«Ο ιερέας πρέπει να είναι και άνθρωπος. Επειδή έζησα κακουχίες στη ζωή μου, πριν γίνω ιερέας, με φτώχεια, προβλήματα και βάσανα, με σπούδασε η ίδια η ζωή. Το να μπορείς να αγγίζεις τον πόνο του ανθρώπου είναι πολύ σημαντικό. Το να μπορώ να μιλήσω με κάποιον και να του πω δύο κουβέντες, για να τον αναπαύσω για μένα είναι σημαντικό. Θα πάω και εντός της Λευκωσίας και εκτός. Δεν μπορώ να κλείσω πόρτες».
Η φήμη του έχει βγει εδώ και καιρό εκτός των ορίων της μικρής κοινότητας του Μενοίκου. Όσοι έρθουν σε επαφή μαζί του, έχουν ένα καλό λόγο να πουν. Η ανάγκη του να προσφέρει όσα ο ίδιος στερήθηκε, αφού η πορεία της ζωής του, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά, όπως ο ίδιος λέει με αγκάθια, τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό.
Είναι ευρύτερα γνωστός ως «πάτερ Τριφύλλιος», λόγω της μεγάλης του αγάπης για την Ομόνοια. Δεν χάνει αγώνα της ομάδας της καρδιάς του… Ο πατέρας Σάββας Παύλου, εφημέριος και πνευματικός στον Ιερό ναό Αγίου Κυπριανού και Αγίας Ιουστίνης, μοιράστηκε στον REPORTER, την ιστορία της πορείας του προς την ιεροσύνη.
Συναντηθήκαμε στο σπίτι του στο Μένοικο, πριν την έξαρση της πανδημίας, μια σημαδιακή μέρα για τον ίδιο, αφού συμπλήρωνε το εικοστό έτος της ιεροσύνης του. Μας περίμενε ανάμεσα στα σκυλιά και τους κάκτους του. Λατρεύει τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση και την μουσική. Τι ποιο υγιές για έναν άνθρωπο…
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
«Η καταγωγή μου είναι από το Καϊμακλί και μέχρι τα 22 μου, ήμουν εκεί, στον Βόρειο Πόλο συγκεκριμένα. Ήμασταν εννέα αδέλφια, πέντε κόρες και τέσσερις γιούδες. Εγώ είμαι το ένατο παιδί της οικογένειας. Ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός αυτοκινήτων.
«Η καταγωγή μου είναι από το Καϊμακλί και μέχρι τα 22 μου, ήμουν εκεί, στον Βόρειο Πόλο συγκεκριμένα. Ήμασταν εννέα αδέλφια, πέντε κόρες και τέσσερις γιούδες. Εγώ είμαι το ένατο παιδί της οικογένειας. Ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός αυτοκινήτων.
Ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου την ιεροσύνη. Το να σπουδάσω ήταν πολύ δύσκολο, επειδή όσο και τα έβγαζε πέρα ο πατέρας μου. Εγώ ήμουν το μόνο παιδί της οικογένειας που έφτασα μέχρι το Λύκειο. Τέλειωσα την τεχνική Σχολή Αγίου Κασιανού, που ήταν κοντά στο σπίτι μου, με ειδικότητα ηλεκτρολόγος ψύξεως και κλιματισμού.
Στα χρόνια μας, δεν είδαμε λούνα παρκ ή πάρτι γενεθλίων, ή δώρο για γενέθλια, Χριστούγεννα και Πάσχα. Όταν ήμουν μικρός, πηγαίναμε στα πάρτι γενεθλίων των άλλων παιδιών. Μια φορά, αποφάσισαν να μου κάνουν γενέθλια στο σπίτι. Έκανε η μητέρα μου τζέλι με κρέμα και άλλα παραδοσιακά. Περίμενα τους συμμαθητές και δεν ήρθε κανένας. Με στεναχώρησε, επειδή τότε είχαμε τη διάκριση του φτωχού και του πλούσιου.
Την πρώτη χρονιά που έκανα μωρό, έκαμα του γενέθλια με κόσμο. Και μέχρι σήμερα, κάμνω τους τα γενέθλιά με τους φίλους τους. Θέλω να τους δώσω την ευχαρίστηση, που δεν είχαμε εμείς.
