Το ομολογώ, από μικρό παιδί, έχω αδυναμία στους τερματοφύλακες και τους επιθετικούς. Ίσως επειδή η δόξα του να σκοράρεις ένα γκολ, ή να αποκρούσεις ένα πέναλτυ είναι ατομική, ίσως γιατί αυτές τις θέσεις έπαιζα καλύτερα στην αλάνα, πολύ πιθανότερο όμως γιατί ένας επιθετικός και ένας τερματοφύλακας σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία. Πλάι στην αφίσια του (all time αγαπημένου μου όπως και σχεδόν όλων των 35-45 ΟΜΟΝΟΙΑΤΩΝ) Ράουφμαν λοιπόν, ήταν αυτή του Μπράσας.
Η μεγάλη διαφορά βέβαια, ήταν πως στον Ράουφμαν διαδέχθηκαν άλλοι μεγάλοι παίκτες όπως Κόσλεϊ, Μιχάλης Κωνσταντίνου, Αντρέ Άλβες, Ματ Ντάρμπισαϊαρ. Τον Μπράσας (που μεταξύ μας δεν είναι εκείνο το επίπεδο, αλλά εκείνη η απόκρουση με τον Ολυμπιακό ήταν ένα πρωτάθλημα) όμως ποιος; Ζοσέ Μορέιρα θα πει κάποιος, ίσως και Γιωργαλλίδης, άντε και άλλοι 1-2 σχετικά καλοί με καλές σεζόν. Για κάθε ένα από αυτούς όμως μπορώ να θυμηθώ και Λέβιτα, Λεόνι, Σινού, Μιχόπουλο, Φελτχούιζεν και σταματώ για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Μέχρι που ήρθε η περσινή σαιζόν.
Ενθουσιασμός για τον Ουζόχο τις πρώτες αγωνιστικές, που να ξέραμε όμως τι μας επιφύλασσε η τύχη (ή ατυχία όπως το πάρει κανείς) μετά. Χτυπάει ο Ουζόχο, και έρχεται ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία και με συμβόλαιο πολύ κάτω της αξίας του, ο καλύτερος που έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στο νησί, ο Φαμπιάνο. Χτυπάει κι αυτός, έρχεται κι άλλος εξαιρετικός ο Παντιλίμον! Όσους άσσους δεν είχαμε 20 χρόνια, τους βρήκαμε σε 1! Η σαιζόν τελειώνει, Ουζόχο και Παντιλίμον φεύγουν, γιατί Μπερκ και Λάρκου ήξεραν πως φρόντισαν να διατηρήσουν στο ρόστερ τον καλύτερο των τριών. Ο Φαμπιάνο ήρθε καταλάθος για να μην κάνει κενή χρονιά. Του άρεσε το κλίμα, τον ιντρίγκαρε να παίξει ξανά Ευρώπη, υπέγραψε ανανέωση!
Και το έφερε η μοίρα έτσι, το πιο σημαντικό παιχνίδι της σύγχρονης ιστορίας μας, να κρίνεται από τα γάντια του! Το ΟΜΟΝΟΙΑ-Ερυθρός Αστέρας -για ένα εισιτήριο στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ και μια θέση στους ομίλου του Γιουρόπα Λιγκ- οδηγείται στα πέναλτι. Ο γίγαντας αποκρούει 2, οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ καίνε τη Λευκωσία. Κόντρα στον Ολυμπιακό Πειραιώς κάνει τόσο φοβερή εμφάνιση που οι Πειραιώτες σκέφτονται να τον αγοράσουν! Ήταν όμως μόνο το ορεκτικό, αφού στο πρωτάθλημα, ο Βραζιλιάνος πρώην πορτιέρο των Σάο Πάολο, Πόρτο και Φενέρμπαχτσε σπάει όλα τα ρεκόρ, σε κάποιες περιπτώσεις ξεχνάει πώς είναι να δέχεσαι γκολ και μας κάνει όλους να νιώσουμε ασφάλεια. Το γεγονός πως αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής του νησιού τα λέει όλα!
Ο Φαμπιάνο, είναι ένας σύγχρονος τερματοφύλακας που κάνει «τικ» κάθε κουτάκι. Ψηλός σαν γίγαντας (1.97), εξαιρετικός στις εξόδους, με τρομερή ελαστικότητα που του δίνει την ευκαιρία να αποκρούει χαμηλά το ίδιο άνετα με ψηλά. Είναι άνετος με τη μπάλα στα πόδια, έχει αυτοπεποίθηση αλλά και το χαρακτήρα να καθοδηγήσει την άμυνα του καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Από δω και πέρα όταν λέμε «αυτός κατά λάθος ήρθε στη Κύπρο» το πρώτο όνομα που θα έρχεται στο νου μας θα είναι αυτό το Φαμπιάνο. Και όχι άδικα, γιατί πλέον το δείγμα είναι πολύ μεγάλο, άλλωστε είμαστε στα πλέι οφ, παίζουμε θεωρητικά τους καλύτερους αντιπάλους του νησιού και έχουμε δεχθεί ένα γκολ σε τέσσερα παιχνίδια.
Το καλοκαίρι ακούστηκε ο Ολυμπιακός, το χειμώνα η ΑΕΚ (που επανέρχεται) είμαι σίγουρος πως όπως παίζει ο Φαμπιάνο, θα έρθουν κι άλλοι. Ευχή μας (και προαίσθημα μου) είναι πως θα μείνει όχι μόνο για του χρόνου, αλλά και για κάποια χρόνια μετά από αυτό. Ξέρει και ο ίδιος πως το κλίμα τόσο στην ομάδα όσο και στη Κύπρο του ταιριάζει και είναι μεγάλο πράγμα για ένα ποδοσφαιριστή να ξέρει πως τον αγαπούν. Ακόμα όμως και στο χειρότερο σενάριο, ακόμα κι αν φύγει, θα φέρει στα ταμεία μας ένα μεγάλο ποσό και θα έχουμε να λέμε πως κάποτε έκατσε κάτω από τα δοκάρια μας, ο κορυφαίος που ήρθε στο νησί μας.
Για να είναι το κομμάτι κομπλέ, θα μπορούσα να επιλέξω ένα compilation με διάφορες αποκρούσεις του Φάμπι στην Πόρτο, την Φενέρ, την ΟΜΟΝΟΙΑ που δείχνουν πόσο ολοκληρωμένος τερματοφύλακας είναι. Επιλέγω όμως αυτό που θα δείχνουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας και θα μας σηκώνει την τρίχα μια ζωή.
