Δεν μπορούμε παρά να επανέλθουμε για τις διαδικασίες που ακολουθούνται τον τελευταίο καιρό, και όχι μόνο. Οι χτεσινές ανταλλαγές δηλώσεων μεταξύ Ρόη Πογιατζή και Λώρη Κυριακού, μας αναγκάζουν για άλλη μια φορά να τοποθετηθούμε για τις διαδικασίες.
Οι τσακωμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μεταξύ του κόσμου, οι συνελεύσεις τις οποίες μερίδα του κόσμου αμφισβητεί, οι διακηρύξεις που αναιρέθηκαν και άλλα πολλά, θα μπορούσαν να αποφευχθούν με σωστές κινήσεις και διαδικασίες, που θα έπρεπε να ξεκινήσουν από το προηγούμενο Δ.Σ.
Μια πραγματική εκστρατεία εγγραφής μελών, άνοιγμα στον κόσμο για συζήτηση για το μέλλον του Σωματείου, επίσημη ανακήρυξη για κλήση σε όποιους ενδιαφέρονται να φέρουν πρόταση και καταστατικές αλλαγές με στόχο τον εκσυγχρονισμό (έτσι θα αποφευγόταν και η εντύπωση επιβολής συγκεκριμένης πρότασης), θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά στο να συμβούν όλα όσα αναφέραμε στην δεύτερη παράγραφο. Και προφανώς δεν τοποθετούμαστε με τα πιο πίσω ούτε επί της πρότασης Παπασταύρου, ούτε επί της πρότασης Πογιατζιή. Επί των διαδικασιών και της διαφάνειας τοποθετούμαστε, πράγματα που έχουμε κουραστεί να φωνάζουμε από το 2012 και μετά. Είναι σαν να τα παίζουμε σε επανάληψη, αλλά τα εκάστοτε Δ.Σ. δεν θέλουν να μάθουν.
Τέλος αυτό που φωνάζαμε πριν ακόμα τις εκλογές, μια Γενική Συνέλευση που ενώπιον των μελών θα παρουσιάζονταν αναλυτικά όλες οι προτάσεις, κρίνοντας και διαλέγοντας στο τέλος την πιο συμφέρουσα για το Σωματείο. Είναι πραγματικά τόσο περίπλοκα όσα λέμε; Πάντα βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω από τις εξελίξεις και οι κύριοι υπαίτιοι είναι τα εκάστοτε Δ.Σ. Ποτέ δεν προσπάθησαν πραγματικά να φροντίσουν να δημιουργηθούν οι συνθήκες εμπιστοσύνης, να προλάβουν καταστάσεις και να κάνουν ένα βήμα προς τον κόσμο. Η ΟΜΟΝΟΙΑ οδεύει σε επικίνδυνα μονοπάτια, με πολύ κόσμο να νιώθει ότι βρίσκεται στα τελευταία του, όσο αφορά την ομάδα… Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις 5ο6ες θέσεις, αλλά γιατί βλέπει κάποια πράγματα σε επανάληψη.