Δεν ήταν εύκολα στις εποχές μας. Θυμούμαι ότι, επειδή άρεσε μου από μικρός η μουσική, ξυπνούσα νωρίς για να πάω πρώτος στο σχολείο και όταν έρχονταν τα πλουσιόπαιδα με το μαντολίνο, το έπαιρνα και έπαιζα λίγο. Τώρα αν δεις στο σπίτι πόσα μουσικά όργανα έχουμε… Δεν τα χωρούν οι τοίχοι. Δεν είναι ότι είχα πολλά λεφτά όταν παντρεύτηκα αλλά προσπαθούσα στις στερήσεις τις δικές μου, να δίνω στα παιδιά μου πράγματα που ήθελαν».
Εργάτης σε εργοστάσιο και χοροδιδάσκαλος
«Δούλευα από παιδί σε εργοστάσιο παπουτσιών, τα πιο πολλά χρόνια στο εργοστάσιο BADA. Ξεκίνησα να δουλεύω εκεί τα καλοκαίρια από το γυμνάσιο και συνέχισα και μετά. Μέχρι τα 22 μου ήμουν εργάτης στα παπούτσια, αλλά εξασκούσα και ένα άλλο επάγγελμα. Ήμουν χοροδιδάσκαλος. Είχα καλλιτεχνική τάση. Μου άρεσε πάρα πολύ, ο χορός, το τραγούδι και γενικά η μουσική.
Ήρθα ως χοροδιδάσκαλος στο χωριό και γνώρισα τη σύζυγό μου, που ήταν μαθήτρια στους χορούς. Στα 22 μου μετακόμισα στο χωριό, ήταν δύο Οκτωβρίου την ημέρα του Αγίου Κυπριανού. Έτσι ξεκινήσαμε τη ζωή μας με τη Δέσποινα, τη σύζυγό μου. Εγώ εργαζόμουν στα παπούτσια και η σύζυγός μου στο ράψιμο.
Ξεκινήσαμε δειλά, δειλά να κτίζουμε το σπίτι μας και να δημιουργούμε την οικογένειά μας. Είχαμε κάποια θέματα τεκνοποίησης στην αρχή. Χάσαμε τέσσερα παιδιά, προτού να κάνουμε τα πρώτα μας. Ο Θεός μου χάρισε απλόχερα μετά, πέντε παιδιά. Τα τέσσερα τα είχα πριν την ιεροσύνη και το πέμπτο ήρθε μετά. Γι’ αυτό του έδωσα το όνομα του Αγίου Κυπριανού».
Η πορεία προς την ιεροσύνη
«Όταν ήρθα στο χωριό, έγινα ενεργό μέλος σε πολλές δραστηριότητες. Ασχολούμουν με τον εθελοντισμό, κάναμε εκδηλώσεις για να μαζεύουμε λεφτά. Σε κάποια φάση, το χωριό χήρεψε από ιερέα και έψαχναν να βρουν κάποιον. Έτσι στα 36 μου ήρθε αυτή η στιγμή. Σήμερα ακριβώς, 10 Σεπτεμβρίου κλείνω είκοσι χρόνια ιεροσύνης. Έγινα ιερέας το 2000.
«Όταν ήρθα στο χωριό, έγινα ενεργό μέλος σε πολλές δραστηριότητες. Ασχολούμουν με τον εθελοντισμό, κάναμε εκδηλώσεις για να μαζεύουμε λεφτά. Σε κάποια φάση, το χωριό χήρεψε από ιερέα και έψαχναν να βρουν κάποιον. Έτσι στα 36 μου ήρθε αυτή η στιγμή. Σήμερα ακριβώς, 10 Σεπτεμβρίου κλείνω είκοσι χρόνια ιεροσύνης. Έγινα ιερέας το 2000.
Εν τω μεταξύ, έφυγα από τα παπούτσια και ήρθα σε ένα εργοστάσιο πιο κοντά, που έκανε υλικά συσκευασίας. Εργάστηκα εκεί για δέκα χρόνια. Εκείνη την εποχή, ήρθε ο θάνατος του πατέρα μου. Πέθανε το Σάββατο του Λαζάρου. Λόγω του πένθους είχα βάλει μαύρα, άφησα γενειάδα και πήγαινα κάθε βράδυ στην εκκλησία να προσευχηθώ για την ψυχή του, επειδή ήταν άνθρωπος ταλαιπωρημένος και είχε πολλές κακουχίες στη ζωή του. Τη νύκτα της Ανάστασης, άγγιξε με κάποιος χωριανός και μου είπε, “σκέφτηκες να γίνεις ο ιερέας του χωριού;”. Εγώ γέλασα επειδή δεν είχα σκεφτεί ποτέ, να γίνω ιερέας. Ήμουν πάντα πιστός, αλλά αυτό δεν πέρασε από το μυαλό μου.
