Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε κάτι που μερικοί θα χαρακτήριζαν ως “θέατρο του παραλόγου”. Ας μιλήσουμε για το θέατρο λοιπόν.
Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε πρεμιέρα ένα διάσημο Βρετανικό θεατρικό έργο με το όνομα Gas Light (Φως από λάμπα υγραερίου). Έμεινε γνωστό για 2 λόγους: 1) Ήταν από τα πρώτα μοντέρνα ψυχολογικά θρίλερ και 2) έκανε δημοφιλή την έκφραση gaslighting, για την οποία θα συζητήσουμε σε λίγο. Στο θέατρο αυτό, πρωταγωνιστούν ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Jack και η Bella. Ο Jack έχει σκοτώσει την γειτόνισσα που μένει στο πάνω διαμέρισμα και κάθε νύχτα ανεβαίνει κρυφά εκεί για να ψάξει για τα κοσμήματα και τα λεφτά της. Όταν ανάβει τις λάμπες γκαζιού του πάνω διαμερίσματος, οι λάμπες του δικού τους σπιτιού χαμηλώνουν, λόγω της μοιρασμένης ροής του υγραερίου. Η Bella λοιπόν διερωτάται γιατί τα φώτα χαμηλώνουν κάθε βράδυ, τι είναι οι θορύβοι που ακούει από το άδειο διαμέρισμα από πάνω, και γιατί φεύγει ο άντρας της κάθε νύχτα. Όταν ρωτάει τον Jack, αυτός της απαντάει κάθε φορά ότι είναι όλα στην φαντασία της. Κάθε νύχτα της λέει ότι μάλλον έχει τρελαθεί. Οι υπηρέτες του σπιτιού είναι πιστοί στον Jack, και οι ίδιοι ενισχύουν την ιδέα ότι η Bella τρελαίνεται. H Bella αρχίζει να πιστεύει ότι όντως πάσχει από ψυχασθένεια, και αυτό επιτρέπει στον Jack και τους υπηρέτες να γίνονται ολοένα και πιο βάναυσοι απέναντι της, και ακολούθως να της λένε ότι τα φαντάζεται όλα. Στο τέλος όμως εμφανίζεται ένας αστυνομικός, που αποκαλύπτει τις δραστηριότητες του Jack. Η Bella ξυπνάει από την αποχαύνωση της και βοηθάει την αστυνομία να συλλάβουν τον Jack και αυτός να τιμωρηθεί.
Ο όρος gaslighting, έκτοτε, χρησιμοποιείται για να ονομαστεί μια μορφή ψυχολογικής βίας, όπου ο θύτης παράγει συνεχώς ψευδείς πληροφορίες ή συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα μηνύματα, που στόχο έχουν το θύμα να αρχίσει να αμφιβάλει τις αισθήσεις του, τις γνώσεις του, την μνήμη του, τις πεποιθήσεις του και τα γεγονότα του παρελθόντος.
“H ΚΟΠ είναι αξιόπιστος οργανισμός”
“Η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε, αλλά δεν βρήκε στοιχεία”
“Οι διαιτητές είναι εξαιρετικοί, απλά κάνουν ανθρώπινα λάθη κάποτε”
“Δεν πρέπει να κυνηγάμε τους διαιτητές”
“Απλά οι ομάδες φωνάζουν ή σιωπούν όταν τους συμφέρει”
“Η κάμερα δεν μας επιτρέπει να δούμε καθαρά την φάση”
“Βλέπετε, το πρόβλημα είναι η νομοθεσία”
“Το κυπριακό ποδόσφαιρο έχει εξαιρετικό επίπεδο και το προσβάλλουμε με αυτά που λένε μερικοί”
“Δεν υπάρχουν νοθευμένοι αγώνες”
“Επαναλαμβάνει κουβέντες του καφενέ”
“Δεν υπάρχει θέμα σύγκρουσης συμφερόντων για τον πρόεδρο της ΚΟΠ”
“Δεν υπάρχει νόημα γιατί η UEFA δεν θα ασχοληθεί μαζί μας”
“Κανείς δεν εξαγοράζει παιχνίδια ή τίτλους”
“Να δώσει τώρα τα στοιχεία αφού τα έχει”
“Αν έχει στοιχεία”
“Είναι ανακοινώσεις χωρίς στοιχεία”
“Δεν δίνει τα στοιχεία”
“Κινήσεις εντυπωσιασμού”
“Δεν πρέπει να δίνουμε προσοχή σε λόγια χωρίς στοιχεία”
Αυτά είναι μερικές πραγματικές ατάκες που έχω ακούσει τις τελευταίες 2 εβδομάδες από διάφορα άτομα, δημοσιογράφους, παράγοντες, λειτουργούς, δικηγόρους κλπ. Δεν αμφιβάλλω ότι κάποια είναι γνήσιες σκέψεις αυτών που τα λένε. Όμως όταν ακούμε τόσες πολλές φορές τις ίδιες εκφράσεις και τις ίδιες γραμμές και τα ίδια επιχειρήματα, τότε μάλλον όλα αυτά είναι υποκινημένα από κάπου ή κάποιους.
