Αρκετές ομοιότητες έχουν τα πλείστα παιχνίδια της ομάδας μας στο Πρωτάθλημα. Θετικό πρόσωπο στο πρώτο μέρος, αγνώριστη μετά την ανάπαυλα και στο τέλος ένα αρνητικό αποτέλεσμα.
Σε χθεσινό μας κομμάτι κάναμε αναφορά στο γεγονός ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ για 6ο παιχνίδι φέτος παίρνει κεφάλι στο σκορ και εν τέλει δεν παίρνει το τρίποντο. Αυτό οφείλεται κυρίως στην διαφορετική εικόνα που παρουσιάζει στα δύο ημίχρονα σε κάθε της (σχεδόν) παιχνίδι. Με εξαίρεση το «αιώνιο» του πρώτου γύρου, που δεν εμφανίστηκε ποτέ, καθώς και το παιχνίδι κυπέλλου με τον Απόλλωνα, που βελτιώθηκε μετά την ανάπαυλα, στις υπόλοιπες αναμετρήσεις είχε την ίδια εικόνα.
Η ομάδα μας μπαίνει καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο από τον αντίπαλο της, τακτικά τα πάει περίφημα, προηγείται στο σκορ, απειλείται ελάχιστα και γενικά ελέγχει το παιχνίδι. Μετά ο διακόπτης κλείνει. Το δεύτερο ημίχρονο για την ΟΜΟΝΟΙΑ είναι σαν να μην βγαίνει από τα αποδυτήρια. Δίνει μπάλα αλλά και πολλούς χώρους στον αντίπαλο, ταμπουρώνεται στην άμυνα, δεν βγάζει προϋποθέσεις για ευκαιρίες, δέχεται εύκολα γκολ, το κακό έχει γίνει και μετά κυνηγάει το σκορ. Στο τέλος της ημέρας δεν παίρνει αυτό που θέλει και αυτό που μας μένει είναι το «αν» και το «γιατί».
Είναι πλέον γνωστό πως ένας βασικός παράγοντας αυτού του θέματος είναι το πρόβλημα της φυσικής κατάστασης. Αν και έδειξε κάποια σημάδια βελτίωσης στον τομέα αυτό, απέχει πολύ ακόμη από το επιθυμητό επίπεδο. Οι αγωνιστικές όμως περνάνε, τα περιθώρια στενεύουν και η ΟΜΟΝΟΙΑ παραμένει εκτός εξάδας. Γι’ αυτό χρειάζεται άμεση βελτίωση σε όλους τους τομείς που υστερεί και να προλάβει να σώσει ότι σώζεται.