Άρχισα να το σκέφτομαι και τελικά το αποφάσισα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε δικό μας Μητροπολίτη. Γνώρισα τον νυν Μητροπολίτη Μόρφου τον κ. Νεόφυτο, στο μοναστήρι στους Τρούλλους. Του εξέφρασα την πρόθεσή μου και μου είπε “εάν είναι θέλημα Θεού και γίνω Μητροπολίτης, να δούμε τότε το θέμα”. Έτσι κι έγινε. Έγινε Δεσπότης και ήμουν από τις πρώτες χειροτονίες που έκανε.
Μπήκα στην ιερατική σχολή και ενώ ήμουν φοιτητής, χειροτονήθηκα Διάκονος. Χωρίς να το ξέρει ο Δεσπότης μου, έβαλε χειροτονία την ημέρα του μνημοσύνου του πατέρα μου. Ήταν Απρίλιος. Έκλεινε ο πατέρας μου ένα χρόνο από το θάνατό του και ήρθε η ιεροσύνη μου. Εκείνη την ημέρα έγινα Διάκονος και δέκα του Σεπτέμβρη, πήρα το δεύτερο χρίσμα της ιεροσύνης. Ήμουν φοιτητής, έγκλειστος στην ιερατική σχολή και ήμουν γονιός τεσσάρων μικρών παιδιών, που πήγαιναν όλα στο δημοτικό».
Η απήχηση του ναού στους Ρώσους και οι χιλιάδες κόσμου
«Για είκοσι χρόνια υπηρετώ ένα μεγάλο προσκύνημα, του Αγίου Κυπριανού και της Αγίας Ιουστίνης. Καθημερινά κατακλύζει το ναό αρκετός κόσμος με πολλά, πολλά προβλήματα. Ο ιερέας πρέπει να είναι και άνθρωπος. Επειδή έζησα κακουχίες στη ζωή μου πριν να γίνω ιερέας, με φτώχεια και προβλήματα και βάσανα, με σπούδασε η ζωή. Το να μπορείς να αγγίζεις τον πόνο του ανθρώπου είναι πολύ σημαντικό. Το να μπορώ να μιλήσω με κάποιον και να του πω δύο κουβέντες για να τον αναπαύσω για μένα είναι σημαντικό.
Δεν μπορώ να πω ξεμάτιασα κόσμο, επειδή δεν είμαι χειρούργος οφθαλμίατρος. Εδώ διαβάζουμε ευχές. Είναι πολλές χιλιάδες, ο κόσμος που έρχεται. Ειδικά μετά το 2005, που ήρθε τουρισμός από τη Ρωσία. Όταν αναλάβαμε την ενορία το 2000, νέος άνθρωπος εγώ, νέος και ο Δεσπότης μου, θέλαμε να φτιάξουμε τους ναούς μας. Έχρηζε μεγάλης ανακαίνισης ο ναός. Φέραμε έξι Ρώσους Αγιογράφους και τον ξαναζωγράφησαν.
Απήχηση σε Ρώσους έχει επειδή το 2005 δεχθήκαμε μια επίσκεψη από μια γερόντισσα, μοναχή της Ρωσίας, που της είχαν πάρει το μοναστήρι. Το είχαν χαλάσει και είχαν κτίσει μια πολυκατοικία. Σε κάποια φάση, κατεδαφίστηκε η πολυκατοικία, έκανε ανασκαφές η γερόντισσα, βρήκε τα θεμέλια του μοναστηριού και ήθελε να το ξαναφτιάξει. Όταν ήρθε στην Κύπρο για να προσκυνήσει μας ζήτησε να πάρουμε τα λείψανα για προσκύνημα στη Ρωσία.