Ένα ακόμη στοιχείο που δεικνύει υποκίνηση είναι το πόσο μονόπλευρη είναι η συζήτηση που γίνεται, μόλις 1 μέρα μετά την συνέντευξη τύπου του κ. Παπασταύρου. Για ένα τέτοιο θέμα, θα περίμενε κανείς τουλάχιστον ένα ισότιμο διχασμό, αλλά και ποικιλία απόψεων. Όμως δεν γίνεται αυτό. Το μεγαλύτερο μέρος των ατόμων με δημόσια φωνή αυτή την στιγμή όχι μόνο διαφωνούν ή αμφισβητούν τον κ. Παπασταύρου, αλλά το κάνουν και με εξαιρετικά συγκεκριμένα και πανομοιότυπα επιχειρήματα. Όταν υπάρχει δημόσια συζήτηση, για ένα θέμα που απασχολεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού, τότε τα ποσοστά γνωμών του γενικού πληθυσμού είναι ίσα ή παρόμοια με τα ποσοστά γνωμών των δημόσιων προσώπων. Αν δεν γίνεται κάτι τέτοιο, τότε είτε τα δημόσια πρόσωπα εξυπηρετούν ίδια συμφέροντα, είτε τα δημόσια πρόσωπα είναι εξαγορασμένα προς τα συμφέροντα τρίτων.
Αυτά που είπε ο κ. Παπασταύρου δεν ήταν πρωτόγνωρα. Τα ξέρουμε εδώ και δεκαετίες. Είναι ίσως το μεγαλύτερο κοινό μυστικό της κοινωνίας μας. Αλλά, οι πλείστοι δημοσιογράφοι, παράγοντες και αθλητικοί/κυβερνητικοί αξιωματούχοι παρουσιάζονται σοκαρισμένοι και αμφιβάλλουν με εξαιρετικά έντονο τρόπο τις δηλώσεις Παπασταύρου. Όλοι προσπαθούν να επιτεθούν στον κ. Παπασταύρου γιατί ΤΟΛΜΗΣΕ να αποκαλύψει τα αίσχυντα μας, αλλά σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με την διερεύνηση ή την επαλήθευση τους. Προσέξτε επίσης με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται ο κ. Παπασταύρου. Δεν υπάρχει απευθείας αναφορά ή επανάληψη των όσων είπε, παρά μόνο από 2ο ή 3ο χέρι. Έχουμε δει τον Υπουργό Δικαιοσύνης να μιλά δεκάδες φορές από τις ίδιες συνεντεύξεις, αλλά κομμάτια από την συνέντευξη του κ. Παπασταύρου όσο που μας τα έδειξαν μια και μοναδική φορά. Ελάχιστοι βγήκαν να διαψεύσουν τα όσα λέει (επειδή δεν μπορούν), αλλά τα ρίχνουν στο πλάι σαν να μην είναι άξια συζήτησης. Αντί να μελετήσουν και να αντικρούσουν το περιεχόμενο των όσων είπε, οι διαφωνούντες πετάγονται θριαμβευτικά και κολλάνε στο ότι δεν δίνει κατάθεση στην Αστυνομία. Δηλαδή αντί να επιτίθενται στα επιχειρήματα, επιτίθενται στο πρόσωπο, μια κλασική κίνηση αυτών που δεν έχουν κάτι να πουν. Και τέλος, οι στρουθοκάμηλοι χώνουν τα κεφάλια στην άμμο, και μας φωνάζουν ότι είναι αξιόπιστοι και ότι θα τα φτιάξουν όλα, αν μόνο τους αφήσουμε ήσυχους και τους δώσουμε την εμπιστοσύνη μας.
Όλοι χρησιμοποιούν την πιπίλα “μα δεν έδωσε στοιχεία στην Αστυνομία”, αλλά ξεχνούν να αναφέρουν ότι ο κ. Παπασταύρου δήλωσε ξεκάθαρα ότι αυτή την στιγμή δεν εμπιστεύεται την Αστυνομία και τον ΚΟΠ ότι θα προστατέψουν τις πηγές και ότι θα κάνουν το παν εντός νόμιμων πλαισίων για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και αυτό δεν είναι λόγος του αέρα. Υπάρχουν προηγούμενα, με πιο πρόσφατο την περίπτωση του διαιτητή Μάριου Παναγή. Επίσης ξεχνούν να αναφέρουν ότι τα στοιχεία ΘΑ ΔΩΘΟΥΝ στην Αστυνομία και στον ΚΟΠ, αλλά με απόκρυψη της ταυτότητας των πληροφοριοδοτών, ενώ ΘΑ ΔΩΘΟΥΝ στην UEFA σε πλήρη μορφή.
