Του Ηρόδοτου Μιλτιάδους – Ο Αλαμπί μιλάει για τη φετινή Ομόνοια, την παραμονή του το καλοκαίρι και το οικονομικό
Με τον Ρασίντ Αλαμπί να είναι ο παλαιότερος παίκτης στην Ομόνοια και να έχει ζήσει 60-70 συμπαίκτες, η άποψη του για την καλύτερη ομάδα της πενταετίας έχει βαρύτητα. Ο 27χρονος Νιγηριανός κεντρικός αμυντικός τονίζει πως η φετινή ομάδα είναι σπέσιαλ, αφού παρά τις αντίξοες συνθήκες παίζει καλό ποδόσφαιρο.
Στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ο πρώην παίκτης της Δόξας και του ΟΦΗ μίλησε για την καριέρα του στο «Ηλίας Πούλλος», το οικονομικό, το συμβόλαιο του που λήγει, τις βλέψεις του για το μέλλον, για την Εθνική Νιγηρίας και τις ρατσιστικές ιαχές που ακούει.
–Ρασίντ, ήσουν κοντά στην αποχώρηση σου το καλοκαίρι από την Ομόνοια, αλλά στο τέλος έμεινες και εν τέλει αποδείχτηκες σημαντική μονάδα. Τι έκανες για να φτάσεις σ’ αυτό το σημείο;
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Στην αρχή της χρόνιας ήμουν εκτός λίστας, αλλά την ίδια στιγμή κράτησα ψηλά το κεφάλι μου και δούλεψα. Πίστευα ότι μπορούσα και τελικά η απόφαση του προπονητή ήταν να μείνω, αφού κατάλαβε ότι βοηθάω την ομάδα.
–Σχεδόν κάθε καλοκαίρι είσαι υποψήφιος για αποχώρηση, αλλά στο τέλος μένεις και αποδεικνύεις τη χρησιμότητά σου. Αυτό σε κάνει να δουλεύεις πιο σκληρά;
Το έχω πάντα ότι φεύγω από την ομάδα κάθε καλοκαίρι (σ.σ. χαμογελά). Αλλά μόνο στις εφημερίδες γράφεται ότι φεύγει ο Αλαμπί, κανείς δεν ήρθε ποτέ από την ομάδα να μου πει κάτι τέτοιο. Τα διαβάζω αυτά και με κάνουν πιο σκληρό και δουλεύω πιο έντονα.
–Ήσουν βασικός στις τρεις από τις πέντε σεζόν σου στην Ομόνοια. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
Η Ομόνοια είναι μεγάλη ομάδα και δεν είναι εύκολο να παίξεις εδώ. Αλλά όλοι λένε ότι είναι εύκολο, αλλά όχι. Πρέπει να είσαι δυνατός ψυχικά και σωματικά. Να το έχεις στην καρδιά σου (σ.σ. άγγιξε το στήθος του). Όταν παίζω για την Ομόνοια, κοιτάω τους φιλάθλους και θέλω να παίζω. Είναι πρόκληση για μένα, δουλεύω και πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω. Θέλω να μένω και να παίζω όπως κάνω τώρα.
–Τι έγινε φέτος και η Ομόνοια δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τον τίτλο;
Όλοι ξέρουμε τα προβλήματα που υπάρχουν λόγω της κρίσης. Επίσης φέραμε αρκετούς παίκτες στο τέλος της προετοιμασίας, έτσι κάποιοι δεν έκαναν προετοιμασία, αλλά μπήκαν αργά στην ομάδα. Και εγώ ένιωθα ότι δεν έκανα σωστή προετοιμασία, επειδή άκουγα ότι φεύγω, 4-5 παίκτες ήταν έτσι. Η αρχή ήταν δύσκολη με τους νέους παίκτες. Στο τέλος βρήκαμε τους εαυτούς μας, αλλά ήταν αργά.
–Τι άλλαξε στο δεύτερο μισό της σεζόν και η Ομόνοια έκανε αυτό το νικηφόρο σερί;
Τίποτα ιδιαίτερο. Ο προπονητής ήθελε να παίζουμε έτσι από την αρχή. Όταν ήρθε ο κόουτς ήθελε να παίζουμε έτσι, ξεκινήσαμε από την αρχή και έδειχνε δύσκολο, αλλά συνέχισε να δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Στο τέλος το συνηθίσαμε και γίναμε καλύτεροι.