Έτσι μαζί με τον Μητροπολίτη, πήραμε τα Άγια λείψανα στο μοναστήρι της, που είχε μεγάλη επισκεψιμότητα. Για δέκα ημέρες τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μιλούσαν για την έλευση των λειψάνων στη Ρωσία. Ακολούθως το Πατριαρχείο Μόσχας ενέταξε το ναό του χωριού μας, στον θρησκευτικό τουρισμό.
Ο άνθρωπος στην ολιγοψυχία του για κάποια πράγματα που του συμβαίνουν στη ζωή, ψάχνει να βρει μια αιτία. Κάποιοι πιστεύουν ότι τους μάτιασε η γειτόνισσα ή ένας συνάδελφος στη δουλειά κ.λπ. Ο Άγιος μας, ήταν μάγος στη Συρία, όταν άλλαξε και έγινε Ορθόδοξος λόγω της Ιουστίνης και ο Θεός του έδωσε τη χάρη να βοηθά τους ανθρώπους, που νιώθουν ευάλωτοι στο ακάθαρτο πνεύμα, δηλαδή στα μάγια, το δόλο, το ζήλο, τη βασκανία και τον κακό οφθαλμό.
Έρχονται οι πιστοί στο ναό και διαβάζουμε μια ευχή. Ο κόσμος βρίσκει στον Άγιο Κυπριανό, την ανάπαυσή του. Όποιος έρθει μπορεί να προσκυνήσει τα Άγια λείψανα που είναι 800 χρόνια στην εκκλησία και να πάρει αγίασμα».
Ένας αγνός φίλαθλος της Ομόνοιας
«Οι ιερείς είμαστε άνθρωποι. Δεν σημαίνει πως θα καμουφλαριστώ, πίσω από το ράσο και δεν θα μπορώ να ζήσω. Όταν έγινα ιερέας τα παιδιά μου ήταν στο δημοτικό. Σιγά, σιγά έμπαιναν στην εφηβεία. Άρα εγώ έπρεπε να συνδυάσω και την οικογένεια και την ιεροσύνη. Ο Δεσπότης μου, τον οποίο ευχαριστώ, μας είχε πει ότι, ” ναι είστε άνθρωποι θα ζήσετε όπως άλλοι, χωρίς όμως να σκανδαλίζετε”.
«Οι ιερείς είμαστε άνθρωποι. Δεν σημαίνει πως θα καμουφλαριστώ, πίσω από το ράσο και δεν θα μπορώ να ζήσω. Όταν έγινα ιερέας τα παιδιά μου ήταν στο δημοτικό. Σιγά, σιγά έμπαιναν στην εφηβεία. Άρα εγώ έπρεπε να συνδυάσω και την οικογένεια και την ιεροσύνη. Ο Δεσπότης μου, τον οποίο ευχαριστώ, μας είχε πει ότι, ” ναι είστε άνθρωποι θα ζήσετε όπως άλλοι, χωρίς όμως να σκανδαλίζετε”.
Δεν πάω στο γήπεδο για να φωνάξω και να βρίσω. Απλώς, όπως ο κάθε άνθρωπος έχει αδυναμίες και πάθη, εμένα είναι να είμαι φίλαθλος. Πάω στο γήπεδο με τη σύζυγο και τα παιδιά μας. Όταν έχω την ευκαιρία, παίρνω και αρκετά παιδιά μαζί μου από το χωριό. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία και δεν έχω υποχρέωση στο ναό, όπου παίζει η Ομόνοια είτε εντός, είτε εκτός Λευκωσίας θα με δεις στο γήπεδο, να κάθομαι σε μια γωνιά να παρακολουθώ τον αγώνα και να παρακαλώ μέσα μου να παίξουν ένα καλό παιχνίδι, χωρίς παρεκτροπές.
Ήμουν ανέκαθεν φίλαθλος, αλλά δεν μπορούσαμε μικροί να πηγαίνουμε μόνοι μας στο ποδόσφαιρο. Συμπαθώ και εκτιμώ και άλλες ομάδες, αλλά η ομάδα της καρδιάς μου είναι η Ομόνοια».
Στο γήπεδο ακόμα κι αν δεν πάει καλά η Ομόνοια
«Πάντα, πάντα, πάντα στηρίζω την Ομόνοια… Δεν είπα ποτέ δεν παίζει καλά σήμερα, δεν θα πάω στον αυριανό αγώνα. Δέχονταν την κριτική μου επειδή πήγαινα και στο γήπεδο και στο προπονητήριο και έβλεπα τα παιδιά, αλλά πάντα τους στήριζα. Τους έκανα αγιασμό. Μιλούσα με αρκετά παιδιά της ομάδας και τους έστελνα μηνύματα, να τους έχει ο Θεός καλά σε κάθε παιχνίδι.