Έστω όμως ότι είναι ενοχλημένοι ότι δεν δίνει τα στοιχεία αυτή τη στιγμή. Εσένα κύριε δημοσιογράφε και εσένα κύριε αστυνόμε, ποια είναι η δουλειά σας; Μήπως ξεχάσαμε πως κάνουμε διερευνήσεις; Είναι εντελώς γελοίο ότι κανείς δεν έχει προβεί σε ανεξάρτητες έρευνες, έστω από περιέργεια, για να εξακριβώσει τι ισχύει τελοσπάντων και τι όχι. Μια φορά και ένα καιρό, οι δημοσιογράφοι ήταν ερευνητές που έκαναν ερωτήσεις. Τώρα πλέον έχουν γίνει γραμματιακοί βοηθοί και εκπρόσωποι τύπου της παράγκας.
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης ασχολείται μόνο με το “νομοσχέδιο για την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου”. Ένα άκρως αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που ο ίδιος ο Πρόεδρος, από την ίδια πολιτική παράταξη με τον Υπουργό, αρνείται να υπογράψει. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μόνο που τους εμποδίζει να πιάσουν τους ένοχους είναι η αδυναμία να παρακολουθήσουν τα τηλέφωνα τους, ενώ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΔΗ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΥ ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ ΓΙΑ ΥΠΟΠΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ. Απλά ο Υπουργός θέλει να το κάνει χωρίς τις “γραφειοκρατικές δυσκολίες”, όπως εντάλματα, και τον σεβασμό προς την δικηγορική εχεμύθεια. Ο Υπουργός εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα συγκαλύπτει την διαφθορά της Αστυνομίας που “δυσκολεύεται” να κάνει την δουλειά της.
Είναι ακόμη γελοίο να ακούς τι κουβέντες λένε κάποιοι, και μετά να έχουν το θράσσος να μιλάνε για “κουβέντες του καφενέ”.
Ο Υπουργός μας άφησε υπόνοιες στις δηλώσεις του μετά την πρώτη συνάντηση με το κλιμάκιο της UEFA, ότι ο κ. Παπασταύρου είναι ξένος και δεν γνωρίζει τα Κυπριακά δεδομένα. Συγκεκριμένα είπε ότι οι δηλώσεις του κ. Αναστασιάδη διαφέρουν από αυτές του κ. Παπασταύρου, καθώς ο κ. Αναστασιάδης μένει στην Κύπρο και ξέρει για τι πράγματα μιλάει
Ο κ. Κρις Τριανταφυλλίδης, βγήκε να μας πει ότι η Αστυνομία έπρεπε να κρατήσει τον κ. Παπασταύρου στην Κύπρο. Όταν αντιλήφθηκε ο δικηγόρος (!!!) τι παράνομη κοτσάνα εισηγήθηκε, βιάστηκε να σχολιάσει ότι αν θέλει κάποιος να μην κάνει κατάθεση, τότε δικαιούται.
Ο “μόνιμος πρωταθλητής” του στρουθοκαμηλισμού, κ. Νεκτάριος Πετεβίνος, βγήκε να σχολιάσει ότι το ΑΠΟΕΛ έχει υποφέρει αρκετά από τις καταγγελίες Παπασταύρου, ενώ ποτέ κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτούς ονομαστικά ή έστω υπαινικτικά.
Ο κ. Λευκαρίτης, πρώην αντιπρόεδρος της UEFA, βγήκε να μας πει ότι η UEFA δεν ενδιαφέρεται για εμάς και δεν θα κάνει τίποτα, την στιγμή που υπάρχει κλιμάκιο της UEFA στην Κύπρο, και από την πρώτη μέρα παρέδωσε νέα στοιχεία, κατέδειξε που γίνεται έντονη στοιχηματική δραστηριότητα, επιβεβαίωσε ότι στήνονται αγώνες, και έχει κάνει προτάσεις για εξυγίανση και βελτίωση του χώρου.
Το όλο σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ερασιτεχνική και τραγελαφική προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν τον δημόσιο διάλογο που ξέσπασε. Είναι μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να μας κάνουν να αμφιβάλλουμε την ίδια μας την όραση, ακοή και λογική, για να τους αφήσουμε ήσυχους να συνεχίσουν να πλουτίζουν εις βάρος του αθλητισμού και του φίλαθλου κόσμου. Είναι μια προσπάθεια να γυρίσουν το βλέμμα μας στους προσφερόμενους αποδιοπομπαίους τράγους όπως π.χ. το πρωτάθλημα Β’ κατηγορίας, μεμονωμένους (σχεδόν ερασιτένχες) ποδοσφαιριστές, και τις μικρές ομάδες που είναι αναλώσιμοι υπάλληλοι της παράγκας, ενώ να αφήσουμε ήσυχα τα μεγάλα κεφάλια που επωφελούνται, είτε με χρήμα, είτε με αγορασμένη δόξα από το κύκλωμα.
Θέλουν να συνεχίσουν να λεηλατούν ανενόχλητοι κοσμήματα στον χώρο που δολοφόνησαν το κυπριακό ποδόσφαιρο, ενώ εμείς είμαστε κολλημένοι από κάτω και διερωτόμαστε αν είναι στην φαντασία μας που ολοένα και σκοτεινιάζει περισσότερο το δωμάτιο.
Στέφανος Χ.