– Πώς χαρακτηρίζεις το παιχνίδι της Ομόνοιας;
Παίζουμε επιθετικά. Με passing game. Ο προπονητής θέλει να ξεκινάμε από πίσω τις επιθέσεις. Όταν ερχόμαστε από πίσω, όλα είναι πιο εύκολα. Όταν παίζουμε, αρχίζουμε από τον τερματοφύλακα. Είναι πιο εύκολο το ποδόσφαιρο έτσι.
–Ως στόπερ, τότε, λογικά έχεις περισσότερη ευθύνη;
Είναι ευθύνη για μας. Θέλουμε να παίζουμε την μπάλα. Όσο πιο πολύ αγγίζεις την μπάλα, τόσο περισσότερη αυτοπεποίθηση αποκτάς.
–Είσαι ευχαριστημένος με την απόδοσή σου;
Είμαι χαρούμενος. Αλλά το σημαντικό είναι το τι λέει ο κόσμος. Ο κόσμος μού λέει ότι ‘‘προοδεύεις’’. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Όσο πιο πολύ παίζεις, τόσο πιο πολύ προοδεύεις.
–Είσαι στην Ομόνοια από το 2008. Ποια ήταν η καλύτερη ομάδα των τελευταίων πέντε χρόνων;
Κάθε χρόνο έχουμε καλή ομάδα, αλλά και δυσκολίες που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε. Το ίδιο και φέτος. Η κατάσταση ήταν δύσκολη και σκληρή λόγω της κρίσης. Αρχίσαμε άσχημα. Κανείς δεν μας πίστεψε, αλλά δείχναμε να διεκδικούμε τον τίτλο μέχρι το τέλος. Αυτό δείχνει ότι η φετινή ομάδα είναι σπέσιαλ. Κάθε χρόνο έχουμε καλή ομάδα. Όπως η ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα (σ.σ. το 2010). Και πέρσι είχαμε καλή ομάδα. Αλλά επειδή δεν κερδίζουμε, αλλάζουμε πολύ και αυτό είναι το πρόβλημα. Πρέπει να κρατάμε τους ίδιους παίκτες για μερικά χρόνια για να κτίζουμε σ’ αυτούς.
–Είσαι ο παλαιότερος παίκτης της ομάδας. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
Είμαι εδώ για πέντε χρόνια και έφυγαν 60-70 παίκτες αυτό το διάστημα. Με κάνει να νιώθω ότι οι άνθρωποι της Ομόνοιας με πιστεύουν. Αλλιώς γιατί να είμαι εγώ εδώ; Με κάνει να δίνω όλο μου τον εαυτό και την καρδιά μου.
–Φαντάστηκες ποτέ ότι η Ομόνοια θα έφτανε σ’ αυτό το δύσκολο σημείο στα οικονομικά, μετά που έβλεπες τις κινήσεις το 2008;
Για μένα ήταν μεγάλο σοκ. Όταν ήρθα στην Ομόνοια, έδιναν πολλά λεφτά για παίκτες. Κανείς δεν περίμενε να συμβεί αυτό. Εγώ ποτέ δεν είδα τι συμβαίνει. Η δουλειά μου είναι να παίζω. Βλέπω τον εαυτό μου και παίζω ποδόσφαιρο. Το θέμα με τα λεφτά δεν το περίμενα.
–Οι παίκτες πώς ζήσατε την εκστρατεία των οπαδών για συλλογή χρημάτων
Οι φίλαθλοι μπορούν να διορθώσουν αυτό το πρόβλημα μαζί. Δεν είναι κάτι που συζητάμε, αλλά η διοίκηση είναι που το προχωρεί. Εμείς κάνουμε το κομμάτι μας στο γήπεδο.