«Πάντα, πάντα, πάντα στηρίζω την Ομόνοια… Δεν είπα ποτέ δεν παίζει καλά σήμερα, δεν θα πάω στον αυριανό αγώνα. Δέχονταν την κριτική μου επειδή πήγαινα και στο γήπεδο και στο προπονητήριο και έβλεπα τα παιδιά, αλλά πάντα τους στήριζα. Τους έκανα αγιασμό. Μιλούσα με αρκετά παιδιά της ομάδας και τους έστελνα μηνύματα, να τους έχει ο Θεός καλά σε κάθε παιχνίδι.
Εκολλήσαν μου και το όνομα Άγιος Τριφύλλιος, έπρεπε όμως να ήταν πάτερ Τριφύλλιος, επειδή Άγιος είναι μόνο ο Τριφύλλιος. Ο Άγιος Τριφύλλιος ήταν ο πρώτος Επίσκοπος Λήδρας. Λόγω της καταγωγής μου από τη Λευκωσία και της Ομόνοιας, μου κόλλησαν το Τριφύλλιος.
Βαθιά στο σωματείο μπήκα στα χρόνια της ιεροσύνης, επειδή με προσκαλούσαν να πηγαίνω να τους κάνω αγιασμό. Γνώρισα παλιούς παίκτες όπως ο Ηλίας Χαραλάμπους, ο Γιωργαλλίδης, ο Αλωνεύτης, ο Εφραίμ, ο Δημήτρης ο Χριστοφή, με τους οποίους είχα μια άλλη σχέση. Τους είχα και πνευματικά μου παιδιά. Ερχόντουσαν και στο ναό με τις οικογένειές τους να προσευχηθούν. Έχω πολύ καλές σχέσεις και με παιδιά άλλων ομάδων. Δεν θα πω είναι Ομόνοια βλέπω τους, είναι ΑΠΟΕΛ ή Ανόρθωση, δεν τους βλέπω. Έτσι όπως είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, έτσι κι αλλιώς, σήμερα παίζουν Ομόνοια, αύριο παίζουν αλλού. Με τον Γιώργο Εφραίμ και τη Χριστιάνα, έχω πολύ καλές σχέσεις. Πάντρεψα τα παιδιά.
Όταν θα ξεκινήσει η σεζόν, με προσκαλούν να πάω στο Ηλίας Πούλλος να κάνω τον αγιασμό. Δεν είναι όλοι ορθόδοξοι οι ποδοσφαιριστές, όμως επειδή τους λένε οι άλλοι ποιος είμαι έρχονται. Ας πούμε με τον Ντάρμπισαϊρ, ο οποίος ήταν ο επιθετικός της ομάδας και δεν ήταν ορθόδοξος είχαμε πάρα πολύ καλή σχέση. Έστελνε μου και μηνύματα, να κάνω προσευχή για την οικογένειά του».
Δεν είμαι Ομόνοια, μόνο στο ποδόσφαιρο. Φούτσαλ, βόλεϊ, μπάσκετ, όπου έχει ομάδα η Ομόνοια είμαι μαζί τους. Και εκεί πάω και τους κάνω αγιασμός».
Ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
«Αυτό που με ώθησε να κάνω facebook, είναι όταν έγινα πνευματικός και είχα ενταχθεί σε ένα σχολείο της περιφέρειάς μου. Πήγαινα μια φορά την εβδομάδα και έβλεπα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Συνδέθηκα με τα παιδιά. Όμως, όταν τέλειωναν το σχολείο έφευγαν, πήγαιναν για σπουδές και έχανα την επαφή. Βρήκα αυτόν τον τρόπο μέσω του facebook να επικοινωνούμε.
«Αυτό που με ώθησε να κάνω facebook, είναι όταν έγινα πνευματικός και είχα ενταχθεί σε ένα σχολείο της περιφέρειάς μου. Πήγαινα μια φορά την εβδομάδα και έβλεπα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Συνδέθηκα με τα παιδιά. Όμως, όταν τέλειωναν το σχολείο έφευγαν, πήγαιναν για σπουδές και έχανα την επαφή. Βρήκα αυτόν τον τρόπο μέσω του facebook να επικοινωνούμε.
