα άλλα προσεγγίζουν τους υπόλοιπους – με εξαίρεση τον Βύντρα που είναι 100% επαγγαλματίας – σαν περαστικούς που δεν έχουν καμία θέση στο ρόστερ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, δεν είναι αποκλειστικά η ποιότητα το πρόβλημα. Ο κάθε ένας όμως έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που τον κάνουν να μην δείχνει να μπορεί να βοηθήσει του χρόνου. Χαρακτηριστικά, ο Κανού από την αρχή της χρονιάς την έχει δει υπεράνω κι τσακώνεται και με τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ο Εκίθα τραυματίζεται πιο συχνά από ότι πάει τουαλέτα, ο Μαδούρο δείχνει πως δεν είναι ο ποδοσφαιριστής του παρελθόντος, Άλεξ και Ράφα είχαν την όλη περιπέτεια που τους έθεσε εκτός ομάδας και δεν επέστρεψαν ποτέ. Ιδιαίτερη περίπτωση ο Ζαρσίνιο που προσπαθεί και τα χαλάει στο τέλος. Και αυτά είναι μόνο παραδείγματα. Για όλους κάτι μπορούμε να πούμε.
Για άλλη μια χρονιά, η ΟΜΟΝΟΙΑ θα ξεκινήσει το κτίσιμο της από το μηδέν. Ελπίζουμε απλά πως οι παίκτες που αναφέρουμε πιο πάνω, θα δείξουν πως διαθέτουν τον στοιχειώδη ποδοσφαιρικό εγωισμό και θα προσπαθήσουν να σταματήσουν την κατρακύλα και τις συνεχόμενες ήττες.