–Πόσο επηρέασε την ομάδα στο γήπεδο η όλη οικονομική κατάσταση;
Όχι πολύ, επειδή αν μας επηρέαζε, δεν θα ήμασταν σε αυτή τη θέση. Δεν νιώθω ότι μας επηρέασε. Το αφήνουμε πίσω μας και συγκεντρωνόμαστε στο παιχνίδι μας. Οι βαθμοί που χάνουμε είναι λόγω καταστάσεων στο γήπεδο, όχι λόγω του οικονομικού.
–Το καλοκαίρι τελειώνει το συμβόλαιό σου. Θέλεις να μείνεις στην Ομόνοια;
Θα ήθελα να μείνω. Αλλά δεν ξέρω τι θα συμβεί. Έχουμε χρόνο να το δούμε αυτό το θέμα.
–Γράφτηκε το περασμένο καλοκαίρι για ενδιαφέρον της Ντεν Χαγκ για το πρόσωπό σου. Θα σκεφτόσουν ποτέ να παίξεις στο εξωτερικό;
Ναι, θα ήθελα να παίξω. Αλλά όλα εξαρτώνται από την ομάδα. Δεν μπορώ να φύγω τώρα, επειδή θέλω να πάω έξω. Αν φύγω από την Ομόνοια, θα είναι για κάτι καλύτερο. Σε αντίθετη περίπτωση προτιμώ να μείνω.
«Μου φώναζαν να φάω μπανάνες»
Ρωτήσαμε τον Ρασίντ Αλαμπί για τη ρατσιστική αντιμετώπιση που δέχτηκε στην Κύπρο, γιατί δεν έχει κληθεί στην Εθνική Νιγηρίας και πώς βρέθηκε στην Ελλάδα στην ηλικία των 19.
–Τι κεντρικούς αμυντικούς έχουν στη Νιγηρία και δεν καλούν εσένα στην Εθνική;
Είναι ένα θέμα. Η χώρα έχει μεγάλο πληθυσμό. Το να παίξω για τη Νιγηρία δεν είναι εύκολο. Όλα έχουν και σχέση με το μέσο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αναγνωρίζουν την Κύπρο ως ποδοσφαιρικό έθνος. Προτιμούν παίκτες από τη β΄ κατηγορία της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Το ότι παίζω στην Κύπρο, δεν με βοηθά. Αλλά δεν με νοιάζει αυτό. Γι’ αυτό παλεύω για την Ομόνοια. Να πάμε στην Ευρώπη, σε Ομίλους και εκεί αν με δουν, θα με καλέσουν.
–Πώς βρέθηκες στην Ελλάδα στην ηλικία των 19;
«Από την παρουσία μου στην εθνική U20 και επειδή ο μάνατζερ μου είχε σχέσεις με τη χώρα. Έπαιξα στη Νιγηρία ένα χρόνο επαγγελματικά και ο προπονητής της εθνικής U20 με είδε και με κάλεσε για τα προκριματικά του Παναφρικανικού του 2004. Έπαιξα απέναντι στη Ζάμπια. Μετά απ’ αυτό με είδαν και με έφεραν στην Ευρώπη.
–Πώς ήταν η Ελλάδα;
«Ήταν ΟΚ. Ήταν δύσκολα τότε, αφού δεν πίστευαν στους νεαρούς παίκτες. Έτσι το βρήκα δύσκολο. Αλλά την ίδια στιγμή ήμουν τυχερός, επειδή είδαν κάτι σε εμένα. Μου έδωσαν συμβόλαιο και έμεινα δύο χρόνια. Δεν έπαιξα όμως πολύ και έτσι επέλεξα να έρθω στην Κύπρο (σ.σ. και τη Δόξα).
-Δέχτηκες ποτέ ρατσιστική αντιμετώπιση στην Κύπρο;
«Είναι ένα θέμα που βρίσκω συχνά. Η πρώτη φορά ήταν με τη Δόξα εναντίον της Ανόρθωσης στο «Παπαδόπουλος». Οι οπαδοί φώναζαν από την ώρα που πήγα για προθέρμανση. Έλεγαν ‘‘ου-ου-ου’’, με αποκαλούσαν πίθηκο και φώναζαν να φάω μπανάνες. Ο Λαμπάν πήγε και τους φώναξε και τους είπε να σκάσουν. Από τότε άκουσα πολλά, αλλά πλέον τα αφήνω πίσω μου.