Μου έστελναν μηνύματα πως έχουν εξεταστική, για παράδειγμα, για να τους κάνω παράκληση. Μετά είδα πως όταν άρχισα να βάζω θέματα με εκκλησιαστικό περιεχόμενο, είχε θετική ανταπόκριση. Έτσι συνέχισα… Δεν το χρησιμοποιώ για δημοσιότητα, απλώς κοινοποιώ αυτά που νιώθω».
Η αγάπη για τη μουσική
«Αγαπώ πολύ τη μουσική. Κυρίως λαϊκά και παραδοσιακά. Μου αρέσει πολύ ο Μητροπάνος και ο Καζαντζίδης. Τραγουδούμε σπίτι με την οικογένεια. Καθόμαστε στο πιάνο και παίζουμε. Έχουμε και ένα εγγονάκι δύο χρονών, τώρα τη Δέσποινα και τραγουδούμε μαζί. Όλα τα παιδιά μου ασχολούνται με τη μουσική.
Ο μεγάλος μου γιος, ο Χρυσοβαλάντης έχει barber shop, η κόρη μου η Χρυσάνθη είναι φιλόλογος και βοηθά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, ο τρίτος ο Ανδρέας είναι ΣΥΟΠ, ο τέταρτος γιος μου ο Παύλος τέλειωσε επαγγελματικό Λύκειο, μάγειρας ζαχαροπλάστης, όμως έδειχνε και αυτός την καλλιτεχνική του φλέβα. Έχει εξαιρετική φωνή, τραγουδά και παίζει κιθάρα και έγινε και barber. O Κυπριανός, που ήρθε μέσα στην ιεροσύνη, σπουδάζει μουσικές τέχνες στην Άρτα. Όλα μου τα παιδιά παίζουν κάποιο όργανο και ασχολούνται με τη μουσική».
Λατρεία για τη φύση και τα ζώα
«Έχω έναν παπαγάλο τον Αλέκο και τέσσερα σκυλιά. Οι δύο μεγάλοι είναι έξω και τα δύο στο σπίτι. Από τα σκυλιά παίρνω ανιδιοτελή αγάπη. Έχω επίσης μεγάλη συλλογή με κάκτους, επειδή η ζωή μου ήταν αγκάθι, δεν ήταν στρωμένη ροδοπέταλα. Έχω μεγάλη συλλογή. Μιλώ τους και ευλογώ τους, σαν να είναι παιδιά μου. Παίρνω μικρά φυτά, τα μεγαλώνω για να βλέπω τη διαδρομή τους. Αυτό είναι ένας τρόπος ξεκούρασης για μένα, μετά από το στρες της ημέρας».
Η αγάπη για τους ανθρώπους
«Στο μέτρο που μπορούμε να βοηθήσουμε είμαστε δίπλα στον άνθρωπο. Δεν είναι μόνο τα λεφτά, φιλανθρωπία. Το να μπορέσω να πάω στο σπίτι κάποιου, να κάνω αγιασμό και να μιλήσω για τα θέματα που τον απασχολούν είναι πολύ σημαντικό για μένα. Θα πάω και εντός της Λευκωσίας και εκτός. Δεν μπορώ να κλείσω πόρτες.
Ψυχική ηρεμία αποκτούμε, όταν ζητούμε από τον Θεό να μας φωτίσει να τον αγαπήσουμε και να τον νιώσουμε καλύτερα. Πολλοί άνθρωποι ολιγοψυχούμε για το κάθε τι. Όπως είπε και ο γέροντας Παΐσιος “ζήσε το σήμερα με ότι σου φέρει και διεκδίκα το, η επόμενη, είναι μια άλλη μέρα”. Να έχουμε υγεία, να ξυπνούμε το πρωί να λέμε δόξα τω Θεώ και ότι μου φέρει η μέρα να το παλέψω.
Το άγχος είναι ολιγοψυχία. Θέλουμε πολλή προσευχή και ειδικά στις μέρες μας που ζούμε με τον κορωνοϊό, πρέπει να προσευχόμαστε για να μας δίνει δύναμη να ανταπεξέλθουμε. Να λέμε κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με, δώσε μου δύναμη και υπομονή. Ο Χριστός είναι αγάπη…».
